این سرپرست خانواده‌ای هفت نفره، روزانه حدود ۱۵۰ افغانی درآمد دارد.
این حرفه به عبدالطیف از پدرش به ارث رسیده.
اما او می گوید که فعلا وضعیت زندگی خراب تر شده.
عبدالطیف: اگر کار نکنیم گرسنه می مانیم.
عبدالطیف میگوید:
«همه ما دست و دهن هستیم، فعلاً این شرایط را خداوند آورده باید صد فیصد کار کنیم، اگر برف، باران و آفتاب باشد مجبور و مکلف هستیم که کار کنیم، اگر کار نکنیم گرسنه می مانیم.»
عبدالطیف میگوید که به دلیل مشکلات اقتصادی، برای زمستان نتوانسته سوخت کافی تهیه کند.
«برای زمستان نه چوب است و نه ذغال، فقط کار می‌کنم. پنجاه افغانی یک کیلو گاز پُر می کنم، از همان برای گرم کردن اتاق، چای و دیگ استفاده می‌کنیم، در آن وقت(نظام جمهوریت) کار و بار خوب بود. اما فعلاً کار و بار ضعیف شده.»
دیگران هم مشکل مشابهی دارند.
محمد اشرف، مرد ۵۲ ساله‌ای از کابل که سرپرستی خانواده‌ای ۱۲ نفره را بر عهده دارد، حدود ۱۲ سال است که در کنار جاده بوت‌های مردم را رنگ می‌کند و می‌دوزد.
بخاطر ادامه‌ی زنده‌گی وسایل خانه را فروختم چون پول نداشتیم.
اشرف روزانه بین ۱۰۰ تا ۲۰۰ افغانی درآمد دارد، اما او از سرمای زمستان امسال نگران است.
اشرف میگوید:
«دوزنده درست نیستم که بوت جور کنم فقط یک سوزن موچی‌گری است همراه با چهار دانه برس، همین جا می نشینیم که پول یک لقمه نان را پیدا کنیم، همین حالا هم چشم‌هایم درست دید ندارد، مدت دو الی دونیم ماه بیکار بودم، بخاطر ادامه‌ی زنده‌گی وسایل خانه را فروختم چون پول نداشتیم.»
پس از بازگشت طالبان به قدرت در افغانستان در بیش از سه سال گذشته، وضعیت زندگی افراد نادار بیش از پیش دشوار شده.
گزارش تازه‌ی ملل متحد
بخش افغانستان برنامۀ جهانی غذا در گزارشی تازه اش در صفحۀ ایکس خود نوشته که بسیاری از خانواده‌ها در افغانستان به گونۀ متوسط ۳۸ هزار و ۲۰۰ افغانی برای تامین نیازهای غذایی‌شان قرضدار هستند.
بر اساس آمار دفتر هماهنگی امور بشری سازمان ملل متحد، شمار افرادی که به کمک‌های بشردوستانه نیاز دارند، اکنون به بیش از ۲۷ میلیون نفر رسیده است.
فرحت رحمان یکی از فعالان اجتماعی است.او برای رسیدگی به مشکلات اقتصادی مردم در افغانستان چنین راه حلی پیشنهاد می کند.
«جامعه جهانی باید کمک ها را بیشتر بسازند و کمک ها باید از طریق موسساتی که مربوط به جامعۀ جهانی می شود باید صورت بگیرد تا مستقیم به مردم و کسانی که مستحق هستند برسد،بخاطریکه ما اعتمادی به حکومت طالبان نداریم،حکومت طالبان هم فاسد شده و تضمین وجود ندارد که کمک ها به مستحقین برسد.»