سلام خدمت تک تک دست‌اندرکاران رادیو آزادی!
منوره قریشی استم متعلم صنف یازدهم مکتب محمد صوفی اسلام ولایت کابل.
برنامۀ من در خانه طوری است که زمانی‌که از خواب بیدار می‌شوم از ساعت ۸ تا ۱۰ به کورس آموزش زبان انگلیسی می‌روم.
پس از صرف ناشتای صبح بخشی از کارهای خانه را انجام می‌دهم. مثلاً شستن ظروف و پاک کردن آشپزخانه.
سپس کار های خانگی کورس‌ام را تمام می‌کنم. بعد، غذا چاشت را آماده می‌کنم. پس از شستن ظروف دو ساعت رسامی می‌کنم.
برای کاهش خطرات روحی و روانی، یک ساعت کتاب‌های رهایی از استرس، اضطراب و به سوی هدف را مطالعه می‌کنم.
بعدش اخبار ساعت‌های ۶ و ۱۰ را می‌بینم.
هر روز منتظر خبری استم در مورد باز شدن دروازه‌های مکاتب و سایر برنامه‌های مربوط به حقوق زنان. از خبر های داخلی خسته شده‌ام به‌خاطری که هیچ خبر خوش و امیدوار کننده نداریم.
غیر از مسائل جنگ، انتحار، انفجار، محرومیت و محکومیت زنان، طالبان دیگر کاری ندارند.
بعضی اوقات سر می‌زنم به برنامه‌های ورزشی بایسکل رانی که قبلاً در حکومت جمهوریت شامل تیم بودم و خاطرات خوبی دارم و همیشه یک رویا فکر می‌کنم که یک خواب بود و رفت و دوباره تکان می‌خورم و خواب‌های وحشتناک می‌بینم که طالبان به خانۀ ما می‌آیند و ما پنهان می‌شویم چرا که از روز تاریک سقوط کابل تکلیف روحی و روانی برایم پیدا شده و تحت تداوی داکتر روان‌شناس استم.
تنها خودم نه، بلکه مادرم که در زمان حکومت جمهوریت در وزارت داخله وظیفه داشت و از روز به قدرت رسیدن طالبان او هم بی‌کار و در خانه است، دچار مشکل روحی شده‌است. این بود خاطرات من.
با احترام منوره قریشی
