پروانه در کنار تحصیل، کارآموزی را در برنامه پروموت آغاز کرد. او می‌گوید که بعد از ده ماه کارآموزی، توانست که به عنوان مسئول بخش عمده‌ای در یک موسسه غیر دولتی آغاز به کار کند.
پروانه این برنامه را یکی از بهترین برنامه‌های آموزشی پیش از کار می‌داند. او می‌گوید، در زمان کارآموزی توانست که شیوه‌های کاری یک اداره را به درستی بیاموزد.
پروانه افزود: "وقتی که من کارآموزی را شروع کردم، در دانشگاه غور دانشجو بودم. نیم روز به دانشگاه می‌رفتم و نیم روز در این برنامه مشغول کارآموزی بودم. من سپاس‌گزار برنامه پروموت هستم که زمینه کاریابی برای من و بیشتر دختر خانم‌ها را در ولایت غور و همچنین در سطح کشور مهیا کرد. برنامه‌ی خیلی خوبی بود. ما ظرفیت‌سازی شدیم. حال من وظیفه خیلی خوبی دارم."
تنها پروانه نیست که از این برنامه سند کارآموزی گرفته، بلکه در پنج سالی که این برنامه در غور زمینه کارآموزی را فراهم کرده، ۶۰۰ زن دوره‌های مختلف کارآموزی را سپری کرده و بیشتر آنان صاحب کار شده‌اند.
فیروز سیفی، مسئول دفتر ولایتی برنامه پروموت در ولایت غور به رادیو آزادی گفت که دولت باید برای زنانی که دوره‌های یک‌ساله کارآموزی را سپری می‌کنند، زمینه کار را فراهم کند.
آقای سیفی گفت: "برنامه‌ی کارآموزی پروموت برای دختران خیلی خوب بوده، مدتی که در غور فعالیت داشته، دختران زیادی توانسته‌اند در این برنامه کار کنند. بسیاری آنان توانسته‌اند بعد از کارآموزی کار پیدا کنند. یعنی این برنامه ایجاد شغل کرده و تجربه‌ی کاری برای آن‌ها حساب شده. ما می‌خواهیم که دولت نیز برای آنان زمینه کار را فراهم کند."
با این حال جمشید احمدی، رئیس منابع بشری ولایت غور این برنامه را در این ولایت "ناکام" می‌داند.
آقای احمدی گفت: "افرادی که لازم بودند و افرادی که نیازمند بودند، ضرورت بود که باید به اداره محلی معرفی می‌شدند. مراجع دیگری که می‌توانستند برای آینده آنان در بخش اشتغال‌زایی کار کنند، همان را من به عنوان رئیس منایع بشری هنوز خبر ندارم. کدام افراد با کدام ویژگی‌ها با کدام توانایی‌ها و معیارها فارغ شده‌اند؟ براساس ضرورتی که ما داریم و ادارات دارند، از این افراد استفاده کنیم."
این برنامه پنج سال پیش به حمایت مالی اداره انکشاف بین‌المللی امریکا یا (یو‌اس‌ای‌آی‌دی) در سراسر افغانستان به کار آغاز کرد. این برنامه در آغاز سال ۲۰۲۰ به پایان رسید. هدف اصلی این برنامه ارتقای ظرفیت دختران و زنان و زمینه‌سازی برای مشارکت آن‌ها در کارهای مختلف در افغانستان بود.
