– Так сталася, што апошнім часам шмат падарожнічаю: Варшава, Люблін, Вільня, Варшава і зноў Вільня…
Новыя гарады – колькі б разоў іх не наведываў – кожнага разу паварочваюцца іншым бокам. Таму пакідаюць шмат уражаньняў і новых адкрыцьцяў.
Горад трэба выхадзіць. Адчуць напоўніцу яго прысутнасьць. Супасьці зь ім. Пачаць скарачаць шляхі. Дахадзіць, збочваючы з вуліц…
Ня вельмі люблю наведываць у якасьці турыста музэі. Аддаю перавагу гораду жывому. Які рухаецца. Плыве наўзбоч. Зьвяртае ці не зьвяртае на цябе ўвагу. Мае свой водар. І сваё гучаньне.
З апошнім – асобая гісторыя.
Пажыўшы ў Варшаве, пагасьцяваўшы ў Любліне, прыйшла да нечаканай высновы.
Уся справа – у інтанацыях.
Нашая рознасьць палягае і ў гэтым таксама.
Там прыктычна адсутнічаюць у штодзённасьці інтанацыі раздражненьня.
Там не гавораць голасам, так бы мовіць, спадылба. І ня ўцягваюць цябе ў поле свайго незадавальненьня ды азлобленасьці, ствараючы прастору ў радыюсе, небясьпечным для здароўя.
Па звычцы чакаеш вокрыку – а сустракаеш усьмешку.
Інтанацыя, насамрэч, – візытоўка культуры.
Мы ўсе ведаем прыклад, калі ад аднаго толькі гучаньня голасу вось ужо чатырнаццаць год хочацца ўцячы ў лясы.
Але справа ня ў голасе. Голас – як голас.
Справа – у інтанацыі.
Новыя гарады – колькі б разоў іх не наведываў – кожнага разу паварочваюцца іншым бокам. Таму пакідаюць шмат уражаньняў і новых адкрыцьцяў.
Горад трэба выхадзіць. Адчуць напоўніцу яго прысутнасьць. Супасьці зь ім. Пачаць скарачаць шляхі. Дахадзіць, збочваючы з вуліц…
Ня вельмі люблю наведываць у якасьці турыста музэі. Аддаю перавагу гораду жывому. Які рухаецца. Плыве наўзбоч. Зьвяртае ці не зьвяртае на цябе ўвагу. Мае свой водар. І сваё гучаньне.
З апошнім – асобая гісторыя.
Пажыўшы ў Варшаве, пагасьцяваўшы ў Любліне, прыйшла да нечаканай высновы.
Уся справа – у інтанацыях.
Нашая рознасьць палягае і ў гэтым таксама.
Там прыктычна адсутнічаюць у штодзённасьці інтанацыі раздражненьня.
Там не гавораць голасам, так бы мовіць, спадылба. І ня ўцягваюць цябе ў поле свайго незадавальненьня ды азлобленасьці, ствараючы прастору ў радыюсе, небясьпечным для здароўя.
Па звычцы чакаеш вокрыку – а сустракаеш усьмешку.
Інтанацыя, насамрэч, – візытоўка культуры.
Мы ўсе ведаем прыклад, калі ад аднаго толькі гучаньня голасу вось ужо чатырнаццаць год хочацца ўцячы ў лясы.
Але справа ня ў голасе. Голас – як голас.
Справа – у інтанацыі.
