یک تعداد از بزرگان قومی کنر و خیبرپختوخوا یک بار دیگر بخاطر باز شدن گذرگاه ناوا در همین منطقه جمع شدند.
به گفته بزرگان قومی گذرگاه ناوا از قرن ها به این سو یک راه بسیار مهم رفت و آمد تجارتی بین قبائیل موند ، باجور و پشاور به شمار میرفت. اما برای سرکوبی اقوام در سمت افغانستان و پیدا کردن فاصله بین اقوام دو طرف خط این راه بسته شد.
حاجی خان پاچا بزرگ قومی ولسوالی سرکانوی ولایت کنر به رادیو آزادی گفت:
«بسیار مردم ما در آنسوی خط زندگی می‌کنند مرگ و زندگی ما و غم و خوشی ما شریک است زمین و جایداد ما هم شریک بود، از سابق رفت و آمد وجود داشت. اما اگر برای مدت طولانی این راه بسته بماند، روابط، برادری، همسایگی و ارتباطات قومی از بین می‌رود.»
شیخ جهانزیب بزرگ قومی باجور از خیبرپختونخوا به خبرنگار رادیو آزادی در منطقه گفت که خط دیورند یک خانه و یک قریه را به دو بخش تقسیم کرده است:
«راه ناواپاس از قرن ها و هزاران سال هیچ گاه بسته نشده بود. بریتانیا هم از این راه بسیار مهمات را انتقال میداد و آنها هم این راه را نبستند. از بخت بد بخاطر جنگ‌های خارجی تروریزم این راه های تاریخی از باجور گرفته تا سپین بولدک بروی ما بسته شدند. انگور اده، گذرگاه غلام خان، گذرگاه تورخم و از بدبختی راه تاریخی بین کنر و باجور بسته شده است.»
بزرگان قومی می‌گویند که با بسته شدن این راه ها امنیت و اقتصاد آنها ضعیف شده. آنها از حکومت‌ها می‌خواهند که اجازه رفت و آمد و تجارت از راه ناوا پاس را به آنها بدهند.
بزرگان قومی در ۱۶ ماه فبروی سال روان ۲۰۲۳ میلادی هم در ناواپاس جمع شده و خواستار بازشدن این راه شدند. اما مقامات پاکستان تا حال به خواسته های این جرگه پاسخ نداده اند.
از سوی دیگر مقامات حکومت طالبان در ولایت کنر می‌گویند که در دو طرف خط دیورند یک ملت واحد زندگی می‌کند. به گفته آنها ساختن دروازه و جابجا کردن سیم خاردار این اقوام را از هم جدا کرده نمی‌تواند.
مولوی نجیب حنیف رئیس اطلاعات و فرهنگ حکومت طالبان در ولایت کنر به رادیو آزادی گفت:
«این یک ملت واحد است، زمین های مشترک آنها در آنطرف و این طرف است. همچنان خواهران و برادران آنها در دو طرف با هم ازدواج کرده اند. چند وقت قبل هم در کنر و همچنان در آنطرف در مومند و باجور و سالارزو اقوام جمع شده و خواستند که برای ما این راه باز شود. خدا کند که این مشکل حل شود.»
بین کنر و خیبرپختونخوا چهار راه موتر رو و راه های بی شمار فرعی وجود دارد، ولی تمام این راه ها با سیم خاردار و دروازه ها بسته شده اند.
هرچند در ولایت کنر در امتداد خط دیورند چندین راه باز است اما از این راه ها هم بدون ویزه نمی‌توان عبور کرد و اکنون ویزه پاکستان برای یک نفر از هزار دالر بیشتر تمام می‌شود.
