مجله‌ای بریتانیایی سپکتِیتر مقاله‌ای را در باره وضعیت زنان در افغانستان به نشر رسانده است.
در مقاله آمده که در اکثر نشست هایی که زنان افغان از راه دور از طریق زوم اشتراک کرده اند، با گریه تمام می‌شود.
مجله‌ای سپکتِیتر در این مقاله از یک زن فعال افغان نقل می‌کند که او با برادر کوچکش بیرون برآمده بود که مورد ضرب و شتم طالبان قرار گرفت.
طالبان به او گفتند که با یک محرم از منزل بیرون برايد.
در ادامه مقاله آمده است که مدت کوتاه پیش از ۱۵ ماه آگست برای سمیع سادات سرپرستی وزارت دفاع داده شده بود.
مجله سپکتِیتر در ادامه مقاله به نقل از آقای سادات نوشته که ادعا کرده، همکاران امریکایی آنها یک سال پیش از سقوط کابل مانع تدارک سلاح و مهمات به نیروهای افغان شده بودند.
در مقاله مجله بریتانیایی سپکتِیتر آمده که به قدرت رسیدن دوباره طالبان در اصل یک خبر تکان دهنده بود.
زیرا در بیست سال گذشته پیشرفت‌های چشمگیری در همه عرصه ها به ویژه در بخش زنان در شهرها و روستا‌ها صورت گرفته است.
با وجود کاستی‌ها در حکومت قبلی افغانستان به شمول فساد اداری، به باور نویسنده فرصتی در افغانستان برای ایجاد یک جامعه جدید فراهم شده بود.
در این مقاله در میان دیگر دستاورد‌ها از آزادی رسانه در نظام جمهوری هم یاد شده است.
روزنامه بریتانیایی آی نیوز هم مقاله‌ای را در باره زنان و دختران افغان به نشر رسانده است.
نویسند مقاله آی نیوز از جهانیان انتقاد کرده که در ۱۲ ماه گذشته افغانستان را برای زنان به چهار دیواری و محل پیگرد و فروش آنها مبدل کرده اند.
در این مقاله آمده که یک سال از بازگشت طالبان به قدرت می‌گذرد، اما زنان تا هنوز هم در ترس اند.
روزنامه آی نیوز به نقل از یک زن امدادرسان که نخواسته نامش افشأ شود، می‌نویسد که یک سال حاکمیت طالبان برای زنان دوازده ماه ترسناک بود که آنها برای آینده‌شان هیچ امیدی ندارند.
روزنامه آی نیوز در ادامه این مقاله می‌نویسد، زمانیکه حکومت اشرف غنی سقوط کرد، همه در ترس و وحشت بودند.
مردم فکر می‌کردند که هر لحظه ممکن است کسی دروازه شان را بکوبد و دختران جوان‌شان را با خود ببرد و آنها را به طور اجباری نکاح کنند.
روزنامه می‌نویسد، فقر و ناداری در افغانستان به حدی رسیده که اگر کسی از خانواده‌ای دختر کوچک‌شان را بخواهد، آنها در بدل پول اولاد‌شان را می‌فروشند.
روزنامه می‌نویسد، زنان و دختران افغان که پیش از این، درس می‌خواندند، در اداره کار می‌کردند و در پیشرفت جامعه نقش فعال داشتند، اما در حال حاضر از میدان کار و مبارزه بیرون کشیده شدند.
نویسند مقاله می‌گوید که طالبان بار اول ۵ سال حاکمیت کردند و بر زنان محدودیت خیلی زیادی وضع کردند.
اکنون زنان نگران اند که مبادا طالبان یکبار دیگر این کار را تکرار کنند.
آنان از جامعه بین‌المللی خواسته اند که مداخله کند، بر طالبان فشار وارد کند و برای افغانستان یک راه حل مسالمت آمیز یابد.