طاهره فهیمی، مادر دو فرزند، در کارگاه حکاکی در ولایت بامیان با همسرش مشغول کار است. او بر روی چوب نقشهای ظریفی حک میکند.
خانم فهیمی با پسانداز حقوق ماهانه خود این کارگاه هنری را ایجاد کرده و با همسرش در تلاش احیای هنرهای قدیمی است.
بانو فهیمیگوید: "وقتی که دیدم من میتوانم با حمایه مالی یک خدمت داشته باشم برای مردم افغانستان، این فرصت را مناسب دیدم که این کار را انجام بدهم. بعضی وقتها چیزی که خودم لازم داشته باشم نمیخرم، برای کارگاه چوب و وسایل دیگر میخرم."
خانم فهیمی در کنار رسیدگی به امور منزل و وظیفه رسمی خود در بیرون از خانه، خود را در قبال جامعه نیز مسئول میداند و با علاقهمندی فراوان روزانه چندین کارآموز را در این کارگاه کوچک آموزش میدهد.
او میگوید: "این کار برای من مشکل ایجاد نمیکند، چون من به همان اندازه که فرزندانم را دوست دارم به کسانی فکر میکنم که شاید با یاد گرفتن این هنر کمک مالی و تکیه روحی و روانی برای پدران و مادرانشان باشند".
محسن جعفری با حمایت مالی و روحی همسرش خانم فهیمی، در این کارگاه هنری بیش از یک سال است که نقشآفرینی میکند و همزمان محصل رشته اقتصاد یک پوهنتون خصوصی نیز است.
آقای جعفری میگوید هنر حکاکی با پیشینه طولانی و درخشانی که در افغانستان دارد، به دست فراموشی سپرده شده است. وی بیتوجهی دولت نسبت به این هنر و دیگر صنایع دستی را دلیلی بر کمرنگ شدن آن در میداند.
آقای جعفری آموزش هنر حکاکی را در خارج از کشور فرا گرفته و اکنون خرسند است که با همسرش برای احیای این هنر کهن گامی برداشته است.
او میگوید: "سرمایهای که ما این کار را با آن راهاندازی کردیم، معاش خانمم بود که به عنوان کارمند در دولت کار میکند. کمکم ما توانستیم کارگاه خود را شکل بدهیم. هدف عمده ما کارآفرینی و احیای فرهنگ و ارزشهای جامعه ما در قالب هنر است. فعلاً هنری را که ما بیشتر رویش تاکید داریم، همین هنر کندنکاری یا حکاکی روی چوب است و در کنارش هنر سوختهنگاری که در افغانستان کاملاً جدید است."
ارزش کار هنری این زوج توجه بسیاری از گردشگران خارجی و مردم ولایتهای دیگر را جلب کرده است. دریافت سفارش از جاهای مختلف، بیانگر آن است که هنرمندان کمی در کشور به هنر حکاکی پرداخته، کسانیکه به هنر بومی توجه دارند بیشتر به آنها رجوع میکنند.
حکاکی در افغانستان پیشینه طولانی دارد و در آثار دورههای مختلف اسلامی و بودایی هنر حکاکی به کار رفته است.