Лінкі ўнівэрсальнага доступу

“Заўсёды будзем падтрымліваць людзей, якія змагаюцца за незалежнасьць”


Да будынку суду Цэнтральнага раёну Менску прышлі некалькі дзесяткаў чалавек. Гэткім чынам яны выказалі падтрымку людзям, над якімі адбываўся суд.


Карэспандэнтка: “Зьміцер Хведарук зараз з партрэтам чалавека, якога судзяць, так?”
Судзяць людзей, якія не вінаватыя

Хведарук: “Так. Я прыйшоў таму, што тут судзяць людзей, якія не вінаватыя. Не вінаватыя ні перад людзьмі, ні перад Богам за тое, што маюць такія перакананьні. Не вінаватыя перад законам і Канстытуцыяй, якая дазваляе такія шэсьці. Яны ад шчырага сэрца жадаюць пераменаў у нашай краіне, і не падтрымаць іх у такую хвіліну было б ганьбай для кожнага чалавека”.

Тым часам супрацоўнікі АМАПу перамаўляюцца праз рацыі і выштурхоўваюць людзей.

Карэспандэнтка: “Зьміцер Дашкевіч, што вы скажаце пра тое, што адбываецца?”

Дашкевіч: “Адбываецца чарговае беззаконьне. Улада сьведчыць, што баіцца ўласных грамадзянаў. Баіцца дзяцей, якія маюць мужнасьць выказваць свае погляды адкрыта”.
Справа, паводле якой судзяць, сфальсыфікаваная

Карэспандэнтка: “Артур Фінькевіч, калі ласка, вашае меркаваньне?”

Фінькевіч: “Не даюць спакойна падтрымаць сяброў, якіх судзяць ні за што. Абсалютнае бяспраўе яшчэ раз пацьвярджаецца рукамі спэцназу. Але відавочна, што рашэньне прымаецца ў адміністрацыі прэзыдэнта”.

Карэспандэнтка: “Вы з партрэтам каго?”

Юнак: “Я з партрэтам Андрэя Кіма. Справа, паводле якой яго судзяць, сфальсыфікаваная. Бо няма ніводнага доказу таго, што ён зьбіваў таго міліцыянта. Мы ведаем факт, калі сапраўды зьбілі Зьмітра Хведарука да непрытомнасьці. Але ў нас супраць міліцыянтаў, якія парушаюць закон, не распачынаюць крымінальныя справы”.

Карэспандэнтка: “Скажыце калі ласка, вы адмыслова ці выпадкова тут?”

Спадарыня: “Канечне, не выпадкова. Я маці маладафронтаўкі, якая ідзе з партрэтам паперадзе. Гвалт. Баюся за яе, але што рабіць, калі ў нас такі рэжым. Зь ім можна толькі змагацца”.

Карэспандэнтка: “Алег Корбан, што вы думаеце пра тое, што зараз выціснулі людзей з партрэтамі?”

Корбан: “Думаю, што ўлада баіцца любой формы падтрымкі і пратэсту”.

Карэспандэнтка: “Вы зараз раздавалі што? Каву і гарбату?”
Паглядзіце, як шмат людзей прыйшло. Гэта значыць, што мы ёсьць, што жыве Беларусь

Юначка: “Так. Тут недалёка філялягічны факультэт, я там навучаюся. Мы пайшлі і набралі гарбаты, колькі здолелі прынесьці”.

Юнак: “Пайшлі ў Макдоналдз, але там вельмі падазрона раптам скончылася вада”.

Юначка: “Гэта і фізычная, і маральная падтрымка людзям, якія ў судзе і тут каля будынку мерзнуць”.

Карэспандэнтка: “У вас футболка з партрэтам Андрэя Кіма, так?”

Юнак: “Так. Прыйшоў падтрымаць таго ж Андрэя Кіма і іншых знаёмых мне людзей. Яны нас, вядома, ня чуюць і ня бачаць, але, я думаю, яны будуць ведаць пра нас”.

Карэспандэнтка: “Галіна Васільеўна Сіўчык, што вы скажаце пра тое, што адбываецца тут каля суду?”

Сіўчык: “Па-першае, я прыйшла выказаць сваю салідарнасьць маці і жонкам. Бо я сама за гэтыя 12 гадоў прайшла многа судоў. А па-другое, паглядзіце, як шмат людзей прыйшло. Гэта значыць, што мы ёсьць, што жыве Беларусь. І мы заўсёды будзем падтрымліваць нашых дзяцей, якія змагаюцца за незалежнасьць Беларусі”.

Ігар Лосік Кацярына Андрэева Ірына Слаўнікава Марына Золатава Андрэй Кузьнечык
XS
SM
MD
LG