ماین‌های جاگذاری شده در جریان جنگ‌های چندین دهۀ گذشته در افغانستان از خطرهای جدی در برابر غیرنظامیان شمرده می‌شوند.
مسئولان برخی از موسسه‌های ماین پاکی می‌گویند، در ۸ ماه اخیر، ماهانه بیش از ۱۰۰ نفر در افغانستان در نتیجۀ انفجار ماین‌ها کشته یا هم زخمی می‌شوند.
کریمه در اثر انفجار ماین دو عضو خانواده‌اش را از دست داده است.
شوهر کریمه در سال ۱۳۹۱ در مربوطات ناحیۀ پنجم شهر کابل، هنگام برگشت از نماز صبح به سوی خانه طعمۀ ماین کارگذاری شد.
اسماعیل فرزند ۳۲ سالۀ کریمه هم ۴ سال پس از مرگ پدرش، شب هنگام وقت برگشت از سر کارش در نتیجۀ انفجار ماین کشته شد.
کریمه می‌گوید، پسرش اسماعیل که پدر ۲ فرزند بود، کراچی داشت و از همین طریق نان به خانه می‌آورد.
این بانو پس از دو حادثه سرپرست ۱۷ نفر اعضای باقی‌ماندۀ خانواده‌اش شده است.
او می‌گوید پس از حاکمیت طالبان، حجم مسئولیت‌های اقتصادی این خانواده پر جمعیت بیشتر از پیش بر دوش او سنگینی می‌کند.
کریمه ماین‌گذاران را از منظر دین و مدنیت "گناه‌کار" و "ناقض حقوق بشر" عنوان می‌کند: "افغانستان یک کشور جنگ‌زده است که ۴۶ سال می‌شود در جنگ می‌سوزد روس‌ها آمد ماین گور کردند، طالبان آمدند ماین گور کردند، مجاهدین ماین گور می‌کردند، همگی‌شان ماین کاری کردند کل جا را باید از وجود ماین پاک بکنند بخاطری‌که آنان مسئول هستند."
ماین گذاری هرچند از جنایات جنگی به شمار می‌رود، اما تاریخ چند دهۀ اخیر افغانستان روایت‌گر استفاده از این شیوه از سوی طرف‌های درگیر جنگ است.
طالبان یکی از گروه‌های متهم به ماین‌گذاری‌ها در دو دهه اخیر افغانستان اند.
طالبان اکنون برای بار دوم بر افغانستان حاکم شده اند.
ماین‌های کارگذاری شده در هر دوره‌یی از تاریخ در کنار نظامیان از غیرنظامیان نیز قربانی گرفته است.
احمد شاه مردی است که پس از انفجار یک ماین کارگذاری شده در ولایت کنر دیگر از داشتن هر دو دست محروم شده است.
احمدشاه می‌گوید، پس از این واقعه در سال ۱۳۶۵ تا امروز رنج این محرومیت را بی وقفه بدوش می‌کشد.
وی افزود، این معلولیت ناخواسته زندگی‌اش را بسیار متاثر ساخته است؛ تا جایی که حتی در بدست آوردن کار با دید متفاوتی مواجه می‌شود.
به گفتۀ احمد شاه، طرف‌های درگیر جنگ به دلیل خصومت‌های سیاسی یا هر دلیل دیگری به هدف نشانه گرفتن طرف مقابل خود نباید از شیوۀ ماین‌گذاری استفاده کنند، چون به گفتۀ او، مردم بی‌گناه نیز در این میان قربانی می‌شوند: "امروز که جنگ تقریباً آرام شده در بعضی مناطق همان گروه‌ها باید آن مناطق را هرچه زودتر به موسسات ماین پاکی و به آن سازمان‌های که در راستای ماین‌روبی کار و فعالیت دارند دقیقاً آدرس بدهند تا آن مناطق از وجود ماین پاک شوند و انسان‌ها در آن مناطق به آسانی و بدون خوف و خطر زندگی کنند."
مسئولان برخی از موسسه‌های ماین‌پاکی می‌گویند که خطر ماین در ۲۰ درصد خاک افغانستان وجود دارد.
به گفتۀ آنان، ماهانه بیش از ۱۰۰ تن قربانی انفجار ماین‌های کارگذاری شده می‌شوند.
عمران مومند، مسئول بخش حمایت موسسه ماین پاکی عمر به رادیو آزادی گفت: " بیش از ۸ ماه می‌شود که حکومت تبدیل شده، تقریباً ۶ ماه کار متوقف بود حال دوباره خارجیان کارها را شروع کردند و مشترک با موسسات کار می‌کنند، هر ماه تقریباً ۱۳۰ تا ۱۳۵ تن به دلیل حادثات ماین و مهمات کشته و زخمی می‌شوند حتی ماین‌ها، ماین پاکان را هم می‌زند."
طالبان می‌پذیرند که ماین‌گذاری می‌کردند، اما به این پرسش که آیا پس از حاکمیت‌شان نقشۀ مناطقی را که ماین‌گذاری کرده اند، به دسترس موسسه‌ها و نهاد‌های ماین‌پاکی قرار دادند یا نه، پاسخ روشن ندادند.
عبدالنافع تکور، سخنگوی وزارت داخلۀ حکومت طالبان به پاسخ این پرسش رادیو آزادی در پیامی کوتاه نوشت که مکان‌های ماین‌گذاری شده از سوی آنان معلوم بود و ماین‌ها را دوباره از جای شان بیرون می‌کردند.
سخنگوی وزارت داخلۀ حکومت طالبان می‌گوید که ماین‌گذاری آنان عمومی نه بلکه پلان شده بود: " کارگذاری ماین‌ها بطور عموم و پراگنده نبود بلکه به گونه منظم و پلان شده مجاهدین به طور هدفمند و در ساحۀ مشخص دشمن را هدف قرار می‌داد که در آن هیچگونه آسیبی به افراد ملکی نمی‌رسید."
مسئولان برخی از موسسه‌های ماین پاکی هم در صحبت با رادیو آزادی گفتند، حکومت طالبان با آنان همکار است، اما در این مورد که نقشۀ مناطق ماین‌گذاری شده را در اختیارشان قرار داده اند یا نه، چیزی نگفتند.
با این وجود ماین ها هنوز هم در افغانستان از مردم قربانی می‌گیرد.
در تازه‌ترین مورد مسئولان قوماندانی امنیه حکومت طالبان در ارزگان از کشته و زخمی شدن دو کودک به اثر انفجار یک ماین در اواخر ماه حمل در این ولایت خبر داده بودند.
به گفتۀ آنان این کودکان سرگرم بازی بودند که یکی شان در اثر انفجار ماین کشته شد دیگرش بخشی از بدنش را از دست داد.
