د لاسرسي ځای

تازه خبر

بلاګونه

وبښئ، دلته ۲۳ نومبر هېڅ و نه موندل شول. تر دې پخواني مطالب وګورئ.

پنجشنبه ۳۱ جولای ۲۰۱۴

سمندره!!

د کراچۍ له ښار سره نښتي سمندره، ستا نس لا هم د پښتنو په مړو نه دی موړ ځکه دې بېګا په لسګونه نور پښتانه له ستوني تېر کړل. دا خو هغه پښتانه ول چې په اخترونو کې د بدې ورځې او کور کلي ته د کرایې نه لرلو له کبله په کراچۍ کې پاتې شوي ول، او د مساپرۍ د څو شېبو د خوشاله تېرو لپاره ستا خوا ته درغلي ول، ستا د څپو په شور کې یې ویل:

مورې اختر دې مبارک شه درتلی نشمه

د مساپر بچي زړګی درپسې چوینه

خو تا د دغو مساپرو هېڅ پروا ونه کړه او د توک په حساب دې ووژل.

ته به پوهېږې چې، ستا د ساتنې لپاره پیل شوې جګړه لا هم د دې زلمیو په کلیو او کوڅو کې روانه ده.

د کراچۍ د سمندر ساحله!

تا ته خو یاد دي کنه، دې پښتنو زلمیو ستا هر مازیګری په اتڼونو ښایسته کړی دی، د دوی اتڼونو ستا ښایست یو په دوه کړی، تل یې ستا سیل ته راغلې پېغلې په اتڼ مشغولې کړې، او دغو پېغلو په خپلو موبایلونو کې له ځانه سره ستا په سینه د مستو څپو تر څنګ د دې اتڼ کوونکو یادونه او ویډیوګانې هم وړې دي. که څه هم نن سبا په سینه ډول او سورنا په ځای د ایمبولانسونو سایرونه اورېدل کېږي، ډېرې غمجنې مېرمنې په څپو کې د خپلو خوږو مړو موندلو ته سترګې په لار دي او ستا له ژونده ډکه غېږ لکه د ګور پرته ده، خو په ریښتیا هم ته ساحل یې، خاموشي ستا فطرت دی او ته د خپل ګاونډي سمندر په دومره ظلم داسې چپ یې لکه نه څه وینې او نه اورې خو دا ستا چوپتیا نه ده، دا ستا بې حسي ده سم لکه د هغه انسان، چې له تېرو څو لسیزو راهیسې په دې خاوره پر ترسره کېدونکې ناروا صم بکم دی.

ستا یو شمېر استوګنو او په ځانګړې توګه خبریالانو چې کله هم له سمندر څخه راوتلی نوی مړی لیدلی نو بل ملګري ته یې ویلي ((اوه سالې یه بهي پټهان هی – یانې اوه یاره، دا هم پښتون دی))

د کراچۍ ښاره !

تا ته خو یاد دي کنه، پښتنو ستا غېږ ته د کډوالۍ مخکې ته یوازې یو ګوټهـ ویل، او اوس ستا په وجود د سترو ټولو ودانیو په جوړولو کې دې زلمیو خواري کړې، خښتې او بلاکونه یې تر لسګونه پوړونو اوچت خېژولي. د دې زلمیو له وطن څخه راغلې برېښنا ته د رڼاګانو ښار یاد کړې یې، د دوی په پټیو او ځمکو تېر شوی اباسین ستا د غېږ استوګنو ته نن هم اوبه ورکوي او ستا په وجود شنې ونې او ګلان زرغونوي خو نه یوازې تا د سمندر په دې رویه هغه ته احتجاج و نه کړ بلکې ستا یو شمېر استوګنو او په ځانګړې توګه خبریالانو چې کله هم له سمندر څخه راوتلی نوی مړی لیدلی نو بل ملګري ته یې ویلي ((اوه سالې یه بهي پټهان هی – یانې اوه یاره، دا هم پښتون دی))

پښتانه د کراچۍ پر ساحل ناست د خپلو ډوبو شویو خپلوانو د مړو را ایستلو په انتظار دي
پښتانه د کراچۍ پر ساحل ناست د خپلو ډوبو شویو خپلوانو د مړو را ایستلو په انتظار دي

سمندره !!

