انفجار ماین‌ها سرنوشت دو سرباز افغان را به کجا کشاند؟

افغانستان هنوز هم قربانی بزرگ ماین‎هاست که به گفته موسسه ماین پاکی ام دی سی پاکسازی کشور از این ماین‎ها چندین سال را در برخواهد گرفت.

قربانیان ماین‎های جاسازی شده اکثرا اعضای بدن شانرا از دست می‎دهند، در میان این قربانیان سربازانی هم شامل‎اند که در مبارزه با شورشیان با ماین‎های جاسازی شده مواجه شده و در گزارش‎ها تنها از آن‎ها به نام زخمی شدگان حادثه یاد می‎شود.

عبدالله نیز یکی از همین سربازان بوده که ماین جاسازی شده زندگی او را دگرگون ساخته‎است.

عبدالله که به گفته خودش زمانی با شور و شوق مبارزه با دشمن وطن سربازی را انتخاب کرده بود پس از مواجه شدن با یک ماین در مانده و خانه نشین شد.

عبدالله که باشنده ولسوالی ورس ولایت بامیان است، در صحبت با رادیو آزادی خاطره آن روزی را بیان کرد که دو پا و یک دست اشرا ازش گرفت.

وی می‌گوید:

" بخاطر دفاع از وطن و امن بودن مناطق مختلف، در ولایت کندهار ایفای وظیفه می‎کردم که با ماین مواجه شدم و در نتیجه دو پایم و یک دستم قطع شدند، تنها دست راستم سالم است و بس."

این حادثه با عبدالله در بهار ۱۳۹۱ رخ داد و او که اکنون ۳۱ سال دارد از این‎که بار دوش دیگران است رنج می‎برد.

او افزود:

"انسان زمانی‎که از دست و پای می‎ماند خیلی مشکل است، مه هم مانند یک طفل شدیم که به کمک همه نیاز دارد و این بسیار مشکل تمام می‎شود."

عبدالله در این مبارزه روزمره زندگی با معلولیت تنها نیست، در کندهار فیض محمد نیز زمانی عسکر بوده که با برخورد با ماین جاسازی شده پای اشرا از دست داده‎است.

فیض محمد که ۳۵ سال دارد و اکنون موچی است از آن روزی یاد می‎کند که با ماین مواجه شد.

وی افزود:

"در حال حاضر موچی گری می‎کنم در گذشته سرباز بودم و در ولسوالی میانشین کندهار ایفای وظیفه می‎کردم که با ماین مواجه شدم و این ماین در یک قبر مانده شده بود که در آن یک پایم را از دست دادم."

پس از مواجه شدن با ماین جاسازی شده، زندگی برای فیض محمد نیز تغییر کرده‎است.

او درین مورد افزود:

"زندگی من اکنون بسیار خراب است، در خانه کرایی زندگی می‎کنم و پول که از موچی گری پیدا می‎کنم به مشکل خوراک فرزندانم را تامین می‎کند. بسیار قرضدار هم استم اما در گذشته وضعیت زندگی مه خوب بود و با پاهای سالم خود هر کار کرده می‎توانستم."

با آنکه این دو سرباز افغان که پس از مواجه شده با ماین جاسازی شده اعضای بدن شان را از دست داده و زندگی پر مشقت را سپری می‎کنند، اما به گفته خود شان از این‎که در راه تامین امنیت به مردم معلول شده‎اند، غمگین نیستند.

عبدالله که تا کنون خانواده تشکیل نداده می‎گوید، خرسند است که در راه خدمت به وطن زخم برداشت اما فیض محمد می‎گوید، آرزو دارد فرزندش نیز مانند خودش یکروز سرباز شود و برای افغانستان خدمت کند.