او که به دلیل حساسیت موضوع نخواست نامش در گزارش منتشر شود و به شرط تغییر صدا به رادیو آزادی درباره پیوستن به صفوف طالبان چنین گفت:
«وقتی امریکایی ها به افغانستان حمله کردند، احساس کردم که باید به تحریک اسلامی طالبان بپیوندم، در سال ۱۳۸۳ هجری خورشیدی، ۱۸ ساله بودم اما هنوز ریش نداشتم.»
او افزود که آموزش حملات انتحاری را دیده و نه تنها در مقابل نیروهای امنیتی و دفاعی ملی افغانستان جنگیده، بلکه علیه داعش نیز مبارزه کرده است، او اما نگفت این آموزش توسط چه کسی و در کجا برای اش فراهم شده است.
ما هم استشهادی بودیم و هم فدایی
«من در زمان جمهوریت در صفوف استشهادی (انتحاری) آموزش دیدم، در جنگ‌های رو در رو شرکت کردم؛ چه آن جنگ‌ها علیه داعش بود، چه علیه آمریکایی‌ها و یا اداره‌ی غلام آنان. ما هم استشهادی بودیم و هم فدایی (انتحاری).»
وی ادعا می کند که در جنگ های گذشته ۱۱ عضو خانواده و خویشاوندان اش در حملات هوایی مختلف نیروهای نظام جمهوری سابق کشته شده اند و به همین دلیل برای انتقام علیه آنها ده ها حمله انجام داده است.
طالبان نه تنها علیه نیروهای امنیتی و دفاعی افغانستان جنگیده اند، بلکه مسئول بسیاری از حملات خونین بوده اند که در آن صد ها غیرنظامی، شامل زنان و کودکان، کشته شده اند.
اما این طالب اکنون می‌گوید که پس از بازگشت طالبان به قدرت در افغانستان، او نیز مسیر زندگی اش را تغییر داده و درس خوانده است:
زندگی ام بهتر شد، تحصیلات ام نیمه تمام بود، در این چهار سال ماستری گرفتم
«زندگی ام بهتر شد، تحصیلات ام نیمه تمام بود، در این چهار سال ماستری گرفتم، اکنون دیگر حملات نیست، مهاجرت نیست و در فضای آزاد کشور خود زندگی می‌کنیم.»
او همچنین به رادیو آزادی گفت که در چهار سال گذشته به ولایت ها و شهرهایی از جمله کابل سفر کرده که در بیست سال گذشته هرگز ندیده بود.
این مسئول استخبارات حکومت طالبان تأکید کرد که هرچند قبلاً دیدگاه منفی در باره همه مردم نداشت، اما کارکنان برخی نهاد های دولتی و غیر دولتی، از جمله نظامیان که با خارجی ها همکاری می کردند، برایش «دشمنان و حتی کافر» به نظر می رسیدند، اما اکنون پس از تعامل با مردم نظرش تغییر کرده است:
«کسانی که با اشغالگران همراه بودند و از آنها حمایت می کردند، قطعاً برای ما کافر به نظر می رسیدند، با آنها مقابله می کردیم یا خود را قربانی می کردیم، اما اکنون اینگونه نیست، اگرچه مردم شهر با جمهوریت کار می کردند، اما اکنون رفت و آمد، زندگی و تعامل داریم، قبلاً دشمن بودند، اکنون برادران افغان ما هستند.»
با آنکه این طالب با کسانی که در بخشی از نظام جمهوری سابق شامل بودند تعامل دارد، اما سازمان ملل، نهادهای حقوق بشری و بسیاری دیگر به طور مداوم گزارش داده اند که طالبان شماری از نظامیان، سیاستمداران، خبرنگاران و کارکنان نهادهای ملی و بین المللی سابق را کشته، بازداشت یا مورد تهدید قرار داده اند، اما طالبان این گزارش‌ها را رد کرده و از تعامل با مردم سخن زده اند.
هیئت معاونت سازمان ملل متحد در افغانستان (یوناما) یک هفته پیش در گزارشی اعلام کرد که طالبان در چهار ماه گذشته هفت نظامی سابق را شکنجه و کشته اند.
عفو بین الملل: کشتار اعضای نیروی امنیتی دفاعی سابق
سازمان عفو بین الملل در گزارش سال ۲۰۲۱ خود گفته بود که طالبان تنها در نیمه اول ماه نخست حکومت خود در ولایت های غزنی، هلمند، کندهار و کندز بیش از صد نفر را کشته اند، شامل کسانی که تسلیم طالبان شده بودند یا توسط آنها گرفتار شده بودند.
این گزارش افزوده بود که رهبران طالبان به اعضای نیروهای امنیتی افغانستان که تسلیم شده بودند دستور داده بودند تا برای دریافت ضمانت خط نام نویسی کنند، اما نیروهای طالبان از این نام نویسی سوءاستفاده کرده و افراد را اعدام یا ربوده اند و اجساد آنها را به خانواده ها یا همسایگان شان سپرده اند.
این طالب که اکنون نظرش تغییر کرده، امیدوار است محدودیت ها برای زنان و دختران افغان در بخش کار و تحصیل هر چه زودتر برداشته شود و زمینه پیشرفت در فضای «شریعت اسلامی و فرهنگ افغانی» فراهم شود:
«ما مخالف آموزش زنان نیستیم و نظام ما هم مخالف نیست، اما نه به شکل مختلط با مردان، اگر برای آنها فضای جداگانه و با پرده (حجاب) فراهم شود، قطعاً مخالف آموزش آنها نیستیم، وقتی خواهر، مادر یا دختر تحصیل کند، جامعه می تواند پیشرفت کند.»
با این حال، طالبان پس از بازگشت به قدرت در چهار سال گذشته میلیون ها دختر را از آموزش بالاتر از صنف شش، پوهنتون ها و انستیتوت های طبی محروم کرده، حتی دروازه های کورس ها را بروی آنان بسته و برای هزاران زن در بسیاری از نهاد های دولتی و غیر دولتی محدودیت ایجاد کرده اند.
هرچند زندگی هزاران جنگجوی طالب از زمان به قدرت رسیدن مجدد آنان در افغانستان در ۱۵ اگست ۲۰۲۱، از مخفیگاه ها به دفاتر اداری به طرز چشمگیری تغییر کرده است و اکنون با موتر های زرهی یا عصری گشت و گذار م ی‌کنند، اما برعکس، با وضع محدودیت ها و پالیسی های آنان، میلیون ها افغان از افغانستان فرار کرده اند یا که در داخل کشور با فقر شدید روبرو هستند و بسیاری از زیر ساخت های کشور، به ویژه بخش های آموزش و صحت، تحت تأثیر قرار گرفته اند.