ستا اوبه په پښتنو کې په تودو اوبو یادېږي، تا ته یاد دي دې زلمیو چې نن تا وخوړل، دوی د نړۍ یو ستر قوت په ضد هغه مهال ودرېدل چې غوښتل یې ځان تر تا (یانې تودو اوبو) در ورسوي. ایا هغوی په ریښتیا هم تر تا ځان رساوه او که نه، خو د تودو اوبو ساتنې په نوم د دې زلمیو پلرونو ځان وژنه وکړه. هغه تسلسل نن هم روان دی، دوی په دې ناره خپل وطن لمبه کړ، خپل کورونه او ټاټوبی یې پریښود خو د تودو اوبو په دفاع کې یې د خپلو ککریو مینارې ودرولې، ته یې وساتلې خو تا دومره هم حیا و نه کړه او د ۲۲ میلونه انسانانو له ښاره دې د خپل خوراک لپاره دغه مزدوران انتخاب کړل.

ایا هغوی په ریښتیا هم تر تا ځان رساوه او که نه، خو د تودو اوبو ساتنې په نوم د دې زلمیو پلرونو ځان وژنه وکړه.

سمندره !!

ته به پوهېږې چې، ستا د ساتنې لپاره پیل شوې جګړه لا هم د دې زلمیو په کلیو او کوڅو کې روانه ده. له دې جنګه ډېر زلمي ستړي شوي او غواړي نورو وطنونو ته لاړ شي، دوی له جنګه تښتي، او د تېښتې پر مهال د ځینو پښتنو زلمیو کښتۍ ستا او د توپان په سلا او مشوره خپل منزل ته تر رسېدو مخکې ډوبېږي او په خپله ستا ستوني ته لوېږي خو لکه چې ستا نس د دې خلکو په خوړو نه دی ډک شوی، او ښايي همدا لامل وي چې تا د دې خلکو د وژنې په موخه سترګې بدلې کړې او د اختر خاطر دې هم و نه کړ.

نو اوس ووایاست کنه، ای سمندره! ای ساحله! او ای ښاره!!!!!

تاسو د دې ځوانانو په وژنه پسې ولې راخیستې ده؟ تاسو ته وایم! ولې ځواب نه راکوئ؟

پوه شوم. تاسو هم د هغو خلکو اېجنټان شوئ چې له تېرو څو لسیزو راهیسې نه یوازې پښتانه وژني بلکې له دې څخه خوند هم اخلي او د دوی په وژنه یې ټټر یخېږي.

لیکوال خان زمان کاکړ
لیکوال خان زمان کاکړ

څه باندې يوه پېړۍ د پښتنو قبایلي سیمې (فاټا) د يو وچ لرګي په مثال وساتل شوې، پخوا خو يې د ژوند بنيادي اړتياوې او وړتياوې نه پوره کېدې، اوس د ژوند حق هم ترې اخيستل شوی دی

لیکوال خان زمان کاکړ، کوټه

د سويلي افريقاء د تور پوستو د خپلواکۍ مخکښ نېلسن منډيلا چې په زندان کې و او د هغه د خوشي کولو لپاره هڅې تودې وې، نو واکمن مجبور شول چې منډيلا ته له مزاحمتي مبارزې څخه د لاس اخيستلو په شرط د خوشي کولو وړانديز وکړي.


د ۱۹۸۵م کال د فبرورۍ پر ۱۰مه د هغه لور زينزي په جبولاني سټېډيم کې يوې غونډې ته د پلار پېغام واواره، چې د واکمنو د شرط وړانديز پکې په کلکه رد شوی و، منډيلا خپله آزادي د پوره قام په آزادي پورې مربوط کړې وه، د هغه د پېغام وروستۍ جملې څه داسې وې:

"يوازې آزاد خلک مذاکرات کولی شي، زندانيان په تړونليکونو کې نه شي شاملېدای، زه دا نه شم کولی، زه به کله هم داسې يو اقدام په داسې وخت کې ونه کړم چې زه او تاسو آزاد نه يو، زما او ستاسو آزادي له يوه بله، بېله نه ده، زه به راځم."
منډيلا د مذاکراتو او شرطونو د منلو وړانديز رد کړ، دليل يې دا و چې دا د آزادو خلکو کار وي، غلامان دا کار نه شي کولی.

