همزمان با دومین سال بسته شدن دروازه‌های پوهنتون‌ها به‌روی دختران و ممنوعیت کار زنان در مؤسسات غیردولتی از سوی طالبان، وزیر خارجه امریکا نگرانی خود را نسبت به این محدودیت‌ها ابراز کرده و نقش زنان را در ایجاد افغانستان باثبات و پیشرفته ضروری خوانده است.
انتونی بلینکن روز جمعه، ۲۰ دسمبر، در صفحهٔ ایکس خود نوشت که مشارکت زنان و دختران افغان در زندگی اجتماعی برای یک افغانستان باثبات، صلح‌آمیز و مرفه از اهمیت حیاتی برخوردار است.
بلینکن از طالبان خواست که هرچه زودتر فرمان‌های صادر شده در این زمینه را لغو کنند.
هشدار رینا امیری در مورد پیامد‌های کوتاهی در دفاع از حقوق زنان و دختر در افغانستان
اگر جهان از زنان و دختران افغان حمایت نکند و در این زمینه شکست بخورد، حقوق زنان و دختران در هرکجای جهان با تهدید مواجه خواهد شد.
رینا امیری، نماینده ویژه امریکا برای زنان، دختران و حقوق بشر افغانستان، هشدار داده که اگر جهان از زنان و دختران افغان حمایت نکند و در این زمینه شکست بخورد، حقوق زنان و دختران در هرکجای جهان با تهدید مواجه خواهد شد و این تهدید حتی به کشورهایی دورتر از افغانستان نیز گسترش خواهد یافت.
رینا امیری در نامه‌ای سرگشاده به جهان نوشته که جامعه بین‌المللی باید در هرگونه تعامل با طالبان به حقوق بشر، به‌ویژه حقوق زنان و دختران، اولویت دهد.
او نوشته است: «طالبان با در نظر داشت بیش از ۸۰ سیاست تبعیض جنسیتی، زنان و دختران را از آزادی، تحرک و تحصیل محروم می‌کنند و حتی آن‌ها را از خدمات صحی نیز محروم کرده‌اند.»
تاکید حامد کرزی بر بازگشایی مکاتب و پوهنتون‌ها به روی دختران
همزمان حامد کرزی رئیس جمهور پیشین افغانستان نیز روز شنبه در صفحه ایکس «توییترسابق »خود بر حق آموزش دختران تاکید کرده و گفته که بدون تحصیل دختران، افغانستان هرگز آینده درخشانی نخواهد داشت.
آقای کرزی همچنان خواهان باز شدن هرچه زودتر درهای مکاتب و پوهنتون ها برای دختران شده است.
حکومت طالبان در اواخر دسمبر ۲۰۲۲ تحصیل دختران در مقاطع عالی را ممنوع کرد و همچنین کار زنان در سازمان‌های غیردولتی را متوقف ساخت.
تعدادی از دخترانی که از تحصیلات عالی محروم شده‌اند و زنانی که از کار برکنار شده‌اند، این دو سال را غیرقابل جبران توصیف می‌کنند و میگویند که اکنون با مشکلات جدی مواجه هستند.
تا چه زمان محدودیت‌ها بر ما ادامه خواهد داشت؟ تا چه زمانی ما از تحصیل محروم خواهیم بود؟
گل‌رُخ ارمل، یکی از ساکنان کابل و محصل یک پوهنتون خصوصی، به رادیو آزادی گفت:
«زمانی که طالبان آمدند، من در سمستر هفتم بودم. از آن زمان تاکنون درس‌هایم متوقف شده است. این همه مدت که دانشگاه‌ها بسته‌اند، ما را به کلی ناامید کرده‌اند. از جامعهٔ جهانی می‌خواهم که صدای ما را بشنود و از طالبان دربارهٔ حق ما پرس‌وجو کنند. تا چه زمانی چنین محدودیت‌هایی بر ما ادامه خواهد داشت؟ تا چه زمانی ما از تحصیل محروم خواهیم بود؟»
یک باشنده ولایت پروان که قبلاً به‌عنوان آشپز در چند نهاد غیردولتی کار کرده بود و نمی‌خواهد نامش در گزارش ذکر شود، به رادیو آزادی گفت:
«در زمان حکومت جمهوری در آنجا کار می‌کردم، آشپزی می‌کردم و ماهانه چهار هزار افغانی معاش می‌گرفتم. با همان معاش زندگی خود را پیش می‌بردم. حالا که طالبان آمده‌اند و من از آنجا بیرون شده‌ام، با شش فرزندم در مشکلات مانده‌ام. در خانه هیچ سرپرست یا کسی که کار کند ندارم. کرایهٔ خانه‌ام دو هزار افغانی است، بل برق و آب را می‌پردازم و چیزی برای غذا نمی‌ماند. همین حالا هم برای گرمایش خانه زغال نداریم و فرزندانم بیمار شده‌اند.»
طالبان پس از به‌دست گرفتن دوبارهٔ قدرت در افغانستان محدودیت‌های شدیدی بر زنان افغان وضع کرده‌اند.
در تازه‌ترین اقدام، چند روز پیش طالبان مراکز طبی آموزشی را بر روی دختران مسدود کردند.
اگرچه این تصمیم طالبان واکنش‌های گسترده‌ای را در داخل و خارج کشور برانگیخت، اما طالبان تاکنون در مورد انگیزهٔ این تصمیم به‌صورت رسمی چیزی نگفته‌اند.