زمینه آموزش حرفه برای نزدیک به هشتاد زن و دختر در هرات فراهم شده است

یک زن در هرات برای نزدیک به هشتاد زن و دختر زمینه آموزش فن و حرفه را فراهم کرده است.

بیشتر این دختران و زنان کسانی هستند که از رفتن به مکتب و کار در اداره‌های دولتی محروم شده اند.

این زنان و دختران در کنار آموزش زبان انگلیسی و کامپیوتر؛ خیاطی، آرایشگری، قالین بافی و دیگر کارهای حرفوی را فرا می گیرند.

شکریه احمدی پنجاه ساله برای نجات زنان و دختران صنف‌های آموزشی برگزار کرده است.

او با پول شخصی‌اش دوره‌های آموزشی شش ماهه را در شهر هرات آغاز کرده و می‌کوشد که دانش و ظرفیت‌های زنان و دختران را بلند ببرد.

احمدی می‌گوید که پس از محروم شدن دختران از رفتن به مکتب و خانه نشین شدن زنان شاغل، برای رهایی این زنان و دختران از محرومیت و ناامیدی، این دوره‌های آموزشی را برگزار کرده است.

او به رادیوآزادی گفت: "در تمام بخش‌ها به تعداد ۷۵ تا ۸۰ شاگرد داریم. بیشتر شاگردانی که میایند دختر خانم هایی اند که از صنف ششم به بالا که به مکتب رفتند و پس ناامید به خانه‌های‌شان آمدند. این دختران آمده اند و مصروف کورس‌های آموزش انگلیسی، خیاطی و دیگر بخش‌ها شده اند."

رابعه کریمی یکی از زنانی است که اندکی پس از بازگشت طالبان به افغانستان، کارش را در ریاست اقتصاد هرات از دست داد.

کریمی می‌گوید که شانزده سال تحصیل کرده است، اما اکنون یگانه راه نجات او از ناامیدی و نشستن در خانه، فراگیری فن و حرفه است: "در اینجا انواع و اقسام لباس‌ها دوخته می شود از جمله محفلی، مجلسی و پالتو. وسایل بافنده گی زیادی هم در اینجا تولید می کنیم. ما می‌توانیم که این تولیدات خود را عرضه کنیم و این باعث می‌شود که ما کشور خود را ترقی بدهیم و اقتصاد کشور ما بالا برود."

با گذشت نزدیک به هشت ماه از حاکمیت دوباره طالبان، هنوز هم بسیاری از زنان از ترس این گروه از خانه‌های‌شان بیرون نمی‌شوند.

زهرا هاشمی یک تن از استادان این صنف آموزشی می‌گوید که خیلی از زنان و دختران با دلهره از خانه بیرون می‌شوند و به این صنف میایند: "در گذشته همه چیز خوب بود؛ اما حالا نیست، به خاطر طالبان زنان نمیایند و برخی‌ها می‌گویند که در خانه مشکلات داریم و پدران ما اجازه نمی‌دهند. و یا اینکه طالبان آمده اند و شرایط خراب است و ما آمده نمی‌توانیم."

هنوز معلوم نیست که طالبان چه وقت دروازه‌های مکتب‌های متوسطه و لیسه را به روی دختران باز خواهند کرد.

ابتکارهای فردی برای ارتقای ظرفیت زنان و دختران هم چندان دیرپا به نظر نمی‌رسد. چونکه پس از بازگشت طالبان به قدرت، مشکل اقتصادی در این کشور چند برابر شده است. شکریه احمدی هم در مورد تداوم ابتکارش چندان مطمئن نیست.

او می‌گوید که اگر کمک دریافت نکند به علت نبود امکانات و بودجه در آینده نه چندان دور، صنف‌های آموزشی‌اش به روی زنان و دختران مسدود خواهند شد.