حدود صد زن بشمول شماری از رهبران اثرگذار زن برای عدالت خواهی نامه های جداگانه زیر نام «صد فریاد» در مورد وضعیت زنان و دختران در افغانستانِ زیر حاکمیت طالبان ترتیب کرده و به شورای امنیت سازمان ملل متحد فرستادند.
شماری از آنان در صحبت با رادیو آزادی گفتند که با نوشتن این نامه ها از وضعیت زندگی زنان و دختران در جریان حاکمیت دوبارۀ طالبان بر افغانستان قصه کرده اند.
نقض گسترده حقوق بشری زنان، قتل های هدفمند زنان، شلاق زدن زنان، بازداشتهای بی دلیل و شکنجه ، نکاح اجباری و زیرسن، حجاب اجباری، بستن مکتب های دخترانه، ورزشگاه ها و پارکهای تفریحی به روی زنان و دختران از محتوای نامه ها یی گفته شده که به روز دوشنبه به شورای امنیت فرستاده شده اند.
مونسه مبارز، از بنیانگذاران جنبش اصلی زنان مقتدر افغانستان و نویسندۀ یکی از نامه ها است .
او نا وقت روز دوشنبه به رادیو آزادی در مورد این نامه ها چنین گفت:
"صدنامه حاوی مطالبی است که از ظلم، استبداد، فقر، تنگدستی، کشتار و بیعدالتی توسط گروه طالبان در برابر مردم افغانستان نوشته شده است. در نامه ها از درد ها، زخمها و رنج هایی که زنان تحت حاکمیت استبدادی گروه طالب زندگی می کنند، نگاشته شده است."
زنان در حالی از شورای امنیت خواهان توجه به وضعیت زنان و دختران در افغانستان شده اند که بر اساس گزارش ها، در کمتر از ده روز چند فعال حقوق زن از سوی طالبان بازداشت شده اند و طالبان تا کنون در این مورد خاموشی اختیار کرده اند.
در برخی از گزارش ها شمار بازداشت شدگان سه تن و در جاهایی هم بیشتر گفته شده است.
سه شنبه ۱۵ ماه نومبر از افتادن کابل به دست طالبان دقیقاً پانزده ماه می گذرد.
هنوز هیچ کشوری حکومت طالبان را به رسمیت نشناخته است.
یکی از زنانی که نامه نوشته است: ما میخواهیم که مشکلات زنان را به صورت داستان به شورای امنیت بیان کنیم
رعایت حقوق بشر به ویژه حقوق زنان و ایجاد دولت فراگیر از شرطهای اصلی جامعۀ جهانی برای به رسمیت شناختن حکومت سرپرست طالبان است.
فوزیه وحدت، یکی دیگر از فعالان حقوق زن است.
او که چند ماه پس از حاکمیت دوبارۀ طالبان بر افغانستان، مجبور به ترک کشور شده، به رادیو آزادی در مورد هدفشان از نوشتن نامه ها چنین گفت:
"هدف ما از این کار اینست که در طول یکسال تمام جنایات طالبان را که مردم افغانستان به چشم خود دیده اند و این جنایات بالای مردم افغانستان تطبیق شده است، به شکل داستان به شورای امنیت انعکاس داده شود."
هرچند حکومت سرپرست طالبان بارها گفته است که به حقوق زنان در چوکات شریعت اسلام احترام دارد، پس از حاکمیت دوبارۀ طالبان بر افغانستان در ماه اسد پارسال، دانش آموزان دختر بالاتر از صنف ششم از رفتن به مکتب منع شدند و طالبان به بسیاری از کارمندان زن اداره های دولتی اجازه ندادند که سرکار حاضر شوند.
منتقدان می گویند که تحمیل حجاب اجباری بر دختران و زنان و ممانعت از سفر «بدون محرم شرعی» زنان به فاصله های دور از خانه و بیرون از افغانستان از دیگر محدودیت هایی است که مشکلات زیادی به زنان ایجاد کرده است.
به تازه گی حکومت طالبان زنان را از رفتن به پارک های تفریحی، حمامها و سالن های ورزشی نیز منع کرد.
این همه اقدامات طالبان با واکنش های تند مدافعان حقوق بشر و مقامات اروپایی و غربی به همراه شده است.
کارین دیکر شارژدافیر سفارت امریکا برای افغانستان که از دوحه کار میکند٬ دستور منع رفتن زنان به پارک ها را محکوم کرده. او به تازگی در توییتر افزوده که منع کردن زنان از رفتن به پارک ها نتایج ناگواری برای زنان و کودکان خواهد داشت.
