عادله می‌گوید، مهاجرت ناخواسته در پی حاکمیت دوبارۀ طالبان در افغانستان سبب جدایی اعضای خانواده‌اش شده است.
عادله محصل یکی از پوهنتون‌های کشور بنگلادش است.
او پیش از سقوط نظام جمهوریت از طریق بورسیه برای فراگرفتن تحصیلات عالی به این کشور رفته بود.
عادله می‌گوید، مدتی پیش از سقوط نظام جمهوریت برای دیدار خانواده‌اش به کابل رفته بود که پس از حاکمیت دوبارۀ طالبان با خانواده‌اش به کشور پاکستان رفت.
به گفته عادله، والدین و خواهران زیر سن ۱۸ سالش چند ماه بعد از ماندن در پاکستان به یکی از کشورهای اروپایی پناهنده شدند، اما او و برادرش به دلیل بالای سن بودن نتوانستند با دیگر اعضای خانواده یکجا شوند.
عادله به رادیو آزادی می‌گوید، سر انجام او برای ادامۀ تحصیل دوباره به بنگلادش می‌رود، اما برادرش در پاکستان و بی‌سرنوشت خواهد ماند.
او برادر دیگری هم دارد که در کشور روسیه مصروف فراگیری تحصیلات عالی است:
"یکی از او فامیل‌ها ما هستیم که هر کدام ما در یک گوشه جهان با یک روحیه افسرده با یک آینده نامعلوم و هنوز منتظر اینکه شاید امروز یا فردا شرایط افغانستان تغییر کند و ما بتوانیم همه با فامیل خود بپیوندیم و به کشور خود برگردیم".
با این همه عادله نگران است که پس از اتمام دورۀ تحصیلی، او و برادرش بجای خانه، کجا خواهند رفت؟
فهیم کوهدامنی نیز افغان دیگری است که می‌گوید، پس از حاکمیت دوبارۀ طالبان در افغانستان از اعضای خانواده‌اش دور افتاده است.
کوهدامنی: من در یک گوشه‌ای از این دنیا هستم و خانواده‌ام در گوشۀ دیگر دنیا
کوهدامنی می‌گوید، هرچند کودکان زیر سن ۱۸ سال دارد و برای تربیۀ اطفال و محبت دادن به آنان حضورش در کنار همسر و فرزندانش حتمی است، اما تا کنون موفق نشده با خانواده‌اش یکجا شود.
به گفته او، در آخرین پرواز ۱۵ آگست ۲۰۲۱ به هند رفته بود و پس از مدتی یک نهاد کمک‌رسان خانوادۀ او را به کشور دیگری منتقل کرده است:
"من وقتی رفتم به دهلی خانواده‌ام یک مدتی ماندند در کابل بعد از آن به همکاری یکی از نهادهای کمک‌رسان به بیرون از افغانستان انتقال داده شدند و تا همین اکنون که با شما صحبت می‌کنم من در یک گوشه‌ای از این دنیا هستم و خانواده‌ام در گوشۀ دیگر دنیا، ما غیر از اینکه از طریق تلفون تماس داریم دیگر هرچه که کوشش کردم به هر شیوه‌ای که شده خود را به آنان برسانم متاسفانه نتوانستم که پیش خانواده‌ام برسم".
یک تن از خبرنگارانی که نخواست از او در این گزارش نام ببریم می‌گوید، چند ماه پیش به کشور فرانسه رسیده، اما خانم و فرزندانش هنوز در افغانستان هستند.
به گفتۀ او، تلاش‌ها برای انتقال کردن خانواده‌اش به فرانسه هنوز بی‌نتیجه بوده است:
"اما خانوادۀ ما هنوز هم در افغانستان است و من در اینجا تنها زند‌گی می‌کنم و تلاش دارم تا خانوادۀ خود را به زودی در اینجا بخواهم اما مشکلات و چالش‌های زیادی است هنوز هم تا حال ما موفق نشدیم خانوادۀ خود را پیش خود بخواهیم یعنی هنوز هم مشکلات وجود دارد".
این افغانان مهاجر در حالی از فاصله‌های جغرافیایی که بین آنان و اعضای خانواده‌هایشان به گونۀ ناخواسته و در پی سقوط افغانستان به دست طالبان ایجاد شده اندوه‌گین اند که امروز ۱۵ ماه می، برابر به روز جهانی خانواده است.
سازمان ملل در ۲۰ سپتامبر ۱۹۹۳ این روز را به نام روز خانواده نام‌گذاری کرد.
هدف از این اقدام، بیان اهمیت جامعۀ جهانی به خانواده به عنوان رکن اساسی جامعه و برطرف کردن مواردی که کانون خانواده‌ها را تهدید می‌کند خوانده شده است.
ناامنی و فقر دو عامل اصلی مهاجرت افغانان بخصوص بعد از سال ۲۰۱۴ به شمار می‌رفتند، اما پس از سقوط نظام جمهوریت و روی کار آمدن دوبارۀ طالبان در افغانستان، افغانان زیادی از طریق روند تخلیه به کشورهای اروپایی، امریکا، استرالیا و کانادا و شمار دیگری از کشورها مهاجر شدند.
بیشتر این افراد، فعالان سیاسی، فعالان حقوق بشر، خبرنگاران، کارمندان حکومت پیشین، همکاران افغان کشورهای عضو ناتو و فعالان اجتماعی بودند.
بر اساس قوانین بیشتر کشورهای میزبان مهاجرین افغان، خانواده شامل زن یا شوهر و فرزندان زیر سن ۱۸ اند و شامل والدین، فرزندان بالای هجده سال و خواهر و برادر نمی‌شود.
در مواردی حتی الحاق اعضای خانواده که واجد شرایط هستند نیز سال‌ها زمان می‌برد.
