بیجا شده‌گان ناشی از جنگ و ناامنی‌ها در دند غوری و دند شهاب‌الدین ولایت بغلان می‌گویند، با آنکه در بدترین حالت بسر می‌برند هیچ کمکی دریافت نکرده‌اند.
دولت آنها را در یک محله دورتر از شهر پلخمری که مملو از کثافات است اسکان داده و بیجا شده‌گان می‌گویند، وضعیت موجود غیر قابل تحمل است و باید دولت در این قسمت توجه جدی کند.
آنها می‌گویند، تمامی دند غوری که به بیش از چهار هزار فامیل می‌باشد تخلیه شده و مردم زیادی هم از دند شهاب‌الدین مهاجر شده‌اند.
اینها حدود بیست روز قبل بعد از آنکه قسمت‌های زیادی از دند غوری و دند شهاب‌الدین دوباره به تصرف طالبان درآمد و جنگ دوباره آغاز شد بیجا و در تپه فرحت شهر پلخمری مسکن گزین شدند.
دولت هفته پیش آنها را از تپه فرحت که جای بهتری بود به خنجر آباد جای نامناسب منتقل کرد و وعده داد که به زودی کمکهای لازم را در اختیار شان قرار می‌دهد.
اما این مردم ادعا دارند که تا حال اندک ترین کمک برایشان صورت نگرفته و در حالت بسیار رقت بار بسر می‌برند.
یکی از آنان می‌گوید:
"ما در ظرف چند ماه دومین باری‌است که مهاجر می‌شویم یکی در حمله دولت بالای دند غوری و حالا هم که طالبان دند غوری را پس گرفتند. همین که جنگ آغاز شد ما از ترس جان مان گریختیم و فقط با کالای تن مان فرار کردیم و حالا بیست روز می‌شود که آمدیم و دولت حتی یک خیمه هم برای ما نداده و به غیر از وعده امروز و فردا هیچ چیزی ندیده ایم. اینجا که ما را آورده اند و خیمه زده ایم مملو از کثافات تشناب هاست که با موتر آورده و اینجا خالی کرده‌اند. از بوی بدش دیوانه شدیم بچه های ما مریض شدند. آب را می‌خریم و با آن گذاره می‌کنیم، سرپناه نداریم دولت برای ما گفت، به زودی آب نان و سایر ضروریات تانرا می‌آوریم ولی هیچ چیزی نیاوردند."
این پیر مرد که از بوی بد کثافات و نبود آب مینالید گفت:
"در زندگی خود اینقدر تحقیر نشده بودیم جای ما جوی نو احمد زائی‌های دند غوری است جنگ شد و ما بیشتر از ترس توپ دولت که اکثراً در خانه‌های مردم می‌خورد، فرار کردیم. هیچ چیزی با خود آورده نتوانستیم و اینجا که آمدیم خیلی بی‌عزت شدیم ما حتی آب برای خوردن را می‌خریم و نمی‌دانیم تا چه زمانی آب می‌خریم. ما را همینجا در سر همین کثافات جا دادند ما از دولت می‌خواهیم تا این را بداند که ما هم از همین وطن استیم و درمانده و بیچاره."
این مردم که زندگی وابسته به زراعت و مالداری دارند قسمتی از حیوانات شان را با خود آورده‌اند ولی امیدی به حاصلات زراعتی یعنی منبع اصلی درآمد شان که در حال خشکیدن است، ندارند.
یک‌تن از آنها به رادیو آزادی گفت:
"ما مردم به جز از زراعت و مالداری چیز دیگری نداریم ولی بدبختانه همین حالا خیلی از چیزهای مانند پیاز، کچالو، بادنجان رومی و غیره خشک شدند و اگر آرامی نشود نه گندم گرفته می‌توانیم و نه شالی."
از محمد نصیر کهزاد رئیس مبارزه با حوادث ولایت بغلان پرسیدم که چرا کمک به این بیجا شده‌ها به تعویق افتیده‌است؟
او گفت:
"واقعاً این مردم مستحق استند ولی موسسات کمک کننده که مخالف کمپ سازی بودند تقاضای انتقال آنان از تپه فرحت که شبه به کمپ بود را بجای دیگری کردند و ما هم آنانرا به جای دیگر منتقل کردیم و در روزهای نزدیک پروسه مدد رسانی به آنان آغاز می‌گردد."
سال گذشته در جریان جنگ‌های دندغوری و دند شهاب‌الدین هزاران فامیل بیجا شدند ولی بعد از تصرف این ساحات بدست نیروهای امنیتی همه دوباره راهی خانه‌های شان شدند.
اما بعد از چند هفته که طالبان دوباره بر بخش‌های اعظم دند غوری و دند شهاب‌الدین مسلط شدند همین مردم دوباره آواره و اسیر چنین مصیبتی شدند.
آنها می‌گویند، اگر مناطق‌شان امروز آرام شود تا شام به خانه های‌شان بر می‌گردند.
گزارش: بشیراحمد غزالی
