آهنگران در فراه از بهتر شدن بازار کارشان همزمان با فصل داس و درو در این ولایت سخن می زنند.
آنانی که اکثراً میراث دار این شغل استند میگویند که هرچند با آمدن ابزارهای خارجی، کار و بار شان ضعیف شده اما این فصل سال اوج کار آهنگری و روزهای درآمد نسبتاً خوب برای شان است.
عزیزالله آهنگر در فراه در این مورد به رادیو آزادی گفت:
" ما اینجا کارد، ساتور، تیشه، تبر، اره، داس و اینگونه چیزها می سازیم. در گذشته وقت درو یک ماه ما کار می کردیم، حالا سه چهار روز شلوغ می شود و دیگه کار کم است."
تعدادی از کودکان نیز به دلیل فقر اقتصادی به کار شاقه آهنگری مشغول اند
اما کودکان هم در این کارگاه‌های کار شاق به قدر کافی به چشم می‌خورند.
کسانی بخاطر پاسداری از شغل پدر و کسانی هم برای پیدا کردن خرچ خانواده عرق می ریزند.
یک کودک کارگر ۱۲ ساله که از صبح تا شام روی سُندان آهنگری می کوبد تا لقمه نانی برای خانواده اش پیدا کند میگوید:
"روز ۵۰ افغانی برایم می دهند از صبح تا عصر کار میکنم، پول را به خانه خرچ میکنم. پدر و مادرم نیاز به کار من دارند"
بازار کار این روزهای آهنگران بیشتر ابزارهای کشاورزی استند که برای دهقانان آماده می کنند.
تمام کارهای آهنگری به شیوه ابتدایی و سنتی انجام می شوند.
در فراه فصل درو و برداشت گندم است. درو گران با استفاده از همین داس‌ها کار می‌کنند.
اینجا از کارگیری امکانات پیشرفته در کار کشاورزی خبری نیست.
عبدالله یک دروگر در فراه بیشتر میگوید:
" این داس وطنی را به فرمایش خودم به ۵۰۰ افغانی ساخته ام، داس‌های چینایی استند به ۲۰۰ افغانی، این را به ۵۰۰ افغانی جور کردم، بخاطر که بیشتر از سال یکبار تیز کردن ضرورت ندارد"
با آنکه افغانستان یک کشور زراعتی است، اما چند دهه جنگ و منازعه از زراعت مدرن به دور نگهداشته و دهقانان هنوز هم مجبور اند برای کار روی مزرعه از وسایل خیلی ابتدایی و سنتی استفاده کنند.
