۱۵ اکتوبر روز جهانی زنان روستایی است. در حالی که بیشتر زنان روستایی در افغانستان از این روز هیچ آگاهی ندارند.
هیلۀ ۳۳ باشندهٔ قریهٔ حاجیان ولایت ننگرهار می‌گوید، در یک خانۀ کوچک گِلی که نیمی آن در نتیجهٔ سیلاب‌ها تخریب شده با شوهر و دو کودکش زندگی می‌کند.
هیله می‌گوید، تنها آرزویش داشتن یک ماشین خیاطی و ماشین لباس شویی است:
"زنان کار خانه را می‌کنند به مردان غذا پخته می‌کنند و به مردان در کردها روان می‌کنند، برای مردم شهر همه چیز آماده است، غذا در گاز پخته می‌کنند، لباس در ماشین می‌شویند، نان از نانوایی می‌خرند، ما نان در تنور پخته می‌کنیم، غذا در دیگدان پخته می‌کنیم، لباس با دست می‌شویم، ماشین لباس شویی نداریم، ماشین خیاطی نداریم."
گل‌مینۀ ۳۰ ساله که او نیز در قریهٔ حاجیان ولایت ننگرهار زندگی می‌کند، حکایت مشابهی دارد.
گل‌مینه می‌گوید که شوهرش را از دست داده و با سه فرزندش با اندک‌ترین امکانات زندگی می‌کنند.
او می‌خواهد دخترانش به مکتب بروند تا در آینده آن‌ها مانند مادر شان در یک قریهٔ کوچک و بدور از امکانات نه بلکه در شهر زندگی کنند.
او به رادیو آزادی گفت:
"زندگی ما بسیار سخت است، بیوه هستم، دو دختر دارم به مدرسه می‌روند، بچیم به مکتب می‌رود، پول نداریم که فیس مدرسه‌شان را بدهم، یک ماشین خیاطی ندارم که با پول خیاطی پول فیس مدرسه‌شان را پیدا می‌کردم، با اتوی ذخالی لباس‌ها را اتو می‌کنم، دخترانم خرد هستند، هیزم جمع‌آوری می‌کنند، آن را آتش می‌کنیم و غذا پخته می‌کنم، می‌خواهم این دو دختر هم مکتب بروند تا آینده‌شان بهتر شود."
زنان روستایی می‌گویند، با تحولات سیاسی، مشکلات زندگی آن‌ها چندین برابر شده و اکنون نه حکومت و نه هم نهاد‌های ملی و بین‌المللی به آن‌ها توجه می‌کنند.
مرضیه از دیگر زنان روستا نشین در ولایت غور که بیشتر زندگی‌اش را در جنگ سپری کرده، از طریق مالداری روزگارش را به پیش می‌برد.
به گفتهٔ مرضیه، خشکسالی‌های پی‌هم سبب شده تا گاو‌هایش به خاطر نداشتن علف تلف شوند.
مرضیه به رادیو آزادی می‌گوید، هیچ آگاهی در مورد روز جهانی زنان روستایی ندارد:
"گاو داریم، شیر آن را ماست و مسکه آماده می‌کنم، آنرا سودا می‌کنم، در ولسوالی روزگار ما با همان پیش می‌رود، خودم هم معیوب هستم، دست‌درد و پای‌درد، چشم درد، هفت سر عیال (اعضای خانواده) دارم روزگار خود را با گاوداری تیر می‌کنم، از این روز هیچ خبر نیستم، زمانی که من بیست ساله بودم جنگ روسیه بود همه زندگی در جنگ تیر شد، بمباران می‌کردند، هر کسی در هر بندی پت می‌شد، تاحال شهر را ندیدیم و کسی ما را به شهر نبرده."
زهره نیز در یکی از قریه‌های دور دست غور زندگی می‌کند و با مرغداری پول خوراک و پوشاک فرزندانش را پیدا می‌کند.
