فعالان حقوق زن در جنوب غرب افغانستان میگویند که وضع قوانین سختگیرانه طالبان و محدودیت های آنان بر فعالیت های مدنی ، صدای آنان را خاموش ساخته است.
آنان میگویند که از ترس طالبان، نمی توانند فعالیت های دسته جمعی و انتقادی در جامعه داشته باشند.
یکی از فعالان حقوق زن که بیش از یک دهه در حوزه جنوب غرب فعالیت های مدنی انجام داده و نخواست به علت تهدیدات احتمالی نام اش در گزارش گرفته شود٬ به رادیو آزادی گفت٬ از وقتی که طالبان به قدرت برگشته اند نمی تواند آزادانه فعالیت های مدنی داشته باشد چون که از طالبان می ترسد.
"درگذشته دست ما باز بود،خواسته های ما باز بود ( صدای ما شنیده میشد) ،می توانستیم فعالیت کنیم حمایت کنیم و داد خواهی کنیم و برنامه بگیریم اما متاسفانه از وقتی امارت اسلامی آمده این فعالیت ها محدود شده و حتی بند شده دیگر اجازه ندارد کسی در بخش فعالیت های مدنی فعالیت داشته باشد."
از او پرسیده شد که چرا فعالان حقوق زن و جامعه مدنی نمی توانند در حاکمیت طالبان آزادانه فعالیت کنند؟
او دلیل اش را اینگونه برشمرد:
"چرا که دولت کسانی را که فعالیت مدنی کند و یا به خصوص خلاف دولت نظری داشته باشد آنها را تحت پیگرد قرار میدهند و یا استخبارات از فعالیت آنها ممانعت می کند و آنان را حتی میبرد بندی می کند.
آزادی بیان را همان قدر بند کرده و نهاد های مدنی وقتی آزادی بیان نداشته باشد چه رقم فعالیت های مدنی خود را انجام بدهند و یا داد خواهی کند."
برخی از فعالان حقوق زن می گویند که بخاطر وضع قیودات و قوانین سختگیرانه طالبان در افغانستان، مجبور به ترک کشور شده اند.
سمیه رسولی یکی از هزاران زنی است که می گوید که پس از هشت سال فعالیت مدنی ،سال گذشته از ترس طالبان یکجا با خانواده اش به ایران پناه برد.
"با آمدن حکومت طالبان، نه تنها من؛ بلکه اکثریت به‌خصوص فعالین مدنی زنان مجبور شدند تا به کشورهای دیگر مهاجرت کنند، زیرا دست‌وپای ما بسته شد و محدودیت‌های زیادی به ما ایجاد شد. برعلاوه محدودیت‌ها، ما در افغانستان امنیت جانی هم نداشتیم، بنابراین من مجبور شدم همرای خانواده‌ام به ایران مهاجرت کنم."
پس از به قدرت رسیدن دوباره طالبان در افغانستان در تابستان سال گذشته قانون اساسی جمهوری مخلوح این کشور ملغی شد.
طالبان تا حال که بیشتر از یک سال از برگشت شان به قدرت میگذرد فاقد قانون اساسی اند و گفته اند که برای پیشبرد امور کاری شان در چارچوب شرعیت و از قوانین اسلامی کار میگیرند.
اما آگاهان امور سیاسی و اجتماعی میگویند که اگر این محدودیت ها علیه فعالان حقوق زن توسط حکومت طالبان ادامه یابد ، اثرات بسیار منفی را بر جامعه خواهد گذاشت.
بریالی نصرتی آگاه امور سیاسی که فعلا در آلمان زندگی میکند در این مورد به رادیو آزادی چنین گفت:
"در افغانستان یا در کشور ما اگر این محدودیت های بسیار ظالمانه در حد زنان افغانستان وفعالان مدنی برای خانم های که فعال مدنی است ادامه بیابد و ادامه داشته باشد مطمین باشید که جامعه افغانستان با چالش های مربوط به بهبود روبط اقتصادی بین جنسیت ها و ارتقای سطح آگاهی و تحصیلات و تامین روابط اجتماعی مواجه خواهد شد و نتیجه بسیار بدی را برجامعه خواهد اثر گذار کرد."
با برگشت طالبان به قدرت در افغانستان در بیش از یک سال گذشته ، بسیاری از فعالان حقوق زن مجبور به ترک کشور شدند.
اما حال شماری از این زنان که نتواسته اند کشور را ترک کند از حکومت سرپرست طالبان انتظار دارند که جلو فعالیت های مدنی آنان را نگیرند.
