'کمپ موریا جهنم روی زمین؛ نه امید زندگی بهتر و نه راه برگشت'

فهیمه احمدی ۲۸ ساله با خانوادهٔ ۴ نفری خواهرش چهار ماه پیش برای یافتن زندگی بهتر رهسپار اروپا شد.

اما اکنون در کمپ چند هزار نفری موریا در جزیرۀ لسبوس یونان در زیر خیمۀ محقری شب و روزش را به سختی سپری می‌کند.

او از درون کمپ موریا قصۀ رنج خود را به رادیو آزادی گفت: "فکر می‌کردم که ما چند روز در جزیرهٔ لسبوس می‌مانیم و یک دو روز بعد کسی می‌آید و یا خودمان به یک جای می‌رویم. ولی متأسفانه اینجا که آمدیم زندانی شدیم. در اینجا وضعیتِ صحی و نظافت خیلی ناگوار است. امنیت خوب نیست. هر روز چاقو کشی است و جنگ و دعوا. مردم همه اعصاب‌های خود را از دست داده اند."

خواهر فهیمه با کودکانش در بین جنگل در خیمه زندگی می‌کنند و فهیمه دور از آن‌ها نزدیک به پنج ماه را در داخل کمپ با زنان و دختران بی‌سرپرست به سر برده است.

فهیمه به خاطر اینکه شوهرش معتاد به هیرویین بود، از او جدا شده و از ۵ تا ۷ هزار دالر به قاچاقبر داده تا او را به یونان برساند.

او می‌گوید: "یونانی‌ها به آن‌ها کمک نمی‌کنند و اگر سازمان‌ها و یا دیگر نها‌دها هم بیایند و بخواهد که از درد دل ما آگاه شوند، آن‌ها را اجازه نمی‌دهند و برخورد شدید می‌کنند."

با وجود تلاش‌ها مقام‌های سازمان ملل متحد هنوز به تقاضای رادیو آزادی پاسخ نداده است.

اما سید حسین عالمی بلخی وزیر امور مهارجرین و عودت کنندگان افغانستان در برنامه روز پنج‌شنبه ۱۸ ماه جون در پاسخ سوال در ارتباط به زندگی افغان‌ها در کمپ موریا گفت: "با استفاده از یادآوری شما (رادیو آزادی) کردید همین حال تصمیم گرفتم که در اولین روز کاری خود یادداشتی را به کشور‌های ذیدخل مهاجران در یونان بفرستد. آنجا تنها بحث یونان نیست، مسئولیت رسیدگی با مهاجران را تمام کشور‌های اروپایی به عهده دارد."

کمپ موریا در جزیرۀ لسبوس صد‌ها کیلومتر دورتر از شهر آتن پایتخت یونان موقعیت دارد.

این کمپ از پنج مرکز اولیه ثبتِ نام مهاجران در یونان است.

یونس محمدی انجمنِ کمک به پناهندگان در یونان را مدیریت می‌کند.

این نهاد( مجمع پناهندگان یونان) نام دارد.

محمدی به رادیو آزادی گفت که این نهاد پُل ارتباط میان پناهجویان، حکومت یونان و اتحادیه اروپا است.

محمدی می‌گوید، کمپ موریا گنجایش ۳ هزار تا ۴ هزار مهاجر را دارد، در حالیکه به گفتهٔ او در آن از ۲۱ تا ۲۳ هزار مهاجر زندگی می‌کنند.

یونس محمد می‌گوید، پناهجویان از ترس جان‌شان نمی‌توانند صحبت کنند. اما آن‌ها شب‌ها از ترس برای دست‌شویی بیرون رفته نمی‌توانند: "در کمپ موریا و یک کمپ دیگر بنام خیوس دو کمپ خطرناک یونان زنان مشکل دارند که در شب به دست‌شویی بیرون بروند، در جریان شب پمپرس می‌زنند که بیرون نروند و بعضاْ ضرورت‌شان را در پاکت پلاستیکی می‌کند و فردا آنرا در جنگل می‌اندازند."