او آروز دارد تا یک فارم کوچک مرغ داشته باشد:
"۱۵ و ۱۶ دانه مرغ دارم، تخم‌شان یا خودش پولش را گرفته یک لباس برای اولادها جور می‌کنم روغن و برنج می‌خرم، شهر را هیچ ندیدیم راه و چاه را بلد نیستم، روزگار خوب ندارم گاهی سیر گاهی گشنه هستم روزگار به همین بدبختی تیر می‌شود."
ثریا محمدی، فعال حقوق زن می‌گوید، زنان روستایی به خاطر عدم دسترسی به خدمات اینترنتی و ارتباطی هیچ اطلاعی از این روز ندارند و هیچ نهادی تا اکنون این روز را برای آن‌ها تجلیل نکرده است:
"زنان روستانشین اکثریت‌شان که کار خیاطی، کار سوزن دوزی انجام می‌دهند، کار و بارشان مثل زنان که در شهر است به خوبی رونق ندارد، زیرا بازار برای فروشات‌شان وجود ندارد، موادی که تولید می‌کند به خوبی به فروش نمیرسد، زنان روستایی از روز جهانی زنان روستایی آگاهی ندارند، چون به وسایل ارتباطی دسترسی ندارند و به فضای مجازی هم سر و کار ندارند و از این روز برایشان تجلیل هم نشده."
با این‌حال سازمان ملل متحد طی یک اعلامیه‌ای به مناسبت روز جهانی زنان روستایی گفته است، دستیابی به برابری جنسیتی و توانمندسازی زنان نه تنها کار درستی است، بلکه یک عنصر حیاتی در مبارزه با فقر شدید، گرسنگی و سوء تغذیه است.
در این اعلامیه آمده است، زنان بخش قابل توجهی از نیروی کار کشاورزی، از جمله کار غیررسمی را تشکیل می‌دهند و بخش عمدهٔ مراقبت‌های بدون مزد و کارهای خانگی را در خانواده‌های مناطق روستایی انجام می‌دهند.
سازمان ملل متحد می‌گوید، این زنان سهم قابل توجهی در تولید کشاورزی، امنیت غذایی و تغذیه، مدیریت زمین و منابع طبیعی و ایجاد انعطاف پذیری آب و هوا دارند.
به گفتهٔ سازمان ملل متحد زنان و دختران در مناطق روستایی به طور نامتناسبی از فقر چند بعدی رنج می‌برند و ممکن است به اندازه مردان روستا مبتکر باشند، اما کمتر می‌توانند به زمین، اعتبار، ، بازارها و زنجیره‌های کشاورزی با ارزش بالا دسترسی داشته باشند و قیمت‌های پایین‌تری برای محصولات خود بدست آورند.
این سازمان در اعلامیه‌اش افزوده، موانع ساختاری و هنجارهای اجتماعی تبعیض آمیز همچنان قدرت تصمیم گیری و مشارکت سیاسی زنان را در خانواده‌ها و جوامع روستایی محدود می‌کند.
زنان و دختران در مناطق روستایی فاقد دسترسی برابر به منابع و دارایی‌های تولیدی، خدمات عمومی مانند آموزش و مراقبت‌های بهداشتی و زیرساخت‌ها از جمله آب و فاضلاب هستند، در حالی که بسیاری از نیروی کار آن‌ها نامرئی و بدون دستمزد باقی می‌ماند.
۱۵ اکتوبر در ۱۸ دسامبر ۲۰۰۷ از سوی مجمع عمومی ملل متحد به عنوان روز جهانی زنان روستایی نامگذاری شد و برای نخستین بار در سال ۲۰۰۸ بزرگداشت شد.
هدف از بزرگداشت از این روز به رسمیت شناختن نقش و سهم مهم زنان روستایی در تقویت توسعۀ کشاورزی و روستایی، بهبود امنیت غذایی و ریشه کنی فقر روستایی عنوان شده است.
