او که به دلیل حساسیت موضوع نخواست نامش در گزارش ذکر شود، به شرط تغییر صدا به رادیو آزادی گفت که پس از پایان تحصیلات در ایران، مدت اعتبار اقامت تحصیلی اش نیز پایان می یابد و با بازگشت به افغانستان تمام آرزوها و زحماتش از بین خواهد رفت.
او افزود که پس از روی کار آمدن طالبان به هدف تحصیل به ایران رفته است.
«همه ما دانشجویان دختر نگرانیم که بعد از فراغت نتوانیم در اینجا بمانیم و مجبور شویم به افغانستان با وضعیت کنونی بازگردیم. من خود در وضعیتی قرار دارم که احساس می‌کنم نه می توانم اینجا بمانم و نه آنجا بروم، به دانشجویان فقط تا زمان فراغت اجازه اقامت داده می شود، اگر به افغانستان برگردم، تمام تلاش هایم بی فایده خواهد بود.»
همچنین یک محصل دیگر افغان در تهران که در رشته مهندسی در مقطع کارشناسی ارشد تحصیل می‌کند، می‌گوید هرچند دهها سال است که در این کشور زندگی می کند، اما به او گفته شده بعد از فراغت باید از کشور خارج شده و به افغانستان بازگردد.
او نیز به دلیل مشکلات مشابه نخواست نامش منتشر شود به شرط تغییر صدا به رادیو آزادی گفت که سرپرست مرد ندارد و تنها با مادرش به افغانستان بازمی‌گردد، جایی که محدودیت های زیادی بر زنان اعمال شده و نسبت به بازگشت اش بسیار نگران است:
می گویند خروج اجباری نیست، اما همه را مجبور به رفتن می کنند
«می گویند خروج اجباری نیست، اما همه را مجبور به رفتن می کنند. من چند روز دیگر فارغ می‌شوم، اما چون پاسپورت و کارت شناسایی ندارم، دیگر اجازه ماندن و ادامه تحصیل در اینجا را ندارم. ما بسیار نگرانیم که اگر به افغانستان برویم، نه خانه ای داریم و نه مادرم می تواند کار کند و نه پدر و برادر دارم، زندگی با طالبان برای ما اصلاً امکان پذیر نیست.»
درعین حال دختران افغان محصل در پاکستان نیز با وضعیت مشابه روبرو اند.
یکی از آنان که نخواست نامش در گزارش ذکر شود به رادیو آزادی گفت که از سال ها به این طرف در اسلام آباد پاکستان زندگی می کند و اکنون با تهدید اخراج اجباری از این کشور روبرو است و اگر به افغانستان باز گردد، تمام تلاش هایش به فنا خواهد رفت.
«من و خانواده ام بیشتر از همه نگرانیم که تحصیلاتم چگونه ادامه خواهد یافت، زمان پایان تحصیلاتم نزدیک است و مانند من خیلی از دختران دیگر نگران هستند که اگر به افغانستان دیپورت شویم، آنجا نه کار است و نه دانشگاه و آموزش، سیستم آموزش نابود خواهد شد. خیلی ناراحتیم که آخر چکار کنیم.»
«هیچ آینده روشنی نیست»
همچنین یک محصل دیگر افغان در پوهنتون پشاور ، ایالت خیبر پختونخوا پاکستان، به رادیو آزادی گفت که در این روزها با فشارهای شدید روانی روبرو است و «هیچ آینده روشنی برای خود تصور نمی کند.»
این محصلان از جامعه جهانی می خواهند که برای لغو محدودیت های تحصیل و کار زنان در افغانستان، فشار بر طالبان وارد کند.
این محصلان در حالی نگران بازگشت به افغانستان هستند که اخیرا حکومت های ایران و پاکستان روند اخراج افغان ها، حتی کسانی که اسناد قانونی اقامت دارند یا سال ها در این کشورها زندگی کرده اند، را تشدید کرده اند.
این کشور ها روند اخراج را در حالی سرعت بخشیده اند که در افغانستان، طالبان آموزش دختران بالاتر از صنف ششم را در پوهنتون و حتی در انستیتوت های نیمه عالی طبی ممنوع کرده و همچنین در بسیاری از نهادهای دولتی و غیر دولتی کار زنان را ممنوع کرده است
همچنین در جامعه، آزادی رفت و آمد، ورزشگاه ها، پارک های تفریحی و فعالیت های سیاسی، اجتماعی، فرهنگی و اقتصادی زنان را محدود کرده اند.
این در حالی است که تدچابیان، معاون صندوق کودکان سازمان ملل متحد« یونیسف» در تازه ترین سفر خود به افغانستان پس از دیدار با بازگشت کنندگان گفته است که ممنوعیت تحصیل دختران بزرگ‌ترین چالش آنان است.
یونیسف در بیانیه ای به تاریخ ۱۰ اگست به نقل از او گفته که موضوع تحصیل در افغانستان حیاتی است و نه تنها دختران بلکه زنان را نیز تحت تاثیر قرار می دهد چون از تحصیلات متوسطه تا پوهنتون و حتی کار محروم می سازد.
معاون« یونیسف» از طالبان خواسته است که ممنوعیت تحصیل دختران را بردارند.
بر اساس اطلاعات این نهاد ملل متحد، از آغاز سال جاری میلادی تاکنون بیش از دو میلیون افغان، از جمله ۵۰۰ هزار کودک، از ایران و پاکستان به افغانستان بازگشته اند.
چند روز پیش بخش زنان سازمان ملل متحد در گزارشی هشدار داد که دختران و زنان باز شته به افغانستان از ایران و پاکستان با محدودیت های گسترده، ازدواج های زیر سن، خشونت و آزار مواجه اند که وزارت امر به معروف و نهی از منکر حکومت طالبان به شدت واکنش نشان داده و تأکید کرد که به تامین همه حقوق اسلامی و شرعی زنان پایبند است؛ موضوعی که بسیاری از زنان و مدافعان حقوق بشر آن را نمی پذیرند.