څه باندې يوه پېړۍ د پښتنو قبایلي سیمې (فاټا) د يو وچ لرګي په مثال وساتل شوې، پخوا خو يې د ژوند بنيادي اړتياوې او وړتياوې نه پوره کېدې، اوس د ژوند حق هم ترې اخيستل شوی دی
په پاکستان کې د تاريخ جبر غورځولې ټولې پښتني سيمې په عموميت او قبايلي سيمې په خصوصيت سره په زندان کې د پروت منډيلا او د هغه د تورپوستي غلام افريقي ولس په مثال دي، د پښتنو په وطن کې يا خو پاکستان آزاد دی او يا طالبان، دوی هر څه کولی شي که آزاد نه دي نو د خاورې زامن نه دي، داسې ښکاري چې اوس د خپل وطن پر يوه لوېشت زمکه هم خپل اختيار نه لري، په خپله زمکه کې د اوسېدنې او استوګنې ګنجايش ورته ختم کړل شوی دی، د قام اکثريت کډو ته تيار دی، چا پښې سپکې کړي، اکثره له پښو لوېدلي، د کډو لپاره هم لارې تړلې دي، ټول وطن يې په زندان ورته بدل کړی، زندانيان رايه نه لري، زندانيان تړونليکونه نه شي کولی.

په پاکستان کې پراته پښتانه، په تېره د قبايلي سيمو پښتانه بې غږه (voiceless) نه دي خو جبراً خاموشه (forcibly silenced) دي، د دوی پر سر چې هره معامله کېږي، پوځي عمليات کېږي او که مذاکرات، د خاورې د زامنو خوښه به پکې شامله نه وي، د خاورې زامن د امن په لټون دي خو د امن د تامين سرچېنه نه په پوځي عملياتو کې ويني او نه په مذاکراتو کې!!

ولې دې يوازې پر هم دې دوو لارو سوچ وشي، يوه دريمه لار هم کېدای شي، څنګه چې له زندانه د منډيلا آزادي د هغه د ټول قام له آزادۍ څخه بېله نه وه، همداسې د دې پښتنو د امن پوښتنه د خپل تاريخي کور د امن له پوښتنې څخه بېله نه ده، څنګه چې جنګ په يو خاص تسلسل او رفتار سره د ډيورينډ پر کرښه راوڅرخېد، هم داسې يې د امن تسلسل او رفتار کېدلی شي او دا تسلسل او رفتار به په حتمي نتيجه کې د وحدت هغه مزی رامنځته کوي، د کوم مزي د نه ليدلو په موخه چې يې دا ناورين دومره پلن او غوښن کړ.

د پښتنو ډېری خوله ور سړي، د پنځو د مخ سړي اوس تر تورو خاورو لاندې دي، هغوی ډرون نه دي وژلي بلکې هغه چا وژلي د چا مشري چې اوس مولا فضل الله کوي.
د تندلارو وسله والو روزونکې پديدې يوازې پښتانه مړه نه کړل بلکې په خپل برلاسي ليدلوري (dominant discourse) کې يې پړه هم کړل، د دوی وسلې او رسنۍ دواړې د يو غريب او در په در ولس خلاف استعمالېږي، د پښتنو اوږې يوازې په جنازو ستړې نه شوې بلکې سينې يې په داغونو او تورونو بار هم شوې، دا دواړه بارونه چې وړي نو ژبه به يې ضرور په حلق کې وچېږي،د پښتنو په حلق کې د نښتې ژبې څخه پاکستان دا ګټه اخلي چې خپل رياستي آواز ته د خلکو آواز ووايي، د ډرون په خلاف راپارېدلی له اټکه ورپورې سرود يو داسې آواز ثابت کړي لکه دا آواز چې له وزيرستانه د هغه ځای خلکو په لفافه کې د ډاک له لارې بمعرفتِ آبپاره چوک اسلام آباد رالېږلی وي.

څه باندې يوه پېړۍ د پښتنو قبایلي سیمې (فاټا) د يو وچ لرګي په مثال وساتل شوې، پخوا خو يې د ژوند بنيادي اړتياوې او وړتياوې نه پوره کېدې، اوس د ژوند حق هم ترې اخيستل شوی دی، دا د دې لپاره چې د يوې مورچې په توګه يې په کار راوړي، ددې لپاره چې آواز يې ورخپ کړي، دا ټول څه د ستراتيژيکي ژورتيا په سياست کې د يو لوی تاکتيک په توګه کېږي.

