"گوسفند ها را می بردم به کوه، می چراندم که یکبار ماین صدا کرد. مرا به زمین زد. وقتی که بلند شدم، دیدم پایم نیست. همین پای راست من نیست، پای دیگر من هم بسیار زخمی شده، بعد مرا انتقال دادن به شفاخانه."
انفجار دو سال پیش در قریه آبک ولسوالی پسابند غور در مرکز افغانستان، زندگی نورالله ۱۷ ساله را برای همیش تغییر داد.
او به رادیو آزادی می گوید که پس از آن رویداد، با موجی از مشکلات اقتصادی دست و گریبان شد:
"همین که من پای خود را از دست دادم. می خواستم که درس بخوانم. درس درستی نشد که بخوانم. دیگر اقتصاد ما نداریم که مرا روان کنند دیگر جای درس بخوانم. وظیفه ندارم که پول در بیاورم. پول نداریم. قرضدار هستیم. موسسات هم به ما کمک نکرده."
ممنوعیت گسترده طالبان بر کار زنان در موسسه‌های غیردولتی خارجی و داخلی و نیز اداره‌های ملل متحد در افغانستان روند کمک رسانی به نیازمندان را مختل کرده.
از سوی دیگر، به تازگی متیو میلر سخنگوی وزارت خارجه امریکا در یک نشست خبری در واشنگتن از تعلیق برخی برنامه‌های مددرسانی در ولایات غور، غزنی و ارزگان به دلیل دخالت طالبان خبر داد.
شریف‌الله: خواست ما این است که به ما کمک شود کم و بیش تا از فقر، بیچارگی و مرگ نجات پیدا کنیم.
شریف الله، یکی از باشندگان منطقه غلمین غور که سه سال پیش در نتیجه انفجار ماین یک پایش را از دست داده می گوید که اگر نهادها به آنها کمک نکنند، زندگی افراد دارای معلولیت بیش از این به خطر خواهد افتاد:
"نهادهای خیریه و موسسات اگر به ما یک رسیدگی نکنند وضعیت ما خیلی خراب است. خواست ما این است که به ما کمک شود کم و بیش تا از فقر، بیچارگی و مرگ نجات پیدا کنیم."
دفتر هماهنگ کننده کمک‌های بشردوستانه سازمان ملل متحد در افغانستان (اوچا) نیز می‌گوید که بحران بشری در این کشور بالای معلولان تأثیر زیادی گذاشته است.
اوچا به تازگی در توییتی گفته که در سال ۲۰۲۳ تعداد افراد دارای معلولیت در افغانستان به دو میلیون و چهارصد هزار تن رسیده است.
این اداره می‌گوید که نهادهای مددرسان در حال برنامه‌ریزی برای رساندن کمک به دو میلیون از افراد دارای معلولیت اند.
اما اوچا می‌افزاید که برای اینکه افراد دارای معلولیت از کمک‌ها بهرمند شوند، به کمک‌های مالی فوری نیاز دارند.
