زنان ملل متحد: زنان افغان حتی به حقوق اولیۀ شان دسترسی ندارند

"چرا ما خانم‌ها همیشه اینقدر رنج بکشیم حتی شده همیشه وقت خودم نخوردم برای اولادهای خود دادم."

پروانه مادر دو کودک و اکنون حامله است؛ زنی‌که پیش از حاکمیت دوبارۀ طالبان در افغانستان دوشادوش شوهرش برای تأمین نیازمندی‌های شان کار می‌کرد.

پروانه که بیشتر از یک سال شده بیکار است، می‌گوید، حتی توان اقتصادی رفتن به داکتر در دوران حامله‌گی را ندارد.

پروانه همچنان ادعا می‌کند که همه زیوراتش را بخاطر تداوی دختر ۵ ساله‌اش فروخته است.

او به رادیو آزادی گفت:
"ما مجبور شدیم بخاطر اولادهای خود بخاطر مریضی، بیماری، اقتصاد خانواده زیورات خود را بفروشیم، طلا، نقره هر چیز داریم بفروشیم، بخاطر تداوی مریض، دختر پنج ساله دالرم همیشه وقت هفته یک بار دو بار سرش تشنج می‌آید مجبور هستیم او را شفاخانه ببریم، مجبور هستیم او را پیش داکتر ببریم تا که خوب شود."

پروانه در حالی از مشکلات اقتصادی و محدودیت‌های وضع شده به زنان و دختران از سوی حکومت طالبان می‌گوید که نهاد سازمان ملل متحد برای برابری جنسیتی و قدرت بخشیدن به زنان (زنان ملل متحد) در چند توییت جداگانه از شدت وخامت وضعیت زنان در افغانستان نوشته است.

در بخشی از این توییت‌ها آمده است: "زنان و دختران آخرین افرادی هستند که به غذا، آب، سرپناه ایمن و مراقبت‌های صحی دسترسی دارند."

در این توییت‌ها همچنان گفته شده که است: "(در افغانستان) از زنان انتظار دارند برای دیگر اعضای خانواده فداکاری کنند، به این معنی است که زنان کمتر غذا می‌خورند و آخرین‌ غذا‌ها را می‌خورند."

موضوع دیگری که در این توییت‌های نهاد زنان سازمان ملل متحد آمده این است که زنان در افغانستان حتی کارت شناسایی ندارند که بتوانند از خدمات حیاتی و کمک‌های بشردوستانه مستفید شوند.

این نهاد سازمان ملل متحد از مجبوریت زنان برای فروش دارایی‌های شان برای تهیۀ مواد غذایی و از فروش دختران از سوی خانواده‌های شان زیر نام ازدواج هم نوشته است.

این در حالیست که طالبان پس از حاکمیت دوباره‌ شان در افغانستان از ۱۵ آگست ۲۰۲۱، بر زنان و دختران محدودیت‌های متعدد وضع کردند.

بر اساس این محدودیت‌های وضع شدۀ حکومت طالبان، زنان و دختران حق کار در بسیاری از ادارات دولتی و بخش‌های از سکتور خصوصی را ندارند، دختران بالاتر از صنف ششم به مکتب رفته نمی‌توانند، رعایت حجابی که که از سوی حکومت طالبان تعیین شده نیز اجباری شده و در راه‌های طولانی بدون محرم شرعی سفر کرده نمی‌توانند.

در آخرین مورد زنان از رفتن به پارک‌های تفریحی، حمام‌های زنانه و ورزشگاه‌ها منع شده اند.

نظیفه جلالی فعال حقوق بشر نیز هر چند از حکومت طالبان بخاطر ندادن حقوق زنان انتقاد دارد، اما تأکید می‌کند که سازمان‌های بین‌المللی نباید تلاش‌های‌شان برای بدست آمدن حقوق زنان را محدود به نشر گزارش‌ها و اعلامیه‌ها کنند:
"نه تنها زنان در افغانستان به حقوق ابتدایی خود بلکه به حقوق اساسی خود به حقوق انسانی خود، به حقوقی که اسلام برای شان داده حتی که طالبان مثلاً می‌گویند جنگ ما اسلامی است در اسلام حق میراث، حق مالکیت، حق تعلیم و حق کار به زن داده شده و این چهار حق از زنان در افغانستان سلب شده، حق مشارکت سیاسی را اسلام به زنان داده اما طالبان این را سلب کردند."

وضع این محدودیت‌ها بر زنان و دختران افغانستان اعتراض‌ها و واکنش‌های گستردۀ داخلی و خارجی را به همراه داشته است.

هرچند حکومت طالبان بارها گفته که به حقوق زنان و دختران مطابق شریعت اسلامی پایبند است، اما تا کنون تعریف واضحی از آن ارائه نکرده و در راستای کاهش این محدودیت‌های وضع شده هم گام عملی برنداشته است.