«من دو ماه پیش با یکی از حریفان ایرانی‌ام جوره شده بودم، زحمت‌های خود را کشیدم تا بتوانم که لبخند را بر لبان مردم افغانستان بیاورم؛ اما بدبختانه مسابقات ما از طرف امارت اسلامی لغو شد و نتوانستم که در مسابقات اشتراک کنم.»
احمد حریف امیری، شش سال پیش به ورزش مبارزات آزاد در افغانستان روی آورد. آقای امیری که با اشتیاق زیاد در کابل تمرین می‌کرد به رادیو آزادی گفت که اقدام تازهٔ طالبان به شمول او بسیاری از جوانان را از ورزش دلسرد کرده است:
«خودم و همهٔ جوانان روحیهٔ خود را از دست داده‌اند، شوق و علاقهٔ دیگر به تمرینات ندارند. ما ناامید شدیم، مجبور شدیم که این کشور را هرچه زودتر ترک کنیم و برویم به دیار غربت.»
او افزود که تا حالا در ۳۰ مسابقه اشتراک کرده و هیچ باخت در کارنامهٔ خود ندارد.
مبارزات آزاد در سال‌های اخیر علاقه‌مندان زیادی در افغانستان پیدا کرده است. در این نوع ورزش، ورزشکاران از تکنیک‌های مختلف رزمی استفاده می‌کنند و در داخل قفس یا رینگ با یکدیگر به مبارزه می‌پردازند.
احمدالله وثیق، رئیس ادارهٔ تربیت بدنی و ورزش حکومت طالبان، در ۶ ماه سنبله تأیید کرد که مبارزات آزاد در افغانستان منع شده است. وثیق گفت که این اقدام بر اساس نامهٔ وزارت امر به معروف و نهی از منکر طالبان روی دست گرفته شده است. در نامه آمده که ورزش مبارزات آزاد پر خشونت است و خطر مرگ ورزشکاران در آن وجود دارد.
شاهد خروتی، یک ورزشکار دیگر مبارزات آزاد در افغانستان که هشت سال پیش به این ورزش آغاز کرد، به رادیو آزادی گفت که از حدود دو هفته تمرین نکرده است:
«بسیاری ورزشکاران تمرین نمی‌کنند، دلسرد شده‌اند و از تمرین دور هستند. خودم نیز از زمانی که {منع ورزش مبارزات آزاد} اعلام شد برای تمرین نرفتم، به‌خاطری که این یک خبر بسیار ناخوشایند بود و بالای ورزشکاران بسیار تأثیر گذاشت و همین حالا ورزشکاران در وضعیت بد قرار دارند.»
آقای خروتی افزود که تا اکنون در ۱۷ مسابقه که دو تای آن در پاکستان برگزار شده بود، اشتراک کرده و به شمول این دو بازی در ۱۶ مسابقه برنده شده است. او که برای اشتراک در یک مسابقهٔ دیگر آمادگی گرفته بود، اجازه نداشت که در آن به تاریخ ۴ سنبله در پاکستان اشتراک کند:
«در پاکستان مسابقه داشتم که بدبختانه اجازه داده نشد که سفر کنم. تقریباً دو تا دو و نیم ماه زحمت زیاد کشیدم، مصارف کردم و شب و روز زحمت کشیدم تا به وطن خود افتخار کسب کنم و این آرزویم بود؛ اما بدبختانه که نشد.»
طالبان از زمان بازگشت به قدرت در افغانستان در بیش از سه سال گذشته، محدودیت‌های متعددی بر ورزش وضع کرده‌اند. زنان و دختران از ورزش در افغانستان منع شده‌اند و ورزشکاران رشتهٔ پرورش اندام اجازه ندارند که در جریان مسابقات ران‌هایشان را به خاطر داوری و قضاوت به داوران و تماشاچیان نشان دهند.
موسی افغان، رئیس یک سازمان ورزشی غیر دولتی موسوم به «قهرمانی مبارزات شیران افغان» (Afghan Lion's Fighting Championship) در کابل، می‌گوید که بنابر اقدام تازهٔ طالبان، مسابقات در رشتهٔ مبارزات آزاد لغو شده‌اند. او به رادیو آزادی گفت که قرار بود این مسابقات با اشتراک ورزشکاران افغانستان، ایران و پاکستان به تاریخ ۱۶ سنبله در کابل برگزار شود:
«همه‌چیز آماده بود و به ورزشکاران ایرانی ویزا گرفته بودیم. متأسفانه مسابقه را لغو و متوقف کردند. در مجموع سه ورزشکار در وزن‌های مختلف از ایران بودند و چهار ورزشکار با یک مربی از پاکستان.»
آقای افغان که در کابل به‌عنوان مربی در رشتهٔ مبارزات آزاد نیز فعالیت می‌کند، می‌گوید که کلپ‌های ورزشی هنوز مسدود نشده‌اند؛ اما شمار شاگردانش خیلی کاهش یافته و تعدادی از آنان افغانستان را ترک کرده‌اند:
«روزانه چهار وقت تمرین می‌دادم و تقریباً ۳۷۰ نفر شاگرد داشتم و شاگردانم هفتاد درصد کم شده‌اند. به خدا دلم نمی‌شود که به کلپ بروم و تمرین بدهم. شاگردان با شوق تمرین می‌کردند که مسابقه کنند و به هدف و مقصدشان برسند؛ اما متأسفانه بعد از این اعلام اکثر دلسرد شده‌اند و به تمرین نمی‌آیند و چند تن آنان مسافر شده‌اند و طرف ایران رفته‌اند.»
بسیاری از ورزشکاران پس از حاکمیت دوبارهٔ طالبان بر افغانستان در بیش از یک سال گذشته این کشور را ترک کرده‌اند.
واحدالله نژند، یکی از این ورزشکاران، در مهاجرت در آلمان نیز به ورزش در رشتهٔ مبارزات آزاد ادامه داده و تلاش کرده است که با اشتراک در مسابقات به کشورش افتخار کسب کند.
آقای نژند شنبه‌شب ۱۷ سنبله، حریفش مکس هانداناژیک از جمهوری چک را در سازمان جهانی اکتاگون در جرمنی شکست داد.
او پس از این پیروزی به رادیو آزادی گفت:
«در طول یک ماه یا یک و نیم ماه تمرین کردم، آمادگی گرفتم و زحمت کشیدم. دیگه باید نتیجهٔ‌اش را می‌گرفتم. قلباً از مردم افغانستان تشکر می‌کنم که همیشه حمایت‌گر من بودند. این راه را ادامه می‌دهم و به‌خاطر مردم خود مبارزه می‌کنم تا خوشی و لبخند برایشان بیاورم.»