عبدالقیوم باشندۀ کابل می‌گوید، متقاعد است و همراه با اعضای خانوادۀ ۱۶ نفری‌اش در وضعیت بد قرار دارد و با مشکلات اقتصادی دست و پنجه نرم می‌کند.
او به رادیوآزادی گفت، خودش بیماری قلبی دارد و توان خرید دوا و پرداخت فیس داکتر را ندارد:
"خودم مریض استم و اگر کسی از اعضای خانواده‌ام هم بیمار شوند پول تداوی‌شان را ندارم به یک داکتر عادی مراجعه کرده نمی‌توانم من امیدوارم که امارت اسلامی حقوق تقاعد مرا بدهد که زیاد مشکل دارم."
لیلما یکی از باشندگان ولسوالی نجراب ولایت کاپیسا نیز با دو فرزند کوچکش در یک خانۀ کرایی زندگی دارد.
او می‌گوید، به شدت بیمار است، اما از این که اقتصادش خوب نیست و شوهرش هم یک سال پیش فوت کرده، توان مالی تداوی خودش را ندارد:
"همین حالا بسیار مریض استم به ویژه وقتی زمستان می‌شود نفس تنگی‌ام بیشتر می‌شود، توان رفتن پیش داکتر و شفاخانه‌های شخصی را ندارم مشکلات من بسیار زیاد است."
این در حالیست که ادارۀ هماهنگی امور بشردوستانۀ سازمان ملل متحد (اوچا) می‌گوید که در سال ۲۰۲۳ حدود ۱۷.۶ میلیون نفر در افغانستان به کمک‌های صحی نیاز دارند.
اوچا روز پنجشنبه، در توییتی نوشته است که از این میان ۱۵.۶ میلیون نفر در اولویت قرار داده شده‌اند که برای رساندن کمک‌های صحی به آنان به ۴۵۰ میلیون دالر نیاز است.
در این حال وزارت صحت عامه حکومت طالبان از تلاش ها به هدف معیاری ساختن خدمات صحی و ساخت مراکز صحی در مناطق دور دست خبر می‌دهد.
شرافت زمان سخنگوی این وزارت در مورد به رادیو آزادی گفت: "در یک سال گذشته از سوی وزارت صحت فعالیت‌ها به اندازه کافی انجام شده‌است که از این جمله معیاری ساختن عرضه خدمات صحی و در کنار آن عرضه خدمات صحی در مناطق دور دست می‌باشد که در بیست سال گذشته هیچ خدمات صحی برای‌شان عرضه نشده بود و به تعداد ۱۵۰ مرکز صحی ساخته شده و در نظر داریم که به تعداد ۵۰۰ مرکز صحی دیگر را هم ایجاد کنیم."
پیش از این سازمان جهانی صحت با نشر گزارشی گفته بود که در سال روان میلادی، رقم افراد نیازمند به خدمات صحی در افغانستان به ۱۷.۶ میلیون نفر خواهد رسید.
در این گزارش که (۱۹ دلو) امسال نشر شد آمده است که پنج میلیون فرد نیازمند به خدمات صحی در مناطق شهری و ۱۲.۶ میلیون نفر دیگر نیز در مناطق روستایی زندگی می‌کنند.
سازمان جهانی صحت تأکید کرده است که با وجود وضعیت پیچیدۀ بشردوستانه که تهدیدات صحی را برای مردم دو چندان کرده است، این سازمان با همکاری شرکایش به ماندن و ارایه خدمات بشردوستانه در افغانستان ادامه خواهد داد.
این در حالیست که پس از حاکمیت دوبارۀ طالبان در افغانستان، در کنار مشکلات بیکاری، فقر و ناداری، شماری زیاد از خانواده‌های افغان از دسترسی نداشتن به خدمات صحی شکایت دارند.
