Меркаваньне пісьменьніка Валянціна Тараса, які ў траўні таксама быў нашым грамадзкім рэдактарам:
Тарас: “Дыктатура трымаецца перадусім на нас, на нас саміх. З нашай маўклівай згоды, з нашага страху. З нашых меркаваньняў, што, можа, “само абыдзецца, размые час гэты рэжым”. Але нішто само не адбываецца, і пакуль кожны чалавек і грамадзтва ў цэлым не ўсьвядомяць сваёй адказнасьці за тое, што робіцца ў нашай дзяржаве — дагэтуль дыктатура будзе панаваць і, больш за тое, станавіцца больш нахабнай.
Дыктатура трымаецца на нас саміх. З нашай маўклівай згоды, з нашага страху.
Зь іншага боку, ведаеце, вельмі цяжка і немагчыма патрабаваць ад усіх людзей, каб яны былі героямі. Здаецца, Бэртольд Брэхт сказаў: “Гора той краіне, якая патрабуе герояў”. Людзі маюць жыць звычайным чалавечым жыцьцём — гадаваць дзяцей, будаваць, працаваць. Быць героем здольныя толькі адзінкі.
Толькі выхоўваючы грамадзтва, можна падвесьці людзей да такога стану, калі яны — ня робячы ніякага геройства, ня кідаючыся на дот — проста ў пэўны момант выйдуць на вуліцу. Усе разам — ня жменька ў 2 тысячы, а 200 тысячаў. Выйдуць і скажуць — мы гэтага больш ня хочам. І тады іх паслухаюць”.