کسانی‌که از جنگ و نا امنی از سوریه، افغانستان، عراق و هم‌چنان ایران به کمپ موریای یونان پناه آورده‌اند می‌گویند، اینجا هم از ترس خواب آرام ندارند.

زهرا بربری پناهجوی ۳۴ سالۀ افغان، نزدیک یکسال است که با گذر از مسیر پر خطر ترکیه از راه بحر خود را به کمپ موریا رسانده. او می‌گوید، کمپ موریا بدتر از دیگر کمپ‌ها است: "جنگ‌ها که اتفاق می‌افتد و اگر بی‌پرده صحبت کنم، تجاوز‌هایی که بر دختران و زنان بی‌سرپرست صورت می‌گیرد، هیچ کسی رسیدگی نمی‌کند."

به تازگی یک زن افغان در این کمپ کشته شد.

در کمپ موریا تنها زنان و دختران نیستند که احساس ناامنی می‌کنند، مردان هم در خطر اند.

حشمت‌الله رجایی هم بیش از یک سال در جزیرهٔ موریا زندگی کرده است.

او فعالِ مهاجران است و می‌گوید که بولتن خبری در موردِ پناهجویان را هم در یونان به پیش می‌برد.

رجایی چند ماه در کمپ موریا زندگی کرده و پس از آن به کمپ دیگری در حدود ۱۵ کیلومتری کمپ موریا منتقل شده است.

مثل فهیمه و زهرا، رجایی هم از ناامنی می‌نالد: "هیچ گونه امنیتی در کمپ تأمین نیست. چند آتش‌سوزی صورت گرفت. به تازگی در سال ۲۰۲۰ میلادی در آتش‌سوزی یک کودک افغان سوخت، به دنبال آن چند تن دوستان افریقایی به قتل رسیدند، بعد یک زن افغان کشته شد و بلا فاصله یک مرد افغان به قتل رسید. هیچ‌گونه امنیت و نظارت بر کمپ وجود ندارد."

گزارشِ تازۀ خبرگزاری فرانسپرس حاکی است که از آغاز سال‌جاری میلادی به این سو، در کمپ موریا ۵ قتل با چاقو صورت گرفته است.

رجایی می‌گوید، سازمان ملل متحد به بزرگسالان صد دالر و به جوانان زیر سن حدود ۵۵ دالر کمک می‌کند.

هر چند تعدد سازمان‌های کمکی به مهاجران و پناهجویان و ان جی او ‌ها در یونان زیاد اند، اما از کمک آن‌ها خبری نیست.

محمدی کار سازمان‌های دولتی و غیردولتی برای کمک به پناهجویان در یونان را به سازمان‌ها و نهاد‌های تشبیه می‌کند که در ۲۰۰۱ در پی سقوط طالبان در افغانستان سراریز شدند: "من بعضی اوقات یونان را با افغانستانِ بعد از طالبان مقایسه می‌کنم که از «ان جی او»‌ های مدافع حقوق بشر و حقوق زنان پر شد. یعنی بزرگ‌ترین منبع پولی ملی و بین‌المللی در اینجا به خاطر مهاجرت به مصرف رسیده است، اما متأسفانه بعد از حداقل هفت یا هشت سال بازهم در نقطهٔ صفر است. علت آن این است که هیچگاهی یک مدیریت وجود نداشته و چون در اینجا فکر می‌شود که مهاجران در یونان نباشند و از اینجا بروند و تیر شوند."

اما رجایی می‌گوید، کشور‌های اروپایی تلاش می‌کنند که پناهجویان بعد از ترکیه، در یونان باقی بمانند.

نه امید زندگی بهتر و نه راه برگشت. مهاجران و پناهجویان در نا امیدی و یأس، بدون سرنوشت به گفتهٔ خود‌شان جهنم روی زمین را تجربه می‌کنند.

در این حال فهیمه احمدی می‌گوید: "امیدم بر این است که یک جای برسیم که درس خود را ادامه دهیم و به خانواده خود کمک کنیم."