در حالیکه امروز روز جهانی جوانان است و از این روز در افغانستان نیز تجلیل به عمل می آید، شماری از جوانان افغان از این روز هیچ اطلاعی ندارند و مصروف زندگی مشقت بار خود هستند.
عبدالبصیرِ بیست و شش ساله هم یکی از این جوانان است که از چهار سال بدین سو معتاد به مواد مخدر شده و هیچ جای بود باش هم ندارد.
وی ظاهراً خوش است و آهنگ زمزمه می‌کند و در عین زمان مصروف آماده ساختن موادی است که قرار است از آن دود کند.
این مرد جوان که عبدالبصیر نام دارد در آغاز با من هیچ سخن نزد، اما زمانیکه دهنش باز شد آهسته آهسته درد دل را آغاز کرد.
وی گفت:
"از بیکاری شروع کردم این عمل بد را، رفتم ایران از ایران آمدم اینجا عروسی کردم، بعد از عروسی در همین حالت، باز دوباره به همین عمل آغشته شدم، اگر نه پیش از عروسی مه این عمل را رها کردم، اما بعد از عروسی باز شروع کردم به همین عمل، کلش از بیکاری و بی‌روزگای است."
عبدالبصیر می‌گوید، یک دختر و یک پسر دارد اما آنها از محبت وی هیچ بهره نبرده‌اند و به همین سبب خودش را مقصر آنها می‌داند.
وی می‌گوید، کشیدن مواد مخدر یک عمل بد است و جوانان باید به درس و تعلیم خود توجه کنند تا از این دشمن جانکاه نجات یابند.
وی افزود:
"جوانان باید کار کنند مکتب بخوانند، نماز خود را بخوانند پنج وقت، برای پدر و مادر خدمت کنند و کار روز گار کنند، پودر چیزی خوب نیست باید این را رها کنند باید ازین نفرت کنند."
وی می‌گوید، در جامعه به معتاد هیچ کسی ارزش قایل نیست و در جای که دزدی شود مردم نخست به معتاد اتهام می‌زنند و به سر و صورت‌اش می‌کوبند:
"ازین نفرت دارند، از مه هم نفرت دارند، وقتی مرا ببینند میگن او پودری آمد، نمان که مال ماره میبره، پودری است فکرته به مالت بگی، پودر بد‌ترین چیز در دنیا است، مردم هم از مه بد شان می‌آید و هم از پودر بد شان می‌آید، جوانان نباید ازین بزنند."
عبدالبصیر تا صنف دهم مکتب درس خوانده‌است و پس از آن به ایران سفر کرده اما زمانیکه از سوی پولیس ایران دستگیر شد دوباره به افغانستان فرستاده شد.
وی می‌گوید، نشست با همراهان بد وی را به این عمل آغشته ساخته است:
"اگر پدر یا مادر و یا هم قومش نباید بگذارند جوانان شان با این عمل آغشته شوند، باید به جوانان گفته شود که از پودری‌ها دور بروند، همراه با پودری‌ها نه نشینند، با نشست همراه با پودری، پودری می‌شوند، یک عمل بد است، اگر خوب می‌بود همه باید آنرا می‌زد."
وی می‌گوید، اگر دولت زمینه تداوی را برایش مهیا سازد این عمل را رها کرده با خانواده خود یکجا می‌شود.
وی گفت:
"در این مورد اول دولت باید قاچاقبران این پودر را جلو شانرا بگیرند و بعد مرا ببرند در آنجا بستر کنند اگر دولت جلوگیری نکند قاچاق شه، اینه مه مبتلا استم جوانای دیگر هم مبتلا و گرفتار می‌شوند."
از سوی دیگر وزارت صحت عامه افغانستان می‌گوید که آنها برای تداوی معتادین در افغانستان ۱۰۱ مرکز دارند که سالانه ۳۲۰۰۰ معتاد در آن تداوی می‌شود.
نظر به ارقام ارایه شده، یازده درصد مردم افغانستان به مواد مخدر معتاد هستند، اما پرسش اینجاست که بیشتر معتادین مواد مخدر کی‌ها هستند؟
در این مورد داکتر شاه پور یوسف معاون ریاست کاهش اعتیاد مواد مخدر وزارت صحت عامه چنین گفت:
"بیشتر قشر جوان ما نسبت به اقشار دیگر جامعه بیشتر مصاب به اعتیاد مواد مخدر است، قشر جوان بیشتر به بیکاری، مهاجرت‌ها و کشت مواد مخدر مواجه است و بیشتر اعتیاد مواد مخدر آنها را تحت تأثیر خود قرار داده‌است."
آقای یوسف می‌گوید، تعداد اشخاصی که در آنها نشانه اعتیاد وجود دارد و یا هم معتادین مواد مخدر هستند از دو اعشاریه نُه میلیون تن تا به سه اعشاریه پنج میلیون تن می‌رسد.
در افغانستان به خصوص در کابل عبدالبصیر یگانه شخصی نیست که به علت بیکاری و غریبی به چنین سرنوشت دچار شده‌است بلکه همانند وی هزاران جوان دیگر هم هستند که روز روشن آنها به خاطر اعتیاد به مواد مخدر تاریک است و بدون مخروبه ها جای دیگر برای سپری کردن شب و روز شان ندارند.
گزارش: الیاس صالح
