رحیم به رادیو آزادی می‌گوید که پدرش زنده نیست و همراه با مادر و سه خواهرش زندگی می‌کند.
خواهرانش از او بزرگ‌تر اند، دو تن آنان به مکتب می‌روند، اما مادر و یک خواهر دیگرش در خانه هستند و کار نمی‌کنند.
رحیم می‌گوید با پولی‌که از فروش فلزات کهنه به‌دست می‌آورد، زندگی خانواده خود را به پیشب می‌برد "۵۰ و گاهی ۷۰ افغانی جمع می‌کنیم. با آن مواد خوراکی و بعضی چیزها مثل روغن و غیره می‌خریم."
رحیم، یگانه پسر مادرش، در حالی این کار را می‌کند که مؤسسه ماین‌پاکی «هلو ترست» به تازه‌گی روز سه‌شنبه (۲۰ جوزا) گفته است که ماهانه حدود ۴۰ کودک که برای حمایت از خانواده‌های‌شان به جمع‌آوری فلزات مصروف اند، در نتیجه انفجار ماین‌ها کشته و یا به شدت زخمی می‌شوند.
گلپانه گلپانه، دختر ۱۳ سالۀ است که در شهر کابل ساجق می‌فروشد. او به رادیو آزادی گفت "در این‌جا ما ساجق می‌فروشیم، مادر و پدر ما می‌گویند که بروید ساجق بفروشید. در هر ساجقی‌که می‌فروشم، یک افغانی فایده می‌کنم"
او می‌گوید پدرش که کراچی دارد، گاهی کار پیدا می‌کند و گاهی نه. "در خانه ما تنها من و مادرم هستیم. خواهر دیگر ندارم. سه برادر دارم و پدرم است. شش نفر هستیم. پدرم کراچی می‌راند."
امروز ۱۲ جون، روز جهانی مبارزه با کار کودکان است.
شعار امسال این روز چنین است که "پیشرفت آشکار است، اما هنوز کارهای زیادی باقی مانده است؛ بیایید تلاش‌ها را سرعت بخشیم!"
هدف از این روز ، که در سال ۲۰۰۲ میلادی از سوی سازمان جهانی کار (ILO) نام‌گذاری شد، افزایش آگاهی عمومی در مورد فراهم کردن زندگی بهتر برای کودکان و جلوگیری کار اجباری توسط کودکان در جهان است".
این سازمان قبلاً اعلام کرده بود که در سراسر جهان بیش از ۱۶۰ میلیون کودک مصروف کار هستند که بر اساس ارزیابی سال ۲۰۲۱ آن، بیش از یک میلیون آنان در افغانستان زندگی می‌کنند.
نصیر احمد فایق، سرپرست نماینده‌گی دایمی افغانستان در سازمان ملل متحد نیز به تاریخ دوازدهم فبروری سال گذشته میلادی در یکی از نشست‌های این سازمان گفته بود که در حال حاضر بیش از یک میلیون کودک افغان به دلیل فقر و مشکلات اقتصادی به کارهای شاقه و خطرناک مصروف اند.
یکی از باشنده‌گان کابل که سرپرستی خانواده چهار نفری را بر عهده دارد و نخواست به دلیل حساسیت موضوع نامش در گزارش نشر شود، به رادیو آزادی گفت که به دلیل فقر ناچار است پسرش را به کار بفرستد.
او گفت شوهرش فوت کرده و دخترانش هنوز خردسال اند، خودش قبلاً در یکی از ادارات دولتی به‌حیث اجیر (کارمند بخش خدماتی) کار می‌کرد، اما پس از بازگشت طالبان به قدرت در افغانستان، کارش را از دست داده‌است: "چهار طفل دارم؛ سه دختر و یک پسر، دخترها خردسال اند، پسر بزرگ است، برای پسرم یک کراچی خریده‌ام، گاهی کار پیدا می‌شود و گاهی نمی‌شود، فقط به اندازه‌ی می‌شود که نان خشک بخریم."
بر اساس کنوانسیون بین‌المللی حقوق کودک که افغانستان در سال ۱۹۹۴ میلادی به آن پیوسته، کار کردن کودکان ممنوع است.
هر انسان از روز تولد تا سن ۱۸ سالگی کودک محسوب می‌شود
نجیب‌الله ببرک‌زی، فعال حقوق کودک و رئیس پیشین بخش کودکان در کمیسیون مستقل حقوق بشر افغانستان به رادیو آزادی گفت: "بر بنیاد کنوانسیون، هر فعالیت فزیکی که کودک یعنی کسی‌که سن او کمتر از ۱۸ سال باشد در آن دخیل باشد و به رشد جسمی و ذهنی او آسیب برساند، مانع آموزش و پرورش او شود و خدای ناخواسته باعث معلولیت و جراحت او گردد، ممنوع است و کودک نباید آن کار را انجام دهد."
بر اساس کنوانسیون بین‌المللی حقوق کودک، هر انسان از روز تولد تا سن ۱۸ سالگی کودک محسوب می‌شود.
بر اساس کنوانسیون بین‌المللی حقوق کودک که افغانستان در سال ۱۹۹۴ میلادی به آن پیوسته، کار کردن کودکان ممنوع است
آقای ببرک‌زی می‌گوید، طبق قانون سابق کار افغانستان، تنها کودکان بالاتر از ۱۵ سال می‌توانستند آموزش‌های حرفه‌ای را دریافت کنند، آن‌هم در چارچوب دولت و به هدف فراگیری یک مهارت تا بتوانند در آینده روی پای خود بایستند.
در ماده ۴۹ قانون اساسی افغانستان که پیش از بازگشت طالبان به قدرت در این کشور نافذ بود، نیز تصریح شده بود که تحمیل کار بر کودکان مجاز نیست.
خواستیم در مورد آمار دقیق کودکان کارگر در افغانستان، میزان آگاهی عمومی درباره این مشکل و تلاش‌هایی که برای از میان برداشتن آن صورت گرفته است، از سمیع‌الله ابراهیمی سخنگوی وزارت کار و امور اجتماعی حکومت طالبان بپرسیم، اما وی به پرسش‌های رادیو آزادی در این زمینه پاسخ نداد.
اما محمد زاهد جان آغا، معین این وزارت پیش از این به رسانه‌ها گفته بود که آنان در مرکز و ولایت‌ها برای کودکان کارگر فرصت‌های آموزشی فراهم کرده‌اند.
این درحالی‌ست که اداره جهانی کار ایالات متحده امریکا در سال ۲۰۲۳ میلادی گفته بود که افغانستان در زمینه از میان برداشتن اشکال بد کار کودکان هیچ پیشرفتی نداشته است.
