Allen Muhiq ishte nëntë vjeç kur zbuloi se Advija dhe Muharemi nuk ishin prindërit e tij biologjikë dhe se babai i tij e kishte përdhunuar nënën e tij biologjike.
Dita kur e mori vesh, i la një plagë të thellë, që e ndjek ende sot.
E gjithë kjo nisi pas një zënke mes fëmijëve.
“... kur më thanë se isha një bastard çetnik, se më gjetën pranë një kontejneri”, rrëfen Alleni për Shërbimin e Ballkanit të Radios Evropa e Lirë.
Ai nuk e dinte kuptimin e atyre fjalëve, por thotë se mënyra se si iu thanë dhe toni i zërit, e bënë të qartë se bëhej fjalë për diçka të keqe.
“Duke qarë shkova në shtëpi dhe iu hodha në krahë babait, i tregova se çfarë kisha dëgjuar dhe çfarë më kishte thënë ai djalë. Atëherë, ata ma treguan të vërtetën e plotë, të cilën nuk e kuptova për shumë vite më vonë”, kujton Alleni.
Nëna e tij biologjike u përdhunua në vitin 1993 në Foçë, gjatë luftës në Bosnje dhe Hercegovinë.
Foça është vendi ku ndodhën disa nga krimet më të rënda seksuale, për shkak të të cilave Gjykata Ndërkombëtare për Krime në ish-Jugosllavi e shpalli skllavërinë seksuale krim kundër njerëzimit.
“Foça është një tokë e britmave”, ka thënë së voni për Radion Evropa e Lirë Midheta Kaloper Oruli, përfaqësuese e Shoqatës së Viktimave të Luftës “Foça 92-95”.
“Do të donim që të mos ndodhte kurrë dhe askund në botë - që në një vend kaq të vogël të dhunoheshin vajza të mitura, të reja dhe gra deri në moshën 77-vjeçare”, është shprehur ajo.
Por, historia e Allenit fillon dhe vazhdon në Gorazhde - një qytet rreth 30 kilometra larg.
Aty lindi dhe u birësua nga mirëmbajtësi i spitalit, Muharem Muhiq, dhe bashkëshortja e tij, Advija.
Në të njëjtin spital ku ka lindur, Alleni ka njohur edhe gruan e tij dhe vazhdon të punojë edhe sot.
Duke kujtuar ditën kur mësoi të vërtetën për prejardhjen, Alleni thotë se, nga ai moment, kurrë nuk është ndier si i birësuar.
“Nëna më tha: sado që të thonë njerëzit se nuk janë prindërit e mi të vërtetë, ata më duan”, rrëfen Alleni dhe shton se për të, Advija dhe Muharemi janë prindërit e tij biologjikë.
Prindërit biologjikë
Allen Muhiq ka kaluar fëmijërinë e tij me prindërit dhe motrat, në një ambient të mbushur me dashuri dhe sinqeritet.
Por, njëkohësisht, ka pasur edhe sfidën e madhe për të pranuar dhe përballuar origjinën e tij, si dhe dëshirën për të mos mbetur i heshtur rreth asaj çka ka ndodhur.
“Heshtja dhemb më shumë”, thotë ai.
“Ne ishim të detyruar të heshtnim, kurrë nuk na njihnin si të barabartë. Por, unë sërish kam folur dhe kështu kam arritur të luftoj për veten time. Tani jam baba i tre djemve, jam në një martesë të lumtur, punoj si punonjës shëndetësor në urgjencën e spitalit ku kam lindur, ku jam lënë, ku jam birësuar dhe ku punon edhe babai që më ka birësuar, Muharem Muhiq”, thotë Alleni.
Nga respekti për prindërit, nuk u zhyt shumë në të kaluarën, por, gjithsesi, dëshironte t’i njihte prindërit biologjikë.
Në moshën 21-vjeçare mësoi se babai i tij jetonte në Foçë, shkoi te dera e tij, por ai mohoi gjithçka.
“Edhe pse ekziston një analizë ADN-së që është bërë në vitin 2006, ku u konfirmua se ai është babai im biologjik, ai ende e mohon këtë”, thotë Alleni.
Ai thotë se është pajtuar me këtë dhe se, për vite me radhë, ka jetuar me dijeninë se babai i tij biologjik ia ka përdhunuar nënën, porse është liruar nga akuzat për krime lufte, për shkak të mungesës së dëshmive.
“Ai për mua mbetet kriminel lufte dhe unë e kam mbyllur këtë kapitull. I jam përkushtuar familjes, jetës sime private, por mbi të gjitha jam përkushtuar t’u ndihmoj atyre njerëzve që kanë nevojë për ndihmë”, thotë Alleni.
