این سازمان شنبه ۲۲ فبروری در صفحه اکس یا توییتر سابق، نوشته که به زنان و دختران افغان گوش داده شود و به حرف‌ها و درخواست‌های آنان عمل شود.
در ادامه آمده که نیاز است تا از مبارزه زنان افغان حمایت صورت گرفته و برای توانایی آنان سرمایه‌گذاری شود.
«یو ان اومن» افزوده که مبارزه زنان افغان، مبارزه‌ای جهانی است و این سازمان زنان ملل متحد همچنان در کنار آنان ایستاده است.
در این حال شماری از زنان و دختران که پس از تسلط طالبان از کار و آموزش محروم شده اند، می‌گویند که از سه ونیم سال به این‌سو در خانه زندانی اند و به گفته آنان جهان فقط تماشاگر این وضعیت بوده است.
زهرا باشنده کابل که پس از صنف نهم نتوانست به آموزشش ادامه دهد به رادیو آزادی گفت: « تا حال که جهان هم صدای ما را نشنیده است که یک کار عملی برای حل مشکلات نیم پیکر جامعه یعنی زنان افغان انجام دهد اصلا دیگر خسته شدیم از این که بگویم دروازه های مکاتب باز شود و یا امیدی داشته باشیم، به همان اندازه که طالب در مقابل خواسته های زنان بی تفاوت است جامعه جهانی هم خاموشی اختیار کرده هر روز ظلم طالب زیادتر می‌شود و بنام زن ما را از کل چیز منع می‌کند. »
مریم یک باشنده دیگر کابل و کارمند سابق وزارت اطلاعات و فرهنگ که اکنون بیکار و خانه نشین است به رادیو آزادی گفت: «درست است که سازمان های مختلف تا امروز بخاطر حقوق زنان و دختران صدا بلند کرده است، اما کافی نبوده من یک عمر زحمت کشیدم درس خواندم و به مشکل کار پیدا کردم اما متاسفانه امروز در خانه نشستیم. میبینم که چه وقت از این وضعیت نجات پیدا می‌کنیم، راستش دیگر امید هم ندارم که صدای من و امثال من شنیده شود از بس که گفتیم و نتیجه نداد حال ناامید شدیم .»
مسعوده کوهستانی یکی از فعالان حقوق زن نیز به رادیو آزادی گفت: «تا جایکه من با مردم در تماس هستم زنان و دختران از تسلط دوباره طالبان تا حال به ازدواج های اجباری تن دادند، بسیاری ها به امراض روحی و روانی گرفتار شدند و خانواده ها حتی توان تداوی شان را ندارند یعنی زنان راه گم و ناامید شدند، متاسفانه تا هنوز جهان در مقابل مردم افغانستان خاموش بوده.»
این درحالیست که جامعه جهانی در سه و نیم سال گذشته همواره برای تامین حقوق زنان صدا بلند کرده و با محکوم کردن محدودیت های طالبان از آنان خواسته تا محدودیت ها بر زنان افغان را لغو کنند.
اما شماری از زنان این تلاش ها را بسنده نمی دانند و مدعی اند که فقط در حد اعلامیه و محکوم کردن ها خلاصه شده و کار عملی برای حل مشکلات و رفع محدودیت های که مواجه اند صورت نگرفته است.
با آنکه حکومت طالبان همواره تاکید کرده که حقوق زنان در چهارچوب شریعت اسلامی در افغانستان تامین است، اما پس از به قدرت رسیدن طالبان در سال ۲۰۲۱، زنان افغان از حقوق اساسی شان از جمله آموزش بالاتر از صنف ششم مکتب، پوهنتون و کار در بسیاری از اداره های دولتی و تمامی نهاد های غیر دولتی و از بسیاری مشارکت های اجتماعی محروم شده اند.