قربان بیگم: هر روزیکه یک لقمه نان پیدا کنم برایم روز زن است

زنان از گروه های آسیب پذیر جامعه افغانستان شمرده می شوند. چهار دهه جنگ زندگی آن‌ها را به شدت تحت تأثیر قرار داده است.

شماری از زنانی که در بدخشان در جنگ قربانی داده‌اند، در گوشه‌ای از شهر فیض‌آباد، مرکز این ولایت زندگی می‌کنند. آنها خواستار پایان جنگ و برقراری صلح هستند.

سهیلا در سوگ عزیزان از دست رفته‌اش اشک می‌ریزد. قامت خمیده و پیشانی چین‌وچرکش، حکایت از زندگی تلخ گذشته دارد. او پارسال به دلیل جنگ در ولسوالی یمگان، به شهر فیض‌آباد مهاجر شد، اما اخیراً شوهر، پسر و دامادش در جنگ کشته شدند.

سهیلا می‌گوید که روزگار تلخی دارد و از روز جهانی زن چیزی نمی‌داند: "شوهر دخترم را طالبان کشتند. دخترم با چند فرزندش بیوه شد. بعد از چند ماه دخترم دیوانه شد از بین رفت. پنج فرزندش با من ماندند. من چه کنم؟ وضعیت زندگی ما خراب است."

قربان بیگم زن پیری است که به دلیل فقر اقتصادی و روزگارخراب از ولسوالی اشکاشم به شهر فیض‌آباد مرکز ولایت بدخشان آمده است. قربان بیگم به رادیو آزادی می‌گوید که شش دختر و سه پسر دارد و شوهر موی‌سفیدش بیکار است.

قربان بیگم می‌گوید که به دلیل جنگ‌های خونین و فقر اقتصادی، خانه‌اش را ترک کرده و اکنون در گوشه‌ای از شهر فیض‌آباد لباس مردم را می‌شوید، نان آن‌ها را می‌پزد.

قربان بیگم در مورد هشتم مارچ، روز جهانی زن گفت که اصلاً در این مورد هیچ چیزی نمی‌داند.

او گفت: "روز ما وقتی است که یک لقمه نان پیدا کنیم."

با این حال، شماری از فعالان حقوق زن در ولایت بدخشان اگرچه از امضای توافق‌نامه میان امریکا و گروه طالبان استقبال می‌کنند، اما نگران از دست رفتن دستاوردهای ۱۸ سال اخیر در زمینه حقوق زنان هستند.

آصفه و تهمینه، فعالان حقوق زن در بدخشان

آصفه فعال حقوق زن گفت: "فکر نکنم که طالبان به تعهدات‌شان نسبت به پروسه صلح پایبند باشند. ممکن است تا چند ماه بعد از توافق با دولت جنگ نکنند، اما کسی ضمانت نمی‌تواند که طالبان با قوانین کشور ما خود را عیار بسازند."

تهمینه فعال دیگر حقوق زن است. او نیز نگرانی مشابه دارد: "چیزی را که من می‌خواهم آنها [طالبان] نمی‌پذیرند. بیرون از خانه شاید رفته نتوانم. شاید وظیفه رفته نتوانم. به سفر بدون محرم نمی‌توانم بروم. در حالی که فعلاً خودم بدون محرم به هر گوشه از ولایت می‌روم."

زنان بدخشانی که به دلیل فقر و ناامنی، خانه‌های خود را ترک کرده‌اند و به شهر فیض‌آباد زندگی می‌کنند آرزو دارند با آمدن صلح دایمی، دوباره در کنار خانواده به زندگی آرام و بی‌دغدغه جنگ و فقر بپردازند.