رویا عباسی، یکی از ورزشکاران رشتۀ جوجیتسو است که از سه سال به این سو با خانوادۀ شش نفرۀ خود در انتظار طی مراحل پرونده مهاجرتی‌اش به کشورهای غربی در اسلام‌آباد پاکستان زندگی می‌کند.
در پاکستان زندگی می‌کنم و با مشکلات اقتصادی زیادی روبه‌رو هستم.
او به رادیو آزادی گفت که علاوه بر مشکلات اقتصادی، مکانی مناسب برای تمرین ندارد.
"در پاکستان زندگی می‌کنم و با مشکلات اقتصادی زیادی روبه‌رو هستم. از طرفی، برای ادامۀ فعالیت‌های ورزشی خود نیز مکانی مناسب برای تمرین ندارم. سه سال است که هیچ خبری از پرونده‌های ما نیست و من به عنوان یک پناهندۀ افغان و ورزشکار با این مشکلات روبه‌رو هستم."
او می‌گوید که در خواست مهاجرتش را در دفتر کمیشنری عالی ملل متحد در امور پناهندگان (UNHCR) در پاکستان ثبت کرده است.
حفیظ عباسی، پدر رویا که مربی جوجیتسو و معاون سابق فدراسیون این ورزش در نظام جمهوری پیشین افغانستان بود، مشکلات رویا و سایر ورزشکاران افغان در رشتۀ جوجیتسو را تأیید کرده است.
یکی دیگر از ورزشکاران رزمی زن که خواست نام و صدای او در گزارش منتشر نشود و از حدود چهار سال به این سو در اسلام‌آباد پاکستان زندگی می‌کند، به رادیو آزادی نوشته که او در یکی از گوشه‌های پاکستان با مشکلات شدید اقتصادی دست و پنجه نرم می‌کند.
کسی که درآمد و حمایت ندارد، چطور می‌تواند ویزۀ خود را تمدید کند که هر ماه 20 یا 25 هزار بپردازد؟
او گفت که در چنین شرایطی نمی‌تواند تمرین کند و به اهدافش برسد.
شکیلا مظفری، عضو سابق تیم بسکتبال ویلچری افغانستان که سه سال است تنها و دور از خانواده‌اش در اسلام‌آباد زندگی می‌کند، نیز از مشکلات مشابهی صحبت می‌کند.
"کسی که درآمد و حمایت ندارد، چطور می‌تواند ویزۀ خود را تمدید کند که هر ماه 20 یا 25 هزار بپردازد؟ از طرفی هزینه‌های دیگر مانند کرایۀ خانه، برق، آب و هزینه‌های روزانه وجود دارد. برای افغان‌های پناهنده در پاکستان به ویژه ما ورزشکاران با معلولیت، بسیار سخت است. ما توان مالی نداریم که جایی کار کنیم."
عبدالحسین حصاری، رئیس سابق کمیتۀ پارالمپیک افغانستان که سه سال است در اسلام‌آباد پاکستان زندگی می‌کند، مشکلات ورزشکاران زن پارالمپیک را تأیید کرده و گفت که آنها پرونده‌هایی در کمیشنری عالی ملل متحد در امور پناهندگان (UNHCR) ثبت دارند، اما انتقاد کرد که وضعیت معلولیت آنان مورد توجه قرار نگرفته و اسناد آنها به درستی پیگیری نشده است.
قیصر افریدی، سخنگوی دفتر کمیشنری عالی ملل متحد در امور پناهندگان در پاکستان به پرسش‌های رادیو آزادی در این باره پاسخ نداد.
گفتنی است که پس از بازگشت طالبان به قدرت در افغانستان در آگست ۲۰۲۱، علاوه بر محدودیت‌های دیگر، زنان از ورزشگاه‌ها و اشتراک در مسابقات ورزشی محروم شدند.
محدودیت‌های حکومت طالبان بر ورزشکاران باعث شده که بسیاری از آنها به ویژه دختران و زنان کشور خود را ترک کنند، اما دیده می‌شود که آنان در خارج از افغانستان نیز با مشکلات مختلفی روبه‌رو اند.
