به‌دنبال کشته شدن ده‌ها سرباز دولتی در جنوب افغانستان، افغان‌ها و دیپلومات‌های بین‌المللی روز شنبه (۲ حمل) در بارۀ تعهدات طالبان به پروسه‌ی صلح شک و تردید ابراز کردند.
طالبان در توافق‌نامۀ که ماه گذشته با امریکا در قطر امضا کردند، کاهش خشونت را متعهد شده‌اند.
اما به نظر می‌رسد که گفت‌وگو میان طالبان و حکومت افغانستان در باره‌ای رهایی زندانیان به بن بست مواجه شده‌است.
در حملۀ نفوذی روز جمعه (اول حمل) در زابل حداقل ۲۴ عضو نیروهای امنیتی افغان کشته شدند.
مسئولیت این حمله‌ی خونین را کسی یا گروهی بر عهده نگرفت. ذبیح‌الله مجاهد سخنگوی طالبان گفت که این گروه در حال بررسی این حمله است.
اما برخی مقام‌های حکومتی و بیشتر سخنگویان نهادهای امنیتی این حمله را کار طالبان خوانده‌اند.
غلام حسین ناصری عضو ولسی جرگه افغانستان به آژانس خبررسانی آلمان گفته است: "امریکا با یک گروه تروریست توافقنامه امضا و حاکمیت ملی افغانستان را نقض کرده‌است."
او می‌گوید که به باور وی این پروسه صلح کدام نتیجۀ نخواهد داد.
دیپلوماتان خارجی هم در بارۀ نیت طالبان شک و تردید دارند.
پیتر پروگل سفیر آلمان در کابل در تویت خود نوشته است: "این اقدام وحشیانه، تعهدات طالبان به صلح را زیر سایه‌ای شک و تردید جدی قرار می‌دهد."
در این میان قاضی محمد امین وقاد رهبر جهادی سابق و عضو شورای عالی صلح می‌گوید که اگرچه طالبان مسئولیت حمله زابل را به دوش نگرفته اند، اما چنین حمله‌ها عموماً به آن‌ها راجع ساخته می‌شود، در حالیکه مردم افغانستان منتظر آغاز گفت‌وگوی بین‌الافغانی اند؛ طالبان باید در مورد واقعه زابل وضاحت دهند.
آقای وقاد گفت: "اگر این حمله‌ها از هر آدرسی انجام شود، ولی مسئله راجع می‌شود به طالبان که شدت حمله‌های خود را اعلان کرده‌اند. اعلان شدت با گفت‌وگوهای صلح سازگار نیست. آن‌ها باید واضح کنند که از چنین حمله‌ها دست کشیده‌اند و کاهش خشونت را مراعات کنند."
آقای وقاد می‌افزاید که دولت و طالبان باید اولتر از همه در بارۀ چگونگی رهایی زندانیان و آتش‌بس با هم توافق کنند.
بسیاری افغان‌های خشمگین در شبکه‌های اجتماعی از توافق‌نامه‌ای امریکا با طالبان انتقاد کردند.
حکومت افغانستان حمله روز جمعه در زابل را یک تلاش برای مختل کردن گفت‌وگوهای صلح عنوان کرد.
طالبان می‌خواهند که پنج هزار زندانی آن‌ها همه به یکبارگی قبل از آغاز گفت‌وگوی بین‌الافغانی رها شوند، ولی حکومت می‌گوید که این زندانیان را به تدریج و در جریان گفت‌وگوی طرفین رها می‌کنند و کسانی‌که رها می‌شوند باید تعهد کنند که دوباره به میدان جنگ بر نمی‌گردند.