Nënën, që jeton jashtë Bosnje dhe Hercegovinës, ai e takoi për herë të parë në vitin 2016, pas promovimit të filmit “Kurthi i fëmijës së padukshëm” që tregon historinë e jetës së tij.
Ai e përshkruan atë takim si një përvojë shumë stresuese.
“Unë jam në fytyrën e saj. Përveç çdo gjëje që më ka treguar, përmes lotëve dhe atij zemërimi, asaj traume, ti në fytyrën e saj sheh që ajo, thjesht, është një grua që ka vuajtur shumë dhe gjatë. Një grua që në një çast qesh, në tjetrin qan, në një çast dëshiron të më përqafojë, dhe në tjetrin nuk dëshiron të më shohë me sytë e saj”, tregon Alleni.
Sot nuk është në kontakt me nënën biologjike. Ajo është e martuar dhe ka familjen e saj.
Alleni thotë se që nga takimi me të, situata ka filluar ta ndikojë negativisht atë dhe familjen e tij, duke e bërë të ndjehet i shqetësuar dhe nervoz.
“Prisja që takimi të ishte diçka më shumë se një njohje e thjeshtë, por nuk ishte ashtu. Sërish u përfshiva në një situatë shprese, duke pritur diçka më shumë”, shprehet ai.
Megjithatë, ai shton se nëna e tij biologjike nuk meriton të gjykohet për faktin që e la gjatë luftës.
Ai thotë se është vendosur qindra herë në pozicionin e saj dhe nuk e di nëse vetë do të kishte guxim të birësonte fëmijën e dikujt tjetër, “e lëre më fëmijën e vet që i kujton traumën”.
“Ndonjëherë mendoj se është më mirë që më la, sepse u rrita në një familje që më ofroi dashuri dhe një shtëpi të ngrohtë”, thotë Alleni.
“Unë jam Alleni”
Për jetën e tij u bënë dy filma, ndërsa të gjitha ato që i ka mbajtur në vete - të vërtetën për lindjen e tij, luftën për jetë dhe kërkimin e kuptimit - i ka përfshirë në librin “Unë jam Alleni”.
Sot, ai ndan historinë e tij në mënyrë që fëmijët e tjerë, të cilët ndajnë fatin e tij, ta dinë se nuk janë vetëm, nuk janë ta padukshëm.
Ai thotë se vendosi ta shkruante librin si një udhëzues për të ndihmuar veten, por edhe si një lloj manuali për psikologët.
“Për t’i ndihmuar psikologët, për të ditur se në cilin drejtim po lëvizim, për çfarë nuk duam ose nuk duhet të flasim, çfarë na shtyp, pse kemi frikë nga dënimi i komunitetit... Për këtë arsye dua që çdo fëmijë të dijë se nuk është vetëm dhe dua që çdo fëmijë të dijë se si duhet ta ndihmojë veten, sepse askush nuk mund të na ndihmojë, përveç vetes”, thotë Alleni.
Në Bosnje dhe Hercegovinë nuk ka të dhëna për numrin e fëmijëve të lindur nga përdhunimi në luftë.
Falë përpjekjeve të Allen Muhiqit, Ajna Jusiqit dhe fëmijëve të tjerë të lindur nga përdhunimi në luftë, Bosnje dhe Hercegovina ka sot një kornizë ligjore që i njeh ata si viktima civile të luftës në Federatën e Bosnje dhe Hercegovinës dhe në Distriktin e Bërçkos.
“Fatkeqësisht, nuk jemi ende në Republikën Sërpska, sepse ata ende e mohojnë ekzistencën e këtyre fëmijëve”, thotë Alleni.
Ai shton se, sipas të dhënave të shoqatës së tyre “Fëmijët e Harruar të Luftës”, janë rreth 20.000 fëmijë të lindur si pasojë e përdhunimit gjatë luftës.
Disa prej tyre jetojnë në Bosnje dhe Hercegovinë e disa në vende të tjera, si Mali i Zi, SHBA-ja, vendet skandinave, e madje edhe Serbia.
“Disa prej fëmijëve nuk e dinë se kanë lindur nga ky akt përdhunimi gjatë luftës dhe se nënat e tyre kanë vuajtur dhunë seksuale gjatë luftës në Bosnje dhe Hercegovinë”, thotë Alleni.
Sipas tij, “një zë mund të ndihmojë njëqind njerëz”, por “heshtja nuk mund të ndihmojë askënd”.
“Mijëra gra janë përdhunuar në vazhdimësi, nga të tria palët. Kjo është e tmerrshme. Është e tmerrshme që nuk flitet për këtë dhe që kjo kategori e viktimave civile të luftës është harruar prej kohësh. Sidomos fëmijët”, thotë Alleni.
Vlerësohet se gjatë luftës në Bosnje dhe Hercegovinë, nga 20.000 deri në 50.000 gra kanë përjetuar dhunë seksuale.
