شماری از زنان در کابل در واکنش به آنچه که آنان بی‌عدالتی اجتماعی و برخورد دوگانه حکومت طالبان می‌گویند امروز سه‌شنبه (۷ جدی ۱۴۰۰) دست به اعتراض زدند.
این زنان خواستار کار، نان و آزادی استند و می‌گویند، برای این خواست‌های خود از سوی طالبان مورد خشونت قرار گرفتند.
تمنا صدیقی که در این اعتراض شرکت کرده بود به رادیو آزادی گفت که طالبان بر معترضان تیر اندازی کردند و شماری از این معترضان زخمی شدند: "انتظار می‌رفت در سه نقطه کابل تظاهرات برگزار شود، اما متأسفانه با خشونت طالبان روبه‌رو شد. کسانی که می‌خواستند در تظاهرات شرکت کنند، برای برخی‌های شان اجازه داده نشد تا با گروه اصلی معترضان یکجا شوند."
برخی از زنان معترض به رادیو آزادی گفتند که حدود ۱۳۰ تن از زنان در این تظاهرات اشتراک داشتند.
به گفته شاهدان عینی طالبان برای متفرق ساختن معترضان شلیک‌های هوایی کردند که باعث ایجاد ترس و وحشت میان زنان شد، حین فرار از محل برخی زنان بالای همدیگر افتادند که در نتیجه شماری از معترضان زخمی شدند.
ظریفه احمدی که می‌خواست به گروه معترضان بپیوندد به رادیو آزادی گفت که طالبان مانع اشتراک او شدند: "طالبان جلوی تظاهرات را گرفتند. نگذاشتند به این اعتراض مدنی بپیوندیم. آنان دست به شلیک هوایی زدند و خبرنگاران را هم بازداشت کردند."
اما تا پخش این گزارش، هیچ رسانه یا خبرنگاری در بارۀ ادعای بازداشت خبرنگاران اظهار نظر نکرده است.
در نوار تصویری که امروز از تظاهرات زنان در کابل در شبکه‌های اجتماعی منتشر شده است، یکی از معترضان می‌گوید که طالبان از دست خالی آنان می‌ترسند و به همین دلیل آنان را سرکوب می‌کنند: "ما امروز سرکوب شدیم، از دست خالی ما می‌ترسند. ما آزادی می‌خواهیم، کار می‌خواهیم و غذا می‌خواهیم."
رادیو آزادی خواست پاسخ طالبان را در باره اعتراض امروز زنان و برخورد خشونت‌آمیز در برابر آنان داشته باشد، اما سخنگویان حکومت طالبان دستیاب نشدند.
این نخستین بار نیست که طالبان جلوی تظاهرات زنان را در کابل می‌گیرند و گزارش‌هایی از خشونت در برابر زنان معترض پخش می‌شود، اما در گذشته نیز موردهای مشابهی رخ داده و حتی خبرنگاران که برای پوشش این تظاهرات رفته اند، لت‌وکوب شده اند.
اعتراض زنان از نخستین روزهای حاکمیت طالبان آغاز شد. زنان همواره در این اعتراض‌ها خواستار حفظ حقوق اساسی‌شان شده اند.
دیروز دوشنبه نیز زنان در یک نشست اعتراضی از حکومت طالبان خواستند تا برای زنان و دختران اجازۀ کار و آموزش را دهند.
این زنان که خود را اعضای شبکه مشارکت سیاسی زنان معرفی کردند، در یک خانه در موقعیت نامعلوم تجمع کردند و تأکید داشتند که به حاشیه راندن زنان از جامعه، به معنی حاشیه راندن همه انسان‌ها است.
آنان خواستار مشارکت سیاسی‌شان در حکومت شدند.
این زنان که شمار‌شان به ۲۰ تن می‌رسید، همه این شعار را که حذف زنان از جامعه ناممکن است سر دادند.
طالبان اما بدون توجه به خواست‌های زنان، اصول جدیدی برای زنان وضع کردند که واکنش‌های گسترده‌یی را به همراه داشته است.
یکی از این اصول ممانعت سفر زنان بدون محرم است که دیدبان جهانی حقوق بشر آنرا به معنی زندانی کردن زنان می‌داند.
طالبان پس از حاکمیت‌شان بر افغانستان، آموزش دختران بالاتر از صنف ششم در اکثر ولایات و کار زنان در بیشتر اداره‌های دولتی را منع کردند، اما گفتند این ممانعت‌ها بزودی برداشته می‌شوند، وعده‌‌ای که پس از چهار ماه هنوز هم عملی نشده است.
در همین حال طالبان با اشاره به فرمانی که از سوی ملا هبت‌الله، رهبر آنان برای حمایت از حقوق زنان صادر شده، می‌گویند که به حقوق زنان پایبند هستند.
در این فرمان که مفاد آن محدود به ازدواج و حق میراث زن است، اشاره‌ای به حق آموزش و کار زنان نشده است.
