"همه روزه ترس من این بود که نشود روزی در خبر بگوید دروازه‌های دانشگاه‌ها به روی دختران بسته شد. همه روزه خبر‌ها را تماشا می‌کردم و تپش قلبم بیشتر می‌شد که این قسم خبر را نشنوم."
رزما فاروقی ۲۲ ساله باشنده شهر چاریکار ولایت پروان یک تن از محصلین سال چهارم طب معالجوی در این ولایت است که با بسته شدن دانشگاه‌ها به روی دختران از ادامه تحصیل محروم شده و حالا در بی‌سرنوشتی به سر می برد.
او می گوید که دوره مکتب را با مشکلات زیاد به اتمام رسانیده و در جریان رفتن به پوهنتون با مشکلات زیادی مبارزه کرده است:
"تا صنف دوازدهم من اول نمره فارغ شدم بی‌اندازه علاقه به درس داشتم با ممانعت‌های که سر راه من بود، تا صنف هفتم که رفتم مشوره خانواده بر این شد که دیگر مکتب نروم می گفتند همین قدر کافی است، با همه مشکلات مقابله کردم وقتی از مشکلات یادآوری میکنم گلو‌ام را بغض می گیرد."
بانو فاروقی می گوید، چیزی را که به مشکل بدست بیاورید از دست دادن سخت است: "در خبر شنیدم که دروازه دانشگاه‌ها تا امر ثانی به روی دختران بسته شد، باور کنید سه شب و سه روز هیچ خواب نداشتم و چیزی نخورده بودم وضعیت‌ام بی‌اندازه خراب بود. منتظر امر ثانی بودیم که امر ثانی تا هنوز ادامه پیدا کرده دروازه دانشگاه‌ها به روی ما بسته است از درس و تحصیل محروم استیم."
بنفشه احمدی ۲۳ ساله باشنده ناحیه ۹ شهر چاریکار ولایت پروان یکی دیگر از محصلین است که در یک پوهنتون خصوصی در این ولایت در سمستر نهم رشته طب معالجوی قرار داشت اما بنابر بسته شدن دانشگاه‌ها بر روی دختران از ادامه تحصیل محروم شده است:
"بسته شدن دانشگاه‌ها تمام آرزو‌هایم را بر هم زد، بسیار ناراحت و غمگین بودم همیشه بر این فکر می‌کردم که چه خواهد شد، اما امید دارم که بالاخره پنج و یا ده سال بعد باز خواهد شد."
طالبان در اواخر سال گذشتۀ میلادی، به اساس فرمان ملا هبت الله آخندزاده رهبر طالبان پوهنتون‌ها را به روی دختران بسته کردند و زنان را از کار در موسسات داخلی و خارجی غیر دولتی در افغانستان منع کردند.
طالبان همچنان رفتن زنان به پارک‌های تفریحی و حمام‌های زنانه را ممنوع کرده اند.آرایشگاه‌های زنانه نیز اخیراً به دستور طالبان در افغانستان بسته شدند.
سال گذشته اتحادیۀ پوهنتون‌های خصوصی افغانستان اعلام کرده بود که ۱۹۰ هزار تن از دانشجویان در پوهنتون و موسسات تحصیلی خصوصی مصروف آموزش استند که از این میان ۳۷ فیصد آن را دختران تشکیل میدادند که حالا از ادامه تحصیل محروم شده اند.
مریم سعیدی استاد دانشگاه و فعال حقوق زنان در ولایت پروان میگوید که بسته ماندن دانشگاه‌ها به روی دختران یک ضربه بزرگ بر نیمی از پیکر جامعه است:
"بسته ماندن دروازه‌های دانشگاه‌ها به مدت نامعلوم و طولانی برای محصلین و دانشجویان اناث ما باعث شده که این دانشجویان در یک سرنوشت مبهم و نامعلوم قرار بگیرند. از طرف دیگر این دانشجویان نمی‌توانند اسناد تحصیلی‌شان را بدست بیاورند و وارد بازار کار شوند در حالی که ما شدیداً به کدر صحی و داکتران زن در بخش‌های مختلف در ولایات و ولسوالی‌های مختلف نیاز داریم."
خانم سعیدی در ادامه بیشتر میگوید:
"خواست‌من از جامعه جهانی این است که بجای گزارشات و پیام‌های سمبولیک از آدرس جامعه جهانی به هر نحو ممکن حکومت امارت اسلامی را وادار بسازند که زنان را به عنوان نیمی از پیکر جامعه بتوانند حقوق اساسی، شرعی از جمله حق آموزش،کار و تحصیل را برای‌شان تامین کنند."
