از هشتم مارچ روز جهانی زن طی همایشی در شهر شبرغان تجلیل به عمل آمد.
فرزین فهیمی یک تن از اشتراک کنندگان همایش امروز در جوزجان میگوید ازین روز در حالی تجلیل صورت میگیرد که گراف خشونت در برابر زنان در جریان سال روان نسبت به سال قبل در ولایت جوزجان افزایش یافته و اکثریت زنان درین ولایت از ابتدایی ترین حقوق خویش بهره مند نیستند.
خانم فهیمی به وضعیت زنان ولسوالی درزاب، قوش تپه و آقچه که اشاره کرده گفت، شماری از زنان از اثر تهدید گروه داعش خانههای شان را ترک کرده و تعداد دیگر نیز از در اثر قالین بافی زیاد تکلیفهای روانی پیدا کردهاند.
وی گفت:
" خصوصاً تعدادی از زنان همین حالا سلاح بر دست گرفته بر علیه داعش در ولسوالیهای قوش تپه و درزاب میجنگند و یا هم زنانی که در ولسوالی آقچه قالین باف هستند بخاطر آگاهی آنان کاری صورت نگرفته و برای معیشت زندگی آن عده زنان اگر کمک مالی شود بهتر است."
این سخنان خانم فهیمی در حالی بیان میشود که اکثریت زنان در ولایت جوزجان و بخصوص آنانیکه در قرا و قصبات و خارج از محدوده شهر زندگی دارند از کوچکترین حق خود آگاهی نداشته در حصار خانهها در قید مردان بسر میبرند.
خانم فهیمی مسئولان را به کم کاری و حیف و میل کردن پول هایی که در ۱۴ سال گذشته به نام داد خواهی و احیای حقوق زنان به افغانستان کمک شده بود متهم میکند و میگوید که در راستای محو خشونت در برابر زنان و احیای حقوق آنان هیچ کار موثری صورت نگرفتهاست.
راحله یک خانم فقیر ۳۵ ساله که پنج اولاد دارد تجلیل از روز جهانی زن را یک جنبه نمایشی دانسته میگوید که تجلیل ازین روز هیچ تغییراتی به وضعیت عمومی و محرومیت آنان به بار نمیآورد.
این خانم جوان که شوهرش پیر و کهن سال است و بخاطر تربیه اولاد هایش تشویش دارد گفت، درین روزها حتی نان خوردن ندارد چه باشد که به تجلیل از روز زن اشتراک کند.
وی افزود:
" دو چشمم کور است. پدرم مرا به یک مرد پیر و ناتوان فروخت، حالا پنج اولاد دارم. حیران ماندم حالا کی برای این اولادهایم بیندیشد و نان پیدا کند. روزگار من درین روز ها به سختی سپری میشود."
شماری از زنان در حالی از سخنرانی‌ها و تجلیل ازین روز چندان راضی به نظر نمیرسند که مسئولین در همایش امروز در شهر شبرغان طی صحبتها، شعارها، خوانش اشعار و ترانهها بجای آنکه از دردهای اصلی زنان ولایت، وضعیت عمومی و از محرومیتهای آنان یاد آوری نمایند، بیشتر به توصیف فعالیتهای شان پرداخته و حضور نمادین عدۀ از زنان شهری را که به هیچ وجهه نمیتواند بازتاب دهنده وضعیت عمومی زنان و معیار آزادی آنان باشد، نمادی از برابری و تأمین حقوق زنان با مردان خواندند.
گزارش عالم رحمانیار
