تبصره نشنل انترست روی سالروز آغاز عملیات نظامی امریکا در افغانستان

نشنل انترست

نشریه نشنل انترست در شماره اخیرش مطلبی را در رابطه با سالروز آغاز عملیات نظامی امریکا و متحدین اش در افغانستان به نشر رسانیده‎است.

به نوشته مقاله، شنبه گذشته یعنی هفتم اکتوبر شاید برای اکثر امریکایی‎ها یک روز عادی جنتری بوده باشد ولی این یک شنبه عادی نبوده و شانزدهمین سالگرد افتادن اولین بمب امریکا بر مواضع طالبان و القاعده در افغانستان بود، آغاز کمپاین نظامی که رئیس جمهور اسبق جورج دبلیو بوش آن را جنگی خوانده بود که نیازمند تحمل، استقامت و حمایت مردم امریکا بود.

به نوشته مقاله نشنل انترست، هدف این جنگ شانزده سال پیش واضح و آشکار بود، ایالات متحده از سوی نزده تروریست مورد حمله قرار گرفته بود، هزاران تن کشته شده بودند و انتقام از القاعده ضروری بود.

طالبان که به این گروه پناه داده بودند نیز نیاز به یک درس عبرت و مجازات داشتند.

به نوشته مقاله در آن هفتم اکتوبر زخم امریکایی‎ها تازه بود و عزادار بودند، شماری زیادی که عزیزان شان از اثر واژگون شدن دو ساختمان بزرگ مرکز تجارت جهانی در نیویارک ناپدید بودند، هنوز هم با چشم امید به دروازه‎ها می‎نگریستند.

به نوشته مقاله سه ماه اول عملیات مسمی به آزادی پایدار در افغانستان حاوی اعمال آزادی نه، بلکه مجازات آن‎های بود که دروازه امریکا را به اصطلاح با انگشت زده و امریکا به دروازه آن‎ها با مشت میزد و جنایتکارانی را مجازات می‎کرد که جان‎های حدود سه هزار امریکایی را در یک روز گرفتند.

به نوشته نشریه حامیان این جنایتکاران نیز باید مجازات می‎شدند.

مقاله دوباره به امروز بر می‎گردد، روزی‎که سه رئیس جمهور امریکا مدیریت جنگ افغانستان را تجربه کرده‎اند، تصمیم اعزام سربازان بیشتر گرفته شده و جنگ هنوز هم ادامه دارد... نشریه در اخیر مقاله می‎نویسد، جنگ ادامه دارد و آنقدر طول کشیده که امریکایی‎ها حتی آن را فراموش کرده‎اند.

دی لوکال

نشریه سویدنی دی لوکال به یک موضوع دیگر مهم مربوط به افغانستان توجه کرده و از مشکل مهاجرین افغان در این کشور نوشته‎است.

به نوشته روزنامه بیش از صد تن صبح روز سه شنبه در نزدیکی یک توقیفگاه در سویدن گرد هم آمده و اعتراض شان را علیه اخراج جوان‎های افغان که قرار بود اخراج شوند ابراز نمایند.

ویان دلسوز یکی از اعتراض کننده‎گان به روزنامه دی لوکال گفت، باوجود اعتراض افراد و نهادهای عمده مانند، کلیسای سویدن، صلیب سرخ، سیف دی چیلدرن و سازمان عفو بین الملل حکومت سویدن به اخراج اجباری جوان‎های مهاجر افغان به افغانستان ادامه داده‎است، جای‎که یکی از خطرناکترین نقاط جهان است.

به نوشته روزنامه اکثر آن‎های‎که اعتراض می‎کردند رابطه شخصی با این جوانان مهاجر دارند. نیلی لینتینگ یکی از همین اعتراض کننده گان یک پسر افغان به نام محمد را به حیث فرزند خود در خانه اش جا داده بود و حال که محمد هژده ساله شده‎است، اجازه بود و باش در سویدن را دیگر ندارد.

لینتنگ به روزنامه دی لوکال گفته‎است، والدین اصلی محمد زمانی‎که او طفل بود کشته شدند و محمد از هشت ساله‎گی در شرایط دشوار در افغانستان کار می‎کرد و از مشکل روانی بعد از بحران رنج می‎برد. خانم لینتگ می‎گوید، تنها بخاطر محمد اعتراض نمی‎کند، شماری زیاد از افغان‎ها شایسته اخراج نی‎ستند.