شماری از زنان معترض ورزشکار مربوط به نهاد موسوم به "جنبش شنبه‌های ارغوانی" به روز دوشنبه در یک مکان سربسته در کابل اعتراض کرده و خواهان رسیدگی به مشکل بانوان ورزشکار شدند.
آنان در آستانۀ فرارسیدن هشتم مارچ، روز جهانی زن تأکید کردند که پس از حاکمیت دوبارۀ طالبان در افغانستان، بانوان از اداره‌های ورزشی حذف شده و اکنون با مشکلات متعددی در داخل افغانستان و کشورهای همسایه روبه‌رو هستند.
مریم معروف آروین، مسئول این جنبش به رادیو آزادی گفت:
"پس از حاکمیت دوبارۀ طالبان یکی از اقشار به شدت آسیب‌پذیر در اجتماع افغانستان در نزدیک به سه سال گذشته زنان و دختران ورزشکار بوده که درصدی بزرگ‌شان در کشورهای ایران، پاکستان و بدبختانه در داخل افغانستان گیر مانده و با تهدیدات امنیتی، تهدیدات طالبان، خشونت‌های خانوادگی، ازدواج‌های اجباری و ناامیدی، از آیندۀ مبهم‌شان رنج می‌برند."
اعضای جنبش شنبه‌های ارغوانی در اعلامیه‌ای خواهان صدور ویزۀ بشردوستانه به ورزشکاران زن گیرمانده در افغانستان، ایران و پاکستان شدند.
آنان همچنان از فدراسیون بین‌المللی فوتبال (فیفا) و کمیتۀ بین‌المللی المپیک خواستند که باید بر ادارۀ تربیت بدنی و فدارسیون‌های ورزشی تحت کنترل حکومت طالبان فشار وارد کنند که زمینۀ ورزش و حضور زنان ورزشکار در مسابقات را فراهم کنند.
روینا: از این که ما نمی‌توانیم ورزش کنیم، این بالای روحیۀ ما تاثیر زیاد گذاشته است
اداره‌های ورزشی افغانستان در کنترل حکومت طالبان به تازگی در بارۀ ورزش زنان و دختران چیزی نگفته اند، اما قبلاً گفته بودند که پس از فراهم شدن محیط مناسب، به زنان ورزشکار اجازۀ فعالیت داده خواهد شد.
در این حال شماری از بانوان ورزشکار که در افغانستان، ایران و پاکستان زندگی می‌کنند، از مشکلات‌شان به رادیو آزادی حکایت کردند.
از این میان روینا، ورزشکار رشتۀ جوجیتسو که اکنون در افغانستان زندگی دارد، گفت:
"از این که ما نمی‌توانیم ورزش کنیم، این بالای روحیۀ ما تاثیر زیاد گذاشته است، در ابتدا که کلب ما بسته شد بسیار با مشکلات زیاد مواجه شدیم، مایوس اسیتم کسی حمایت ما نکرد و اقتصاد ما هم خوب نیست که بتوانم از کشور خارج شوم."
آرزو احمدی: ما در پاکستان از تمرینات بدور هستیم، مکان و سهولت درست نیست، با یک زندگی و آیندۀ نامعلوم بسر می‌برم
یکی دیگر از بانوان ورزشکار که نخواست نامش را در گزارش بنویسیم، می‌گوید که دو ماه می‌شود افغانستان را ترک کرده و به ایران رفته است.
او در بارۀ علت ترک افغانستان به رادیو آزادی گفت:
"یگانه امید من این بود که بتوانم در بخش ورزش پیشرفت کنم، اما من بسیار افسرده شده بودم، هیچ چیزی خوشم نمی‌آمد، همیشه در کنج خانه بودم، حالت سختی بود برایم و تا حال دیگر تمرین نکردم."
آرزو احمدی، ورزشکار رشتۀ جوجیتسو که سه سال می‌شود در پاکستان بسر می‌برد، می‌گوید که در عالم مهاجرت با سرنوشت نامعلوم روبه‌رو است:
"ما در پاکستان از تمرینات بدور هستیم، مکان و سهولت درست نیست، توان پرداخت فیس کلب را ندارم، با یک زندگی و آیندۀ نامعلوم بسر می‌برم، از المپیک جهانی می‌خواهم که لطفاً بانوان مثل من و همقطاران من را کمک بکند."
طالبان پس از حاکمیت دوباره شان بر افغانستان در کنار دیگر محدودیت‌ها بر زنان و دختران، ورزش زنان را منع کردند که در پی آن برخی از ورزشکاران زن افغانستان را ترک کردند، اما برخی دیگر در داخل افغانستان در بی‌سرنوشتی بسر می‌برند.
