شماری از خانواده ها در ولایت پروان می گویند که در چند ماه گذشته مجبور شده اند برای برآورده کردن نیازهای روزمره شان اغلب از دکانداران محلی قرض بگیرند.
ندا احمدی یک معلم صنف های ابتدایی و نان آور خانواده هفت نفری در ولایت پروان مجبور شده که در ماه رمضان از دکانداران محلی قرض بگیرد. او علتش را به رادیو آزادی این گونه شرح می دهد:
"از وقتی که امارت اسلامی آمده جنجال های ما زیاد شده، معاش ما معلمین خیلی کم است. معلمین خرج خانه می خرند، مصارف برق، کرایه خانه می پردازند، قیمت جنس بلند رفته ما نمی توانیم پوره کنیم."
ندا می گوید که در ماه رمضان زندگی برای او و خانواده اش دشوار تر شده است.
"زمانی که به بازار می روم حیران می مانم که این پول کم را زود تر چی خرید کنیم، یک ماه قبل بخاطر ماه مبارک رمضان رفتم از دکانداران قرض گرفتم هر چند دکاندار ها قرض هم نمی دهند، اما من بخاطر ماه مبارک رمضان رفتم قرض گرفتم نمی شد. اما حالا حیران مانده ام که این بار معاش خود را بگیرم قرض دکاندار را بدهم یا خرج خانه را پرداخت کنم."
او با شوهر و پدر و مادر شوهرش در خانه کرایی زندگی می‌کند و ماهانه سه هزار افغانی کرایه می‌دهد.
بانو ندا: عید نزدیک است و من حیران هستم که خرچ عید را از کجا پیدا کنم؟!
ندا از آمدن عید فطر هم نگران است.
"از یک طرف دیگر آمد آمد عید است و من حیران هستم که خرج عید را بگیرم زودتر چی کنم این پول کم را واقعا بسیار برایم مشکل است سرم زیاد فشار می آید."
سازمان ملل متحد در یک گزارش در آخرهای سال ۱۴۰۱ اعلام کرد که فقر و تنگدستی سطح قرضداری خانواده ها را در افغانستان افزایش داده است.
در این گزارش آمده که در سال ۲۰۱۹ هر خانواده به طور متوسط ۹۷۷۰ افغانی قرضدار بوده است.
در حالی به اساس گزارش در سال ۲۰۲۲ قرضداری هر خانواده نزدیک به ۶۰ هزار افغانی بوده است.
عبدالرحمان پنجاه و یک ساله در شهر چاریکار مرکز ولایت پروان موچی گری می‌کند.
"من حالا هشت هزار افغانی تنها از خریداری سامان آلات و مواد موچی گری قرضدار هستم. هشت هزار الی ده هزار افغانی از دکانداران مواد خوراکه گرفته ام، قرضدار هستم. زندگی بسیار به مشکلات پیش می رود. سالانه دوازده هزارافغانی از دکانداران قرضدار می مانم. در این شرایط مردم پریشان و عقب مانده اند."
عبدالرحمان نان آور یک خانواده ده نفره است که روزانه از ۱۵۰ تا ۳۰۰ افغانی عاید دارد.
او می‌گوید که پس از سقوط جمهوری و بازگشت طالبان به قدرت در افغانستان، به علت افزایش فقر و بیکاری نمی تواند که نیازهای ابتدایی خانواده اش را تا آخر ماه فراهم کند.
افغانستان از سال های سال بیشتر به کمک های خارجی متکی بوده. پس از بازگشت طالبان به قدرت در افغانستان از میزان کمک های خارجی با این کشور به طور چشمگیر کاسته شده است.
سازمان ملل متحد با وصف تلاش برای کمک رسانی به نیازمندان در افغانستان، در یکی از گزارش های تازه اش گفته است که برخی از خانواده ها به علت سیر نگهداشتن فرزندانشان تنها دو وقت غذا می خورند و از نزدیکان و یا دوستان شان پول قرض می گیرند.
برخی از خانواده ها در پروان مجبور اند که برای خریداری مواد خوراکی مانند آرد ، برنج، روغن و شکر از دکانداران نزدیک خانه شان قرضدار شوند. یکی از نگرانی های مردم موضوع بازپرداخت قرضه ها است که اگر نتوانند به موقع بپردازند از اعتبارشان نزد دکانداران محلی کاسته می شود.
