"در بدبختی و بیچارگی قرار داریم، در سه وعده غذایی یک وقتش را هم غذای خوب نمی خوریم، مقصد با شوله یا نان خشک پرده و گذران می کنیم."
با این وضع اقتصادی، شفیقه هر روز با اضطراب می اندیشد که چگونه برای فرزندانش در زمستان پیشرو لباس گرم فراهم کند.
این زن ۴۰ ساله در ولسوالی شکردرۀ ولایت کابل زندگی می کند و سرپرستی خانواده هشت نفره را به عهده دارد:
"زمستان زود آمد، آب و هوا هم سرد شده، هیچ آمادگی به زمستان نداریم، چوب، ذغال سنگ، لباس گرم و لحاف نداریم، مقصد زندگی است که میگذرد. خداوند تعالی کمک ما کند، فرزندانم بوت و لباس زمستانی ندارند، در نظام جمهوریت باز هم وضعیت اقتصادی ما خوب بود نسبت به این شرایط که حالا قرار داریم، شب و روز ما خوب می گذشت."
خانم شفیقه در ادامۀ سخنانش از وضعیت زنده گی خود بیشتر می گوید:
"چند جریب زمین را به دهقانی گرفتیم، سال را دهقانی کردیم؛ رومی و انگور نرخ هم ندارد، تمامش را بسیار به قیمت پائین به فروش رساندیم،در بازار ها نرخ انگور و رومی بلند نبود،حتی پول چوب به زمستان ما نشد، پسر دوازده ساله ام در مستری خانه شاگرد است، در این چند روز می گوید؛ مادر بوت ندارم که سر کار بپوشم."
آمنه ۴۷ ساله باشندۀ ولایت غور یکی دیگر از زنانی است که می گوید با آمدن زمستان و سرد شدن هوا با مشکلات اقتصادی دست و پنجه نرم می کند. او در صحبت با رادیو آزادی چنین می گوید:
"ما مهاجر هستیم، مواد غذایی و مواد سوخت نداریم، پنج نفر نان خور داریم، شوهرم کهن سال است، برای ما مردم اگر کسی کمک نکند، وضعیت ما بسیار خراب است، برای زمستان هیچ چیز نداریم، به کمک نیاز داریم، مشکلات گرسنگی، مشکلات بیماری داریم،مشکلات چوب سوخت داریم،در خانه کرایی زنده گی می کنیم. اتاق هایش بسیار خراب است،ما به هر نوع کمک ضرورت داریم."
در مرکز افغانستان، رمزیه ۵۳ ساله باشندۀ دیگر ولایت غور هم از سرد شدن هوا و نبود امکانات گرم کننده نگرانی دارد.
او می گوید که اگر برای شان کمک صورت نگیرد از دست سردی هوا زنده گی شان را از دست می دهند:
"می لرزم از دست سردی ، بخدا می میریم از دست سردی، اگر برای ما یک کاری نکنید، صغیره هایی دارم، گاز و دیگر مواد سوخت نداریم، اگر برای ما کمک نکنید؛ زمستان یخ می زند همه ما را، فقط یک کمپل داریم که شب تا صبح می لرزیم از خنک، هیچ چیزی نداریم."
گزارش های نشان می دهند که درجۀ حرارت هوا در برخی از مناطق افغانستان به منفی ۲۵ درجۀ سانتیگراد کاهش یافته است.
مقام های محلی طالبان برای پاسخگویی در مورد نگرانی های مردم از زمستان پیشرو تا تهیه این گزارش در دسترس نبودند.
اما چندی قبل وزارت امور شهدا و معلولین حکومت طالبان، اعلام کرد که این وزارت در پنج ماه گذشته مبلغ ۱۰ میلیارد و ۴۰۹ میلیون افغانی را به یتیمان، معلولین و بیوههای کشور توزیع کرده است.
باوصف این روایت های حکومتی، به نظر می رسد که نیازمندی مردم به مراتب بیشتر از توان رسیدگی حکومت است. ملل متحد می گوید که بیش از ۲۰ میلیون نفر در افغانستان تحت حاکمیت طالبان به کمک های فوری بشری نیاز دارند.
برخی از فعالان اجتماعی به این باور اند که با حاکمیت دوبارۀ طالبان در افغانستان شرایط اقتصادی مردم نسبت به گذشته بدتر شده.
فرحت رحمان یکی از این فعالان اجتماعی است. او در صحبت با رادیو آزادی چنین می گوید:
"اکثر فامیل ها متاسفانه غذا برای خوردن و وسایل گرما برای گرم کردن خانه های شان ندارند،من فکر می کنم تاثیرات این بیشتر بالای زنان و کودکان است خصوصاً زنانی که خانه نشین شده اند و هیچ منبع عایداتی هم ندارند بیشتر ضربه می بینند،هر چه زودتر به این فاجعه انسانی توجه صورت بگیرد قبل از این که بیشترین مرگ و میر را بخاطر سرمای زمستان و گرسنه گی داشته باشیم."
بانو رحمان برای کاهش مشکلات اقتصادی مردم افغانستان چنین راه حلی پیشنهاد می کند:
"جامعه جهانی باید کمک ها را بیشتر بسازند و کمک ها باید از طریق موسسات که مربوط به جامعۀ جهانی می شود باید صورت بگیرد تا مستقیم به مردم و کسانی که مستحق هستند برسد،بخاطریکه ما اعتمادی به حکومت طالبان نداریم،حکومت طالبان هم فاسد شده و تضمین وجود ندارد که کمک ها به مستحقین برسد."
پیشاپیش، برنامه جهانی غذای ملل متحد گفته که کمک های زمستانی خود را برای حمایت از امنیت غذایی بیش از ۶ میلیون نفر آسیب پذیر در افغانستان افزایش می دهد.
در بخشی از گزارش اخیر منتشر شده در وبسایت رلیف وب آمده است که ولایاتی مانند بدخشان، بامیان، غور و دایکندی، که بهطور معمول با بارش برف مواجه هستند، برای ارسال مواد غذایی در اولویت قرار گرفتهاند و این روند قرار است تا پایان ماه نومبر امسال تکمیل شود.
