با نزدیک شدن فصل سرما در افغانستان زندگی آوارگان داخلی جنگ این کشور با دشواری‌هایی روبه‌رو شده است.
خانواده بیجا شده داخلی در کابل می‌گویند در آستانه زمستان نیازمند کمک‌های اولیه هستند.
وزارت امور مهاجرین افغانستان می‌گوید از آغاز سال ۲۰۱۹ تا کنون صدها هزار تن در نتیجه جنگ‌های داخلی بیجا شده‌اند.
کودکان جمیله پس از سه روز غذای گرم می‌خورند. او می‌گوید بسیاری از روزها حتٰی نان نیز روی سفره‌اش نیست.
او افزود: "در شبی که نان خشک پیدا شود، میان کودکانم بر سر آن جنگ می‌باشد. با آن هم کودکانم گاهی گرسنه می‌مانند. شب‌ها برای‌شان غذا تهیه نمی‌توانم."
جملیه ۴۰ ساله که مادر شش فرزند است، به دلیل جنگ از ولایت هلمند به کابل پناه آورده و در کارته نو در کمپ آوارگان داخلی زندگی می‌کند.
جنگ در هلمند هشت عضو خانواده‌اش را از او گرفته است.
او گفت: "بسیاری از اعضای خانواده‌ام مانند خاله، همسر کاکا و برخی دیگر از اعضای خانواده‌ام در جنگ کشته شدند. وضعیت هلمند بسیار بد بود. گلوله مثل باران می‌آمد. هر روز با خون‌ریزی می‌گذشت. مجبور شدیم که کابل بیاییم."
شوهر جمیله کفش‌دوز است و روزانه به گفته خودش ۵۰ تا ۱۰۰ افغانی درآمد دارد.
این خانواده می‌گوید در آستانه زمستان به کمک‌های اولیه نیاز دارند.
او افزود: "زمستان در حال فرا رسیدن است، اما من بسیار نگرانم که برای خانه هیچ چیز هم نداریم. گاهی کودکانم را می‌فرستم تا کاغذ جمع کنند، اما با آن هم گذران نمی‌شود."
در کارته نو شهر کابل حدود ۴۰۰ خانواده از ولایت‌های گوناگونی که به دلیل جنگ‌ها فرار کرده‌اند، زندگی می‌کنند که با وضعیت ناگواری روبه‌رو هستند.
میر حمزه، بزرگ قومی این کمپ بیجاشدگان به رادیو آزادی گفت: "خانواده‌ها در این کمپ با بسیار سختی و ناگزیری روبه‌رو هستند. گاهی به دلیل فقر و بیچارگی کودکان ده‌ساله خود را می‌فروشند، ما از حکومت خواستار سرپناه هستیم."
عبدالباسط انصاری سخنگوی وزارت مهاجرین و عودت‌کنندگان روز دوشنبه به رادیو آزادی گفت که از آغاز سال ۲۰۱۹ میلادی تا کنون نزدیک به ۴۰۰ هزار تن به دلیل جنگ‌های داخلی آواره شده‌اند.
این وزارت می‌گوید بیشتر خانواده‌ها از ولایت‌های هلمند، کنر، ننگرهار،کندز، فاریاب و بدخشان آواره شده‌اند.
دفتر هماهنگی سازمان ملل در امور بشری «OCHA» در کابل در گزارشی نوشته که از صد خانواده بیجا شده ۵۸ درصد آن را کودکانی تشکیل می‌دهند که کمتر از ۱۸ سال دارند .
جمیله و همسر کفش‌دوزش که سرپرستی شش فرزند را برعهده دارند، یکی از این خانواده‌ها هستند که می‌گویند اگر نانی برای صبح خود دارند، برای شب چیزی سر سفره‌شان نیست.
دیگر خانواده‌ها در اینجا نیز شاید قصه‌های مشابهی داشته باشند که باید شنیده شود و به مشکل آنان رسیدگی.