د ډرون بريدونو په هکله په روان بحث، له طالبانو سره د خبرو اترو پر موضوع او په ټول وضعيت کې هم د امريکا غږ شته، هم د پاکستان او هم د طالبانو خو که نشته نو د خاورې د زامنو غږ نشته، د خاورې د زامنو د غږ او د نړۍ د غوږونو تر منځ د پاکستان په نوم يو خنډ موجود دی، څوک چې د پاکستان په بنيادي فطرت، تاريخ او پاليسي پوهېږي هغوی د خاورې د زامنو د خاموشۍ په ژبه هم پوهېږي.

د پښتنو ډېری خوله ور سړي، د پنځو د مخ سړي اوس تر تورو خاورو لاندې دي، هغوی ډرون نه دي وژلي بلکې هغه چا وژلي د چا مشري چې اوس مولا فضل الله کوي.

د جنګ څپو ځپلو پښتنو په خپلو سترګو ليدلي او تور پورې کوي چې د پاکستان پوځ او طالبانو تر منځ صرف د وردۍ فرق دی، که پوځ عمليات کوي نو د چا خلاف به يې کوي؟
پاکستان ته د انساني حقوقو او خپلې خودمختارۍ موضوع هغه وخت مطرحه شي چې کله د دوی ستراتيژيکي شتمنۍ په زيان کې ولوېږي، کله چې يې د دنيا جهان ترهګران د پښتنو په وطن کې مېشتول او تر څلوېښتو زرو زيات خلک يې په دې تېره يوه لسيزه کې پرې وژل، نه ملکي خودمختاري وه او نه انساني حقوق!! څه چې ډرون بريدونو ته د لامل په توګه کار کوي پاکستان پر هغه څه له سره بحث ته تيار نه دی او پاکستان چې له چا سره د مذاکراتو وړانديزونه کوي د هغه چا د راپېژندلو اړتيا بېخي په پام کې نه لري.

د دې ټول عمل دوې لويې موخې دي، يو دا چې خلک په فکري ستړو اخته وساتي او دوی خپل کار وباسي او بل دا چې د ترهګرۍ ځپلي ولس په سترګو کې کوم بهرنی دښمن ودروي او له داخلي لاملونو، بنسټونو يې لرې کړي.

نوازشريف او عمران خان دواړو تل د طالبانو فعاليتونو ته د اخلاقي جواز ورکولو هڅه کړې ده، دوی چې اوس له طالبانو سره د مذاکراتو چېغې وهي، پوښتنه دا ده چې مذاکرات به پر کومه اختلافي نکته کوي، د دوی او طالبانو په دريځ کې فرق څه دی؟

د جنګ څپو ځپلو پښتنو په خپلو سترګو ليدلي او تور پورې کوي چې د پاکستان پوځ او طالبانو تر منځ صرف د وردۍ فرق دی، که پوځ عمليات کوي نو د چا خلاف به يې کوي؟

ته به د زړه په وطن لوبې کوې
او هنګامه او انقلاب به نه وي؟
خلک پوهېږي چې په مذاکراتو کې به د دوی پر سرونو سودا کېږي او په پوځي عملياتو کې به د دوی پر سر لوبه!!!

د ماضي تجربه هم دا ده، چې څه معاهدې هم شوې وې، چا له چا سره کړې وې او څنګه ماتې شوې او چا ماتې کړې او پوّځي عمليات څنګه شوي او د چا خلاف شوي وو، دا چې "ساز يې راګير کړی و غل پاتې و."

په سوات کې مذاکرات هم وشول او پوځي عمليات هم خو د ټول داستان مرکزي کرېکټر ژوندی سلامت له ساحنې (سينه) وايستل شو او اوس د ټول تحريک طالبان پاکستان مشري کوي.

په تېره يوه لسيزه کې ترهګرو له پښتنو ټول وطن په سپينه ورځ د ټوپک او بم په زور واخيست خو چا غله ته غل هم و نه وئيلو، د چا چې مسووليت و هغه د غله مل شو، پوره پښتون قام په وجود شل شو، غل او د غله مل اوس غواړي چې ټوله پړه پر ډرون ورواچوي او ځان له ټوله مسووليته په آسانه خلاص کړي، خو دا کيسه دومره آسانه هم نه ده، د اندېش شمس القمر شعر دی:

ته به د زړه په وطن لوبې کوې
او هنګامه او انقلاب به نه وي؟

دا د لیکوال خپل نظر دی، مشال راډیو حاضره ده چې د بېلا بېلو لیکوالانو نظرونه خپلو کتونکو ته وړاندې کړي.

نور وښیئ

XS
SM
MD
LG