همزمان با فرا رسیدن ۱۵ اکتوبر، روز بین‌المللی زنان روستایی، شماری از زنان در مناطق روستایی افغانستان می‌گویند که از فقر و مشکلات اقتصادی رنج می‌برند.
بسیاری از زنان روستایی در افغانستان با شکایت از وضعیت زندگی‌شان می‌گویند که با تغییرات سیاسی، چالش‌های زندگی‌شان چند برابر شده و اکنون نه دولت و نه نهادهای ملی و بین‌المللی به آن‌ها توجهی دارند.
بی‌بی عایشهٔ ۵۱ ساله، باشندهٔ ولسوالی خوگیانی ننگرهار، در این مورد به رادیو آزادی می‌گوید:
«در زمین‌های خود گندم، فاصلیه، بادنجان رومی و مرچ می‌کاریم، بعد آن را که می‌فروشیم پول آن هیچی نمی‌شود. کسی که زمین زیاد دارد، عایدش خوب است، اما کسی که زمین کم دارد، عاید ندارد. قبلاً برخی تیم‌ها می‌آمدند و در این بخش کمک می‌کردند، اما حالا نمی‌آیند.»
فوزیهٔ ۴۱ ساله، باشندهٔ مرکز بغلان، می‌گوید به علت فقر خانواده‌اش او را زمانی که ۱۸ ساله نشده بود، مجبور به ازدواج با یک مرد کهن‌سال کردند.
او به رادیو آزادی گفت که تابستان محصول اندکی از زمین‌هایش به دست می‌آورد، اما با فرا رسیدن فصل زمستان مشکلات اقتصادی‌اش بیشتر می‌شود.
«لوبیا کشت می‌کنم، بادنجان رومی و بادنجان سیاه کشت می‌کنم. شوهرم پیر است، شش طفل دارم. در تابستان از همین زمین یک چیزی به دست می‌آید، اما در زمستان چیزی نمی‌ماند. مشکلات اقتصادی ما بسیار است.»
برخی از بانوانی که فارم‌های کوچک مرغ‌داری دارند نیز می‌گویند که نسبت به گذشته به خاطر نبود کمک موسسه‌های خارجی، کارشان رونق سابق را ندارد.
لطیفه، باشندهٔ ولایت جوزجان، در این مورد به رادیو آزادی می‌گوید:
«قبلاً مرغ‌داری می‌کردیم و نهادها برای ما کمک می‌کردند. از هر مرغ تخم جمع‌آوری می‌کردیم و عاید زیادی داشتیم، اما حالا نهادها نیستند و کسی کمک نمی‌کند. فعلاً کار ما رو به سقوط است و هیچ عایدی نداریم.»
حکومت طالبان پس از حاکمیت دوباره بر افغانستان، علاوه بر محدودیت بر آموزش دختران و خانه‌نشین کردن بسیاری از زنان شاغل در اداره‌های دولتی، بر کار زنان در اداره‌های غیر دولتی نیز ممنوعیت وضع کرده که سبب توقف فعالیت بسیاری از موسسه‌های خارجی شده و این امر خانواده‌های نادار زیادی را متأثر ساخته است.
آگاهان اجتماعی، عدم سهم زنان در خرید و فروش و پایین بودن سطح آگاهی آنان در مورد مدیریت درست زمین‌های زراعتی را از علت‌های اقتصاد ضعیف آن‌ها می‌دانند.
جمال‌الدین سلیمانی، استاد پوهنتون و آگاه اجتماعی، در این مورد به رادیو آزادی می‌گوید:
«چرخهٔ اقتصادی خانواده‌های روستایی تا اندازهٔ زیادی به سهم زنان وابسته است. زندگی خودشان اما زیر بار است. فرهنگی سنتی که آن‌جا حکم‌فرماست، اجازه نمی‌دهد که زنان در خرید و فروش سهم داشته باشند. سطح آگاهی زنان در مورد مالکیت و مدیریت زمین پایین است. همین موضوعات سبب شده که وضعیت اقتصادی زنان روستایی خوب نباشد.»
با این حال، فعالان حقوق زن با درنظر گرفتن کارهای شاقهٔ زنان روستایی، وضعیت جسمی و روانی آن‌ها را نگران‌کننده عنوان می‌کنند.
سونیکار آرین، یکی از این فعالان، در این مورد به رادیو آزادی می‌گوید:
«زنان روستایی که در زراعت و مالداری کار می‌کنند، کار خانه را نیز انجام می‌دهند و تمام کارهای زن و مرد را انجام می‌دهند. این وضعیت بالای سلامت جسمی و روانی آن‌ها تأثیر منفی می‌گذارد و این تأثیرات به کودکان‌شان نیز منتقل می‌شود. علاوه بر آن، این زنان نمی‌توانند به تربیه و نظافت کودکان‌شان به‌خوبی توجه کنند.»
با فرا رسیدن ۱۵م اکتوبر، روز جهانی زنان روستایی، سازمان ملل متحد می‌گوید که دستیابی به برابری جنسیتی و توانمندسازی زنان یک عنصر حیاتی در مبارزه با فقر شدید، گرسنگی و سوء تغذیه است.
به گفتهٔ این سازمان، زنان بخش قابل‌توجهی از نیروی کار کشاورزی، از جمله کار غیررسمی، را تشکیل می‌دهند و بخش عمدهٔ مراقبت‌های بدون مزد و کارهای خانگی را در خانواده‌ها و مناطق روستایی به پیش می‌برند که سهم قابل‌توجهی در تولید زراعت، امنیت غذایی، تغذیه، مدیریت زمین و منابع طبیعی و ایجاد انعطاف‌پذیری اقلیمی دارند.
به گفتهٔ سازمان ملل متحد، زنان و دختران در مناطق روستایی به‌طور نامتناسبی از فقر چندبعدی رنج می‌برند.
ملل متحد به مناسبت روز جهانی زنان روستایی از جامعهٔ جهانی می‌خواهد که کار این قهرمانان را در سیستم‌های غذایی جهان به رسمیت بشناسند.
