حمله بر پوهنتون کابل؛ هما: توانایی نشستن و راه رفتن را ندارم

با گذشت چهل روز از حمله به پوهنتون کابل، تاثیرات آن بر دانشجویانی که جان به سلامت برده اند و خانواده‌های قربانیان هنوز پابرجا است.

هما چهل روز است که روی پای خودش نه ایستاده. او دانشجوی است که در حمله دوازدهم عقرب مهاجمان انتحاری به پوهنتون کابل آسیب دید. هما در زمان حمله خود را از طبقه دوم ساختمان اداره و پالیسی پایین انداخت. دو مهرۀ کمرش مصدوم شد و استخوان لگنش شکست. او توانایی نشستن و راه رفتن ندارد.

هما تنها دچار مشکل فیزیکی نشده، بلکه به لحاظ روحی هم آسیب دیده است. او می‌گوید مهاجمان صنفی‌ها و دوست‌های نزدیکش را در پیش چشمانش به گلوله بستند.

او به دلیل آسیب روحی نمی‌تواند به آسانی آکسیجن بگیرد و هرازگاهی برای گرفتن آکسیجن به شفاخانه می‌رود: "داکترهای عقلی و عصبی می‌گویند من کمبود اکسیجن پیدا می‌کنم. بخاطر شوک دیدنم است. من شوک دیدم. به همين خاطر وضعیتم خراب می‌شود، بلی یادم می‌آید انداختن ما سر و صدای ما. یک روز بسیار وحشتناک بود، چون هر قدر که می‌دویدم می‌افتادم. خانه که آمدم زانویم کاملاً خون‌آلود بود."

هما امیدار است که روزی سلامتی خود را بازیابد، اما می‌گوید ادامه آموزش برایش دشوار خواهد بود.

او می‌افزاید که با این حال درس‌هایش را از سر خواهد گرفت و آرزو دارد که دیپلمات شود سفیر شود و به مشکلات کنونی افغانستان کمک کند.

عابده مادر هما می‌گوید که به دلیل آسیب‌های روحی که به دخترش وارد شده در هر ۲۴ ساعت مجبور می‌شود که حتی چند بار به شفاخانه مراجعه کند: "جایی که شفاخانه‌های کابل بود، گشتیم. از روز حادثه تا حال تنها به شفاخانه ابن‌سینا تمام روز می‌آیم. تکسی می‌گیریم و می‌آورد. یک روز ما با کراچی دستی او را آوردیم. موتر نبود و راهبندان بود."

پدر هما کارمند شهرداری است و یگانه برادرش هم دانشجو است.

خانواده هما فقیر است و توانایی مالی درمانش را ندارد.

ساختمان پوهنزی اداره و پالیسی عامه پس از آن حمله بازسازی شده، اما خانواده‌های قربانیان این حمله با دیدن این ساختمان به یاد بستگانشان می‌افتند که در این حمله جان باختند.

امان‌الله عزیز، استاد پوهنتون کابل و پدر ندیمه، یکی از جان باختگان این حمله می‌گوید که هنوز هم برایش دشوار است که بپذیرد دخترش دیگر زنده نیست.

او می‌گوید که هر لحظه در انتظار آمدن دخترش است: "نمی‌توانم باور کنم که دخترم دیگر نیست. می‌گویم شاید جایی رفته یا هم از این اطاق می‌براید، یا هم از آشپزخانه می‌آید. خیلی مشکل است قبول این مسئله، ولی در مجموع می‌فهمیم که نیست دیگر."

سه مهاجم انتحاری ۴۰ روز پیش در ۱۲ عقرب وارد ساختمان پوهنزی اداره و پالیسی عامۀ پوهنتون کابل شدند و به گلوله‌باری به سوی دانشجویان پرداختند. در این حمله شش‌ساعته براساس آمار رسمی، ۲۲ تن کشته و ۴۰ تن دیگر زخمی شدند.

این حمله واکنش‌های گسترده داخلی و بین‌المللی را برانگیخت. پیامکِ پدر یکی از قربانیان این حمله که به پسرش نوشته بود "جان پدر کجاستی"، به هشتگ در شبکه‌های اجتماعی مبدل شد.

حکومت افغانستان وعده داد که عاملان این رویداد را بازداشت و به پنجۀ قانون خواهد سپرد.

حکومت اعلام کرده تا به حال ۳ تن از طراحان این حمله بازداشت و ۱ تن دیگر شان در درگیری با نیروهای امنیتی کشته شده است.

معاون نخست ریاست جمهوری افغانستان از مسئولان پوهنتون کابل و خانواده‌های قربانیان این حمله خواسته که علیۀ افراد بازداشت شده اقامۀ دعوا کنند.