کمیشنری عالی ملل متحد در امور پناهندهگان (UNHCR) روز یکشنبه، ۷ جولای با نشر گزارشی در صفحۀ ایکس خود گفته است که ۶۰ درصد نابینایان یا افراد کم‌بینا در افغانستان قابل درمان‌اند تا بتوانند بینایی خود به‌دست آورند.
این سازمان گفته است که بیشتر نابینایان یا افراد کم بینا از «آب مروارید» رنج می‌برند که در صورت موجودیت امکانات صحی، حتی با جراحی ساده امکان درمان آنان وجود دارد.
«UNHCR" به نقل از سازمان جهانی صحت در گزارش خود نوشته است که از میان ۴۳ میلیون نفوس افغانستان، ۴۰۰ هزار تن نابیان اند و ۱.۵ میلیون دیگر از اختلالات بینایی رنج می‌برند.
کمیشنری عالی ملل متحد: زنان نابینا در افغانستان منزوی شده‌اند
کمیشنری عالی ملل متحد در امور پناهندهگان گفته که زنان نابینا در افغانستان از اجتماع منزوی شده و از نظر جسمی و روحی مورد آزار و اذیت قرار می‌گیرند.
این سازمان افزوده که زنان کم‌بینا نیز بیشتر عمر خود را پشت درهای بسته می‌گذرانند و از فرصت رفتن به مکتب، یادگیری مهارت‌های زندگی یا تشکیل خانواده محروم می‌شوند.
ملکه یک تن از دختران کم بینا که پیش از ممنوعیت آموزش دختران بالاتر از صنف ششم از سوی حکومت طالبان دانش‌آموز صنف ۱۱ مکتب بود، می‌گوید، از بدو تولد کم‌بینا است.
او که اکنون مصروف هنر بافنده‌گی و یادگیری زبان انگلیسی است، در بارۀ چالش‌های اجتماعی که با آن مواجه است، به رادیو آزادی گفت:
"فعلاً خودم در یکی از کورس‌ها رایگان انگلیسی می‌خوانم، باور کنید هر روزیکه من می‌روم با مشکلات مختلفی روبه‌رو می‌شوم، اولش این که وقتی به موتر بالا می‌شوم همگی بسیار به یک نگاه بد طرف می‌بینند و بسیار افسوس می‌خورند و میگویند وقتیکه مثلا نیم‌کله/ ناقص هستی یا یکجای اینطور معیوب هستی اصلاً لازم نیست خود را اینقدر به زحمت بسازی."
ملکه می‌گوید، داکتران برایش گفتند که بیماری او به گونه‌ای است که با افزایش سن، محدودۀ بینایی‌اش کمتر می‌شود.
این دختر جوان نسبت فامیلی والدین‌اش را دلیل کم‌بینا شدن خودش می‌داند.
جواد، یکی از افراد نابینا هم که ۳۸ ساله و پدر یک طفل است، می‌گوید، نابینای مادرزاد است.
او به رادیو آزادی گفت، هنگامی که در بطن مادر بوده، مادرش بدون توصیۀ داکتر از دارو استفاده کرده و او دچار چنین مشکل دائمی شده است.
جواد از سازمان‌های امدادرسان میخواهد که برای درمان نابینایانی که قابلیت درمان شدن را دارند، کمک کنند.
"خوب در افغانستان امکانات هم آنقدر نیست، اکثریت نابینایان در اثر عدم آگاهی تعلیم و تربیه بار دوش جامعه شدند، پس به این اساس این لازم و ضروری است که نهادهایی که مثلاً توانایی‌اش را دارند، سکتور خصوصی و نهادهای بین‌المللی آنان در این بخش کوشش بکنند."
پیش از این کمیتۀ سویدن یکی از نهادهای بین‌المللی در افغانستان بود که برای افراد دارای معلولیت و معیوبان از جمله نابینایان خدمات صحی ارائه می‌کرد.
اما این کمیته چند ماه پیش در پی فرمان حکومت طالبان در واکنش به آتش زدن قرآن کریم در سویدن، فعالیت‌های خود را متوقف کرد.
هرچند این کمیته تأکید کرده بود که این سازمان بی‌طرف و غیردولتی است، اما با آن هم فعالیت‌اش در افغانستان متوقف شد.
پیش از این هم شمار زیادی از سازمان‌های کمک‌رسان به دلیل محدودیت‌ها و همچنان فرمان منع کار زنان توسط طالبان فعالیت‌های‌شان را کاهش دادند و یا متوقف کردند که این به‌شمول افراد نابینا و کم بینا بر نیازمندی افغانان به کمک‌های بشردوستانه از جمله خدمات صحی افزوده است.
