دریا پارسیا محصل و عضو شبکه جوانان ملل متحد است.
او هشت سال می شود که در کنار فعالیت های داوطلبانه اجتماعی، کار های هنری و نقاشی را هم به پیش می برد.
دریا به رادیو آزادی گفت:
اگرچه از زمانی که به خاطر دارم نقاشی می کردم و این هنر را مثل یک عضوی از خودم می دانستم که با من یکجا بدنیا آمده. اما من در شرایط مهاجرت به دنیا آمده ام و مشکلات مهاجرت باعث شد که نتوانم به صورت حرفه ای نقاشی کار کنم. در زمان کودکی علاقۀ شدید به خلق کردن داشتم؛ اما همانطور که گفتم مشکلات دورۀ مهاجرت باعث می شد که به فکر احتیاجات اولیه مان باشیم. با وجود این همه، مشکلات نمی توانست که سد راه من در مقابل علاقه ام، یعنی هنر شود و با اشیایی که در دسترسم بود مثل برگ ، سنگ ، شاخۀ نازک درختان ، گل برگ گلها و... اشکال مختلف را خلق می کردم.
شاید همین مشکلات باعث شد که به فکر کسانی باشم که علاقه دارند برای یادگیری هنر، اما استطاعت مالی ندارند. بنابراین، خواستم که برایشان کلاس های رایگان آنلاین و حضوری دایر کنم.
سوژۀ نقاشی من بیشتر، چیزهایی است که کمتر مورد توجه قرار می گیرد یا در معرض ظلم و تهدید است ، مثل زنان ، اطفال ، اقلیم و حیوانات.
«من با به تصویر کشیدن لحظات زیبا یا آگاهی دهنده از این سوژه ها ارزش و یا درد موارد بالا را برای مخاطبان خاطر نشان می کنم. سبک کار من نقاشی با قهوه است که تقریباً چیز جدیدی به حساب می‌آید و به زودی تصمیم دارم که کلاس های رایگان برای عموم در این رشته دایر کنم تا هم به مهارت های شان اضافه شود و هم در شرایط کنونی، باعث سلامت روانی شان شود.
آرزوی بزرگ من این است که دغدغۀ هنرمند افغانستان چگونه پیدا کردن نان نباشد و شرایط کشور ما، افغانستان، طوری شود که هنرمندان و تمام اقشار جامعه جایگاه واقعی و ارزشمند خود را پیدا کند.
