برخی از آنان در صحبت با رادیو آزادی گفتند که از این طریق خود را مشغول ساخته و هم نفقه خانواده‌های شان را تامین می کنند.
خیاطی هنر دوختن و ساخت لباس از گذشته‌ها در میان زنان افغان رواج داشت، اما پس از تسلط دوبارهٔ طالبان و ممنوعیت آموزش و کار دختران و زنان، این حرفه در افغانستان گسترش بیشتری یافته است.
هریوا، باشندهٔ ولایت پکتیا، که در نظام پیشین به عنوان واکسیناتور کار می‌کرد، پس از روی‌کار آمدن طالبان بیکار شد و به خیاطی رو آورد. وی می گوید :
حالا خیاطی را اغاز کردم و لباس های مردم را می دوزم.
او می‌افزاید که اکنون خیاطی یگانه مصروفیت و منبع درآمدش است:
«قبلا در پکتیا به عنوان واکسیناتور کار می‌کردم و خانه به خانه می‌رفتم تا واکسین تطبیق کنم، اما وقتی طالبان آمدند، وظیفه‌ام را از دست دادم و در خانه ماندم، حالا مردم قریه لباس‌های‌شان را برایم می‌آورند و از این طریق خرج زندگی‌ام را تأمین می‌کنم، مشکلات اقتصادی زیاد است و یک نفر به‌تنهایی نمی‌تواند همه مصارف خانواده را تأمین کند، به همین دلیل مجبور شدم کاری را پیش بگیرم که در گذشته تجربه نداشتم.»
به گفتهٔ او، از دوختن یک دست لباس پنجابی ساده زنانه ۱۵۰ افغانی دستمزد می گیرد، اما او می گوید که قیمت دوخت لباس‌های محفلی و سفارشی به دلیل پیچیدگی و ظرافت بیشتر، متفاوت است.
از سوی دیگر، زینب، باشندهٔ ولایت نیمروز، می‌گوید، از زمانی که کتاب از دستانش گرفته شده، پشت ماشین خیاطی نشسته است:
صنف هفتم بودم که طالبان آمدند. آرزو داشتم داکتر شوم، اما حالا در خانه نشسته‌ام و خیاطی می‌کنم. طالبان که آمدند، همه برنامه‌های زندگی ما را خراب کردند، افسرده شدم، حتی به خودکشی فکر کردم، چون همه امیدهایم نابود شد و دنیا برایم تاریک شد. اما حالا خود را مصروف خیاطی ساخته‌ایم و از این راه زندگی خود را ادامه می‌دهیم.
ماشین خیاطی، قیچی، متر، سوزن و تار، پنسل، قلم‌رنگه و یا تباشیر از وسایل ضروری خیاطی محسوب می‌شوند.
یکی از دلایلی که دختران و زنان افغان به خیاطی رو آورده‌اند این است که می‌توانند با سرمایه‌گذاری اندک کارشان را آغاز کنند، هرچند قیمت ماشین‌های خیاطی متفاوت است، اما یک ماشین جدید از حدود یک‌تا نزدیک بیست‌هزار افغانی قیمت دارد.
علاوه بر خیاطی‌های انفرادی، شماری از زنان افغان در سال‌های اخیر مراکز خیاطی و کارگاه‌هایی را تأسیس کرده‌اند که برخی به‌صورت متمرکز و برخی به شکل پراکنده و درخانه های خود فعالیت دارند.
آمنه، باشندهٔ ولایت نیمروز، یکی از این زنان است:
«من در اینجا برای زنان زمینه کار را فراهم کرده‌ام، از ایران سفارش لباس‌هایی را که به آن زیاسین یا لباس‌های بلوچی می‌گویند، دریافت می‌کنم، این سفارش‌ها را میان ۲۵۰ زن خیاط که در خانه‌هایشان کار می‌کنند، توزیع می‌کنم، پس از تکمیل، لباس‌ها را به ایران می‌فرستم و پس از دریافت پول، میان این زنان تقسیم می‌کنم.»
او از نهادهای امدادرسان می‌خواهد که از کارشان حمایت کنند تا بتوانند فعالیت‌هایشان را گسترش دهند.
پس از تسلط دوباره طالبان بر افغانستان، آموزش دختران بالاتر از صنف ششم ممنوع شد و آنان حتی از رفتن به پوهنتون‌ها و انستیتیوت‌های طبی بازماندند.
علاوه بر این، زنان از کار در بسیاری اداره های دولتی و تمامی نهادهای غیردولتی منع شدند و آریشگاه‌های زنانه نیز بسته شدند .
بسیاری از این زنان که سرپرستی خانواده‌هایشان را بر عهده داشتند، با مشکلات اقتصادی شدیدی روبه‌رو شدند و به مشاغلی مانند خیاطی رو آوردند؛ اما به گفته آن‌ها، این کارها تمام نیازهای شان را برآورده نمی‌کند.
نهادهای مختلف سازمان ملل متحد در ماه عقرب امسال در یک گزارش تحقیقی از اقدامات سرکوبگریانهٔ طالبان در برابر زنان ابراز نگرانی کرده گفته بودند که برخی خانواده‌ها برای تأمین استقلال اقتصادی دختران‌شان به دنبال آموزش مهارت‌های حرفه‌ای مانند خیاطی هستند.
در این گزارش بر دسترسی زنان به اماکن عمومی، تفریح، عدالت و مشارکت آن‌ها در فعالیت‌های دارای درآمد و سکتور خصوصی تأکید شده بود.
هرچند حکومت طالبان همواره ادعا کرده که حقوق زنان در افغانستان تأمین شده است، اما این ادعا از سوی زنان افغان و جامعه جهانی پذیرفته نشده است.