اکثر بیوه زنان در شمال افغانستان در مشقت زندگی می‌کنند و با آزمون‌های زیادی مواجه اند.
ولایت جوزجان به دلیل جنگ و ادامه خشونت‌ها شمار قابل ملاحظه‌ی زنان بیوه دارد.
ثریا بیوه زن جوان ۳۵ ساله از روستای مرزا اولنگ ولسوالی صیاد ولایت سرپل است.
او دو سال پیش در جنگ روستایش شوهرش را از دست داد، پس از مرگ شوهرش در یکی از مکاتب شهر شبرغان به عنوان معلم به تعلیم و تربیه کودکان پرداخت و از همین طریق امرار معاش می‌کند.
بگفته ثریا چهار کودک قدونیم قد را با مشکلات زیاد پرورش کرده است.
ثریا می‌گوید: "من مهاجر شده به شبرغان آمدم، فعلاً در یک مکتب معلم استم مشکلات زیاد دارم. خرچ خانه، رسیدگی به طفل‌ها، کالای مکتب، بل برق و کرایه خانه همه چیز آن‌ها مشکلات دارد که رسیدگی کرده نمی‌توانم. یک معلم با شش یا هفت هزار افغانی معاش چه کار کرده می‌تواند."
ثریا که سرپرست یک خانواده شش نفری است با چهار طفل و مادرش در یک خانه کرایی زندگی می‌کند.
وی گفت: "هنوز هیچ کسی برای ما کمک نکرده خیلی به سختی زندگی را پیش می‌برم."
با آنکه تلاش‌ها برای کمک به زنان بیوه و خانواده‌های آنان توسط دولت انجام شده، اما هنوز هم بسیاری از بیوه زنان در جوزجان از این کمک‌ها محروم اند.
سیدعبدالرشید منصوری رئیس کار و امور اجتماعی جوزجان است.
او به رادیو آزادی گفت، این ریاست برای آمار دقیق زنان بیوه در جوزجان کار سروی را انجام نداده.
آقای منصوری دلیل آنرا گسترش ناامنی‌ها در ولسوالی‌ها و اطراف شهر شبرغان عنوان کرد.
آقای منصوری می‌گوید: "در حال حاضر آمار کاملاً دقیقی که از بیوه زنان ولایت جوزجان داشته باشیم نداریم. ریاست کار و امور اجتماعی این ولایت سروی را هنوز انجام نداده بخاطری که ناامنی است کار مندان ما به اطراف سفر کرده نمی‌توانند."
بر بنیاد یک سروی رسمی که در سال ۲۰۱۵ میلادی از طریق وزارت کار و امور اجتماعی انجام شده، در افغانستان حدود ۶۰۰ هزار زن، بیوه هستند.
