Неяк у памяці ўвесь час круціліся радочкі:
Ідзе-гудзе зялёны шум
Зялёны шум, вясновы шум.
Як малаком аблітыя стаяць сады вясновыя
Паціхеньку шумяць. І ўспаміналіся з гэтай нагоды даўнія-даўнія падзеі. У адзін з велікодных дзён, пабыўшы з маці ў царкве, прастаяўшы амаль усю ноч, мы пайшлі на могілкі, пастаялі там. Ну і, бясспрэчна, у гэты велікодны дзень не былі падрыхтаваныя ўрокі. А наступным днём я, выдадтніца, атрымліваю двоечку, стаю пасьля урокаў і вучу, вучу, вучу: Ідзе-гудзе зялёны шум
Зялёны шум, вясновы шум.
Як малаком аблітыя стаяць сады вясновыя
Паціхеньку шумяць. І доўга потым думала – чые гэта радочкі? Прайшоў час, і я зразумела, ужо сама будучы настаўніцай, што гэта я атрымала двойку па вершы ў перакладзе на беларускую мову Някрасава. Хто зрабіў гэты цудоўны пераклад, я ня ведаю да гэтага часу. Ішоў час, і адчуваючы, што не хапае падтрымкі, вырашыла, што паеду абавязкова на ўсяночную ў тую ж царкву, прайдуся тымі ж сьцежкамі. Кінула ўсё, прыехала ўначы, адразу ж у царкву. Стаю гэтую ўсяночную, але чамусьці служба затрымалася, застрымалася па адной простай прычыне – пасьля таго, як асьвянцілі ўсё, ішла яшчэ пропаведзь, у якой падкрэсьлена было, што адразу пасьля царквы трэба зайсьці дахаты, разгавецца, а пасьля наведаць могілкі. Я да сястры кажу: “Слухай, Марыя, ну так жа не было раней. Давай зробім так, як мы рабілі з маці”. Яна кажа: “Не, цяпер такая традыцыя”. Пропаведзь зацягвалася. Бацюшка до-оўга распавядаў пра славянскую еднасьць, паўтараючы гэта некалькі разоў. Ну і не паслухаўшы нікога, зрабілі так, як рабілі калісьці ў дзяцінстве. Прыйшлі на могілкі і зьдзівіліся, што амаль ля кожнай з нашых родных магілаў нехта быў. І я, прайшоўшы яшчэ раз па тых росных могілкавых сьцежках, паглядзеўшы, адчула: нягледзячы на ўсё, што б ні было ў нашым жыцьці, вось такія ўспаміны і вось такія дарогі даюць нам сілу і моц. Ганна Дземідовіч
Зялёны шум, вясновы шум.
Як малаком аблітыя стаяць сады вясновыя
Паціхеньку шумяць. І ўспаміналіся з гэтай нагоды даўнія-даўнія падзеі. У адзін з велікодных дзён, пабыўшы з маці ў царкве, прастаяўшы амаль усю ноч, мы пайшлі на могілкі, пастаялі там. Ну і, бясспрэчна, у гэты велікодны дзень не былі падрыхтаваныя ўрокі. А наступным днём я, выдадтніца, атрымліваю двоечку, стаю пасьля урокаў і вучу, вучу, вучу: Ідзе-гудзе зялёны шум
Зялёны шум, вясновы шум.
Як малаком аблітыя стаяць сады вясновыя
Паціхеньку шумяць. І доўга потым думала – чые гэта радочкі? Прайшоў час, і я зразумела, ужо сама будучы настаўніцай, што гэта я атрымала двойку па вершы ў перакладзе на беларускую мову Някрасава. Хто зрабіў гэты цудоўны пераклад, я ня ведаю да гэтага часу. Ішоў час, і адчуваючы, што не хапае падтрымкі, вырашыла, што паеду абавязкова на ўсяночную ў тую ж царкву, прайдуся тымі ж сьцежкамі. Кінула ўсё, прыехала ўначы, адразу ж у царкву. Стаю гэтую ўсяночную, але чамусьці служба затрымалася, застрымалася па адной простай прычыне – пасьля таго, як асьвянцілі ўсё, ішла яшчэ пропаведзь, у якой падкрэсьлена было, што адразу пасьля царквы трэба зайсьці дахаты, разгавецца, а пасьля наведаць могілкі. Я да сястры кажу: “Слухай, Марыя, ну так жа не было раней. Давай зробім так, як мы рабілі з маці”. Яна кажа: “Не, цяпер такая традыцыя”. Пропаведзь зацягвалася. Бацюшка до-оўга распавядаў пра славянскую еднасьць, паўтараючы гэта некалькі разоў. Ну і не паслухаўшы нікога, зрабілі так, як рабілі калісьці ў дзяцінстве. Прыйшлі на могілкі і зьдзівіліся, што амаль ля кожнай з нашых родных магілаў нехта быў. І я, прайшоўшы яшчэ раз па тых росных могілкавых сьцежках, паглядзеўшы, адчула: нягледзячы на ўсё, што б ні было ў нашым жыцьці, вось такія ўспаміны і вось такія дарогі даюць нам сілу і моц. Ганна Дземідовіч
