دختران ورزشکار افغان: آرزوهایمان زیر حاکمیت طالبان نابود شدند

شماری از دختران ورزشکار می‌گویند که با حاکمیت دوباره طالبان در افغانستان، آرزوهایشان به خاک یکسان شده است.

این بانوان ورزشکار در صحبت با رادیو آزادی گفتند که سه سال حاکمیت طالبان ضربه محکمی بر انگیزه و اندیشه آنان وارد کرده است.

کریمه اخلاصی یکی از بانوان ورزشکار در افغانستان است. او که در رشته ورزشی دایفو که یکی از بخش‌های ورزش رزمی است، فعالیت می‌کرد، پس از به قدرت رسیدن دوباره طالبان در آگست سال ۲۰۲۱ میلادی خانه‌نشین شد و به گفته خودش، آرزوهایش همه از بین رفته‌اند.

او به رادیو آزادی گفت: "متأسفانه از وقتی که طالبان آمده‌اند، زنان هیچ‌گونه فعالیتی ندارند. خودم در کلپ پنهانی شاگردان را تمرین می‌دادم، ولی آمدند و کلپم را بسته و ما را هم تهدید کردند."

بیشتر در این باره:

ورزشکاران زن افغان: اظهارات طالبان دربارهٔ ورزش زنان عوام‌فریبانه است

بانو اخلاصی در صحبت با رادیو آزادی گفت که نمی‌داند با چه سرنوشتی در آینده روبرو خواهد شد.

"از وقتی که طالبان آمده، آرزوهای ما برباد شده است. متأسف هستم برای اینکه زنان هیچ‌گونه فعالیتی در افغانستان ندارند. ما از نظر روحی و اقتصادی ضربه محکمی خورده‌ایم. خواست ما از سازمان بین‌الملل این است که هرچه زودتر درباره زنان افغانستان، خصوصاً زنان ورزشکار، کاری انجام دهند."

قدریه رضایی یکی دیگر از بانوان ورزشکار که اکنون در ایران زندگی می‌کند، می‌گوید که محدودیت بر زندگی دختران و زنان، از جمله ورزش و ناروشن بودن آینده آنان در افغانستان زیر حاکمیت طالبان، ضربه محکمی بر انگیزه و اندیشه زنان وارد کرده است.

وی از آرزوهایش یاد کرده به رادیو آزادی گفت:
"ما همواره در تلاش این بودیم که مدال‌های رنگارنگ برای افتخار وطن کسب کنیم و پرچم پرافتخار کشور را به اهتزاز در بیاوریم، اما متأسفانه با آمدن طالبان همه آرزوهای ما نابود شدند و دروازه کلپ‌ها به روی ما بسته شد. ما با محدودیت‌های زیادی روبرو شدیم و فعلاً که در ایران مهاجر شده‌ایم، همه انگیزه‌ها و اندیشه‌های ورزشی خود را از دست داده‌ایم. ورزش که ضامن سلامتی بود، سلامتی را از ما گرفتند."

شمسیه شهیر، بانوی دیگری است که در گذشته در رشته فوتبال ورزش می‌کرد. وی که به گفته خودش در زمان جمهوری مخلوع افغانستان توانسته بود دست‌آوردهای چشمگیری داشته باشد، اکنون در بی‌سرنوشتی به سر می‌برد و نمی‌داند که چه کند.

او به رادیو آزادی می‌گوید:
"پیشرفت در ورزش یکی از آرزوهایم بود که متأسفانه با آمدن طالبان، همه آرزوهای ما به خاک یکسان شدند. مدت سه سال فوتبال تمرین کرده‌ام و دوسال والیبال. سال سوم پوهنتون بودم و در رشته تربیت بدنی درس هم خواندم. با آمدن طالبان نه تنها آرزوهای من، بلکه آرزوهای تمام دختران افغانستان به خاک یکسان شدند. همین‌جا در کشور ماندیم و نتوانستیم که بیرون شویم و نتوانستیم که به درس خود ادامه بدهیم. خیلی می‌خواهم که به روزهای سابق برگردیم و بتوانیم به ورزش خود ادامه دهیم."

این بانوان ورزشکار در حالی از نابودی آرزوهایشان سخن می‌گویند که اخیراً با نافذ شدن قانون امر به معروف و نهی از منکر طالبان، پوشیده بودن صورت و تمام بدن زن الزامی دانسته شده و صدای آنان نیز عورت عنوان شده است.

طالبان پس از بازگشت‌شان به قدرت، در کنار دیگر محدودیت‌ها، زنان را از ورزش نیز منع کردند و کلپ‌های ورزشی زنانه را در نقاط مختلف این کشور بستند.

اما زنان ورزشکار افغان در بیرون از افغانستان، با اشتراک‌شان در مسابقات مختلف ورزشی، صدای زنان افغان شده و در مقابل محدودیت‌های طالبان علیه زنان، اعتراض کردند.

منیژه تلاش، عضو تیم المپیک پناهندگان در بازی‌های المپیک پاریس، پس از نوشتن جملۀ «زنان افغان را آزاد سازید» روی لباس‌های ورزشی‌اش که در بازی مقدماتی به تن داشت، صدایش را بلند کرد. اما از حضور در این بازی‌ها محروم شد زیرا به اساس قوانین کمیتهٔ بین‌المللی المپیک، شعارها و بیانیه‌های سیاسی در ورزشگاه‌های المپیک ممنوع است.

اما بانو تلاش با چشمان اشکبار در یک نشست خبری گفت که به‌خاطر زنان افغان از آرزوهایش دست برداشته است.
"می‌فهمم که امروز همه ما ناراحت هستیم و قلب‌های ما درد می‌کند. می‌خواهم برای دختران افغانستان بگویم که امروز اگر من زنده هستم دلیلش فقط شما هستید. شما برای من انرژی می‌دهید و لطفاً تسلیم نشوید برای کسانی‌که امروز فقط به‌خاطر شما زنده هستند. ما یک روز دوباره کنار هم جمع خواهیم شد و در کشور، خانه و خاک خود با صلح و آرامش و با آزادی بیان زندگی می‌کنیم. خیلی زیاد تشکر و امیدوارم که همه ما دوباره برگردیم."

یکی از بانوان ورزشکار دیگر افغان که توانست در بازی‌های پارالمپیک امسال در پاریس مدال برنز را از آن خود کند، ذکیه خدادادی بود.

او که عضو تیم مهاجرین المپیک بود، مدال برنزش را به تمام زنان و دختران افغان اهدا کرد و در پیامی به رادیو آزادی گفت:
"فقط می‌توانم بگویم که پشت این سخت‌کوشی، نگاه کردن به پشت سرم است که روزهای سختی را در افغانستان گذراندم و همه این‌ها باعث شد که این مدال را کسب کنم، چون ما زنان افغانستان سخت‌کوش هستیم و من امروز توانستم که به این مدال برسم."

با این حال، فعالان حقوق زن در افغانستان پیش از این به رادیو آزادی گفته بودند که دستیابی ذکیه خدادادی به مدال برنز در بازی‌های پارالمپیک، به جهانیان نشان داد که زنان افغانستان اگر محدود نباشند، می‌توانند در همه بخش‌ها قهرمان شوند.

در بیش از سه سال حاکمیت طالبان در افغانستان، بسیاری از سازمان‌های حقوق بشری، زنان افغان و سازمان ملل متحد از طالبان خواسته‌اند که محدودیت‌ها علیه زنان را بردارند. اما طالبان تاکنون در این مورد نه تنها اقدامی نکرده‌اند بلکه این محدودیت‌ها را بیشتر نیز ساخته‌اند.